Δεν είναι καταπληκτικό να είσαι ζωντανός;

Του ΦΩΤΗ ΓΕΩΡΓΕΛΕ

39 βαθμοί υπό σκιάν

Σβήσε αυτό το φως. Βάλε νερό στη γλάστρα. Κλείσε τα ρολά. Ναι, θα ξεραθεί. Ξέχασέ το. Δεν μπορείς να τα φροντίσεις όλα, ποτέ δεν μπορείς να τα φροντίζεις όλα.

Ξημερώνει. Είσαι έτοιμος να φύγεις; Έχεις εισιτήρια; Φεύγεις με αεροπλάνο ή με καράβι; Βιάζεσαι να πας κάπου ή σου χρειάζεται χρόνος για ν’ αφήσεις την πόλη πίσω σου;

Έχεις ένα καταφύγιο; Ένα μέρος που να θεωρείς δικό σου; Έχεις τουλάχιστον κάπου να πας;

Αναρωτιέσαι τι να διακόψεις; Μην είσαι αυθάδης με την τύχη σου. Σύντομα ίσως έρθουν περίπλοκες νύχτες και ακόμα πιο δύσκολες μέρες.

Νιώθεις ότι φέτος οι διακοπές δεν αρκούν, δεν είναι αυτό που περίμενες; Ναι, υπό ορισμένες συνθήκες η κατάθλιψη θα μπορούσε να θεωρηθεί υγιής αντίδραση. Όχι στους 40 βαθμούς. Σκέψου τη θάλασσα. Σκέψου να βυθίζεσαι στο νερό. Το αλάτι στο δέρμα. Τον ήλιο, την καυτή άμμο.

Δεν είναι καταπληκτικό να είσαι ζωντανός;

Τελευταία νύχτα στην πόλη. Ένα τηλέφωνο χωρίς σήμα, ένα κορίτσι που κλαίει όταν κάνει έρωτα, βρεγμένα σεντόνια, ο θόρυβος από το ερκοντίσιον. Κλειδωμένες πόρτες. Δάκρυα. Γιατί φεύγεις;

Δεν μπορείς να τον αφήσεις; Φοβάσαι να πεις αντίο; Σκέφτεσαι μήπως δεν γυρίσει;

Εγώ πάντα επιστρέφω, είπε απειλητικά αλλά στα χείλη της ακούστηκε σαν υπόσχεση.

Δακρύζεις στους χωρισμούς;

Πού θες να πας διακοπές; Εκεί που θα πας εσύ.

Έχεις φύγει; Με ποιον; Οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί απ’ τα μέρη.

Κλείσε τη βαλίτσα. Πήρες ό,τι χρειάζεσαι; Τα ρούχα που σ’ αρέσουν; Τον σκέφτεσαι όταν ντύνεσαι το πρωί;

Θέλεις να του γράψεις κάτι μικρό για να διαβάζει και να σε θυμάται όταν δεν σ’ έχει; Ν’ αγγίζει τα γράμματα απαλά όπως το σώμα σου;

Μη διαβάσεις αυτό το γράμμα πριν περάσουν 10 μέρες. Πριν σου λείψει πολύ.

Προτιμάς τις σκληρές αλήθειες ή τα γλυκά ψέματα;

Ζέστη. Έρημη πόλη. Κολλάνε οι μηχανές, στ’ αμάξια ανάβουν όλα τα φωτάκια, ένδειξη «πρόβλημα». Κάκτοι στροβιλίζονται στην Ακαδημίας, καυτός άνεμος στις ξεραμένες όχθες της Πανεπιστημίου. Κροταλίες σφυρίζουν κάτω απ’ τα εγκαταλελειμμένα αμάξια, καγκουρό πηδάνε και χάνονται. Οφθαλμαπάτες στην κόκκινη έρημο, ψευδαισθήσεις στην γκρίζα αστική έρημο της άδειας πόλης.

Υπάρχει μια πτήση απόψε, είναι ώρα να φύγεις.

Φοβάσαι να φύγεις μόνος; Η μοναξιά έχει πλεονεκτήματα.

Μην το παρακάνεις. Μια λεπτή γραμμή χωρίζει το μοναχικό άνθρωπο από το φοβισμένο ερημίτη. Και ακόμα πιο λεπτή είναι η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ερημίτη και το μνησίκακο άνθρωπο.

Τι ώρα είναι; Ξημερώνει, ώρα να φύγεις.

Τι σκέφτεσαι; Τι νιώθεις; Ποιος είσαι;

Τι μας έχει συμβεί; Τι κάναμε ο ένας στον άλλον;

Πόσο καλά πιστεύεις πως γνωρίζεις αυτόν που αγαπάς;

Θα μ’ αφήσεις ν’ αγγίξω την καρδιά σου;

Η καρδιά χτυπάει 101.000 φορές τη μέρα. Άγγιξε το στήθος μου. Σ’ αρέσει;

Θέλω να με σφίξεις στην αγκαλιά σου. Δεν θέλω να με πλησιάζεις πάρα πολύ. Θέλω να με μαζεύεις τα βράδια όταν χάνομαι. Δεν θέλω να ξέρεις πού βρίσκομαι. Θέλω να είμαι μαζί σου. Θέλω να χαθώ κάπου που κανένας δεν θα μπορεί να με βρει.

Δεν μπορούμε να τα ’χουμε όλα. Όταν το καταλάβεις αυτό, μπορείς να πας παρακάτω.

Θέλεις να μείνεις μόνος σου;

Γιατί τρέμουν τα χέρια σου;

Έχεις λίγες ώρες ακόμα. Ξεχνάς τίποτα; Μπορείς να κοιμηθείς λίγο. Φοβάσαι τα όνειρα;

Κλειδιά, εισιτήρια, λεφτά, τηλέφωνο. Κλείσε το ψυγείο. Ας χαλάσουν. Ελαττωματικό ψυγείο. Ο καταψύκτης πιάνει πάγο. Το υπόλοιπο δεν έχει ψύξη. Παγώνεις όταν πρέπει να φλέγεσαι; Καις τις λάθος ώρες;

Τι είναι αυτό που σε διεγείρει; Που σε συγκινεί;

Σε ξέρω; Ξέρεις τι ψάχνω;

Υπάρχει κάποιος που θα σε ψάξει; Κάποιος που θα του λείψεις;

Κλείσε την πόρτα. Φύγε. Μην το σκεφτείς δεύτερη φορά. Κλείδωσε την πόρτα. Άνοιξε τα μάτια. Την καρδιά σου. Ξημέρωσε. Είναι ο Αύγουστος του 2012 που έρχεται μονάχα μια φορά στην ιστορία και δεν θα ξανάρθει ποτέ πια.