ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Το ανέκδοτο για την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου

Του Βασίλη Σ. Κανέλλη

Αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου. Είναι ίσως το πιο σύντομο (σε διάρκεια) αλλά και το πιο διαχρονικό ανέκδοτο της χώρας. Για περισσότερα από 20 χρόνια κάθε κυβέρνηση που... θέλει να σέβεται τον εαυτό της, παρουσιάζει κι ένα πρόγραμμα αξιοποίησης των κρατικών ακινήτων. Το μείγμα έχει απ' όλα: Λίγο πώληση των αδρανών ακινήτων, λίγο πώληση και επαναμίσθωση, λίγο τουριστική ανάπτυξη και πολλή... φούσκα.

Διότι όπως αποδεικνύεται επί πολλά έτη, το κράτος όχι μόνο δεν ξέρει πώς να εκμεταλλευτεί τον «ακίνητο» πλούτο του, αλλά δεν γνωρίζει καν ούτε πόσος είναι αυτός. Και φυσικά δεν μιλάμε για τις μεγάλες αναπτύξεις, όπως το Ελληνικό, οι οποίες έχουν πάρει τον δρόμο τους, και καλώς. Μιλάμε για τα δεκάδες χιλιάδες μικρά ακίνητα που συνθέτουν, ωστόσο, ένα τεράστιο χαρτοφυλάκιο, το οποίο στις καλές εποχές κόστιζε μια περιουσία.

Οταν επί μία δεκαετία (1998-2008) η αγορά ακινήτων στην Ελλάδα βρισκόταν σχεδόν στην κορυφή του κόσμου σε ό,τι αφορά την αύξηση των αξιών, το ελληνικό δημόσιο, ο μεγαλύτερος ιδιοκτήτης ακινήτων κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου. Βέβαια, τότε λεφτά υπήρχαν, η οικονομική κρίση κρυβόταν καλά κάτω από το χαλί, όπως και όλα τα υπόλοιπα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Επίσης, υπήρχε και μπόλικη αντίδραση, σαν κι αυτή που βγαίνει από τα συνδικαλιστικά γραφεία ή από την κομματική «καμαρίλα» τόσο των δύο μεγάλων κομμάτων όσο και της Αριστεράς. Ειδικά τα μεγάλα κόμματα όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση και ακούνε για δημόσια ακίνητα μιλούν για «ξεπούλημα». Κι όταν γίνονται κυβέρνηση έχουν έτοιμο σχέδιο αξιοποίησης.

Και φτάνουμε στην εποχή που η χώρα δεν έχει ούτε σεντ στο ταμείο, ζητά δανεικά, υπογράφει Μνημόνια, κηρύσσει στάση πληρωμών.  

Τότε, λοιπόν, όλοι «αποκαλύπτουν» τον χαμένο θησαυρό, την ακίνητη περιουσία. Βγαίνει ο ένας υπουργός και λέει ότι είναι 81.000 ακίνητα, ενώ 3.100 από αυτά είναι άμεσα αξιοποιήσιμα. Βγαίνει ο άλλος επαΐων και δηλώνει ότι υπάρχει λίστα με 40 νησιά και βραχονησίδες, που μπορούν να δοθούν με μακροχρόνια μίσθωση. Και μαζί βγαίνουν οι ξένες εφημερίδες και με πηχυαίους τίτλους ανακοινώνουν ότι στην Ελλάδα τα πάντα ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας.

Ομως, πομφόλυγες ο θησαυρός. Διότι, όχι μόνο οι κρατικές υπηρεσίες δεν γνωρίζουν πόσα είναι πραγματικά τα ακίνητα που έχει το Δημόσιο, αλλά και το ίδιο το κράτος δεν έχει ολοκληρωμένο σχέδιο αξιοποίησης. Δεν γνωρίζει ποια μπορούν να πωληθούν, ποια να δοθούν με μακροχρόνια μίσθωση, ποια είναι τα «φιλέτα», ποια είναι τα «καθαρά» και ποια τα διεκδικούμενα. Το χάος, χάος, αλλά οι βαρύγδουπες δηλώσεις για αξιοποίηση δεν λείπουν ποτέ.

Εν κατακλείδι. Η πολιτεία θα πρέπει να αφήσει τις ανακοινώσεις εντυπωσιασμού και να προχωρήσει στην ουσία. Να δώσει στις υπηρεσίες που γνωρίζουν καλά την κατάσταση την εντολή για ουσιαστική καταγραφή και κατηγοριοποίηση των ακινήτων. Να βρει τα «φιλέτα» που μπορούν να προσφέρουν τεράστια έσοδα. Να ξεκαθαρίσει τους τίτλους, να δώσει άδειες δόμησης χωρίς αστερίσκους, φορολογικά κίνητρα στους επενδυτές, να δημιουργήσει υποδομές, ώστε η επένδυση να προχωρήσει χωρίς εμπόδια.

Για να το κάνει αυτό, όμως, θα πρέπει να φτιάξει το ίδιο το κράτος τα του οίκου του. Οταν συνεχίζει και πληρώνει κάθε χρόνο 150 εκατ. ευρώ για ενοίκια, ενώ έχει κενά κτίρια που «σαπίζουν», δεν μπορεί να μιλά για σχέδια αξιοποίησης και μεγάλες επενδύσεις.

Διότι, όπως γράφαμε και στην αρχή, το ανέκδοτο κρατάει χρόνια, κι έχει καταντήσει κουραστικό.