Χαμένες ψευδαισθήσεις

Του ΣΗΦΗ ΠΟΛΥΜΙΛΗ

Η πολιτική, λένε όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί στοχαστές, είναι μια διαρκής διαδικασία σύγκρουσης. Το μείζον ερώτημα όμως για μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου κυριαρχεί ο πολιτικός και κοινωνικός σουρεαλισμός, είναι με ποιους και πώς θα πρωτοσυγκρουστείς...  

 

Πρώτα το ίδιο το πολιτικό σύστημα με τον εαυτό του, θα απαντήσουν κάποιοι και δεν θα έχουν άδικο. Είναι κι αυτό μια αναγκαία προϋπόθεση, μόνο που δεν είναι αρκετή, αν βέβαια θέλουμε να βλέπουμε το δάσος των προβλημάτων και όχι μόνο το δέντρο.  

 

Μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα από την ειδησεογραφία των ημερών, προς επιβεβαίωση του ισχυρισμού.

- Το 8,2% των ασφαλισμένων του ΤΣΜΕΔΕ - δηλαδή μηχανικοί και εργολήπτες - εντοπίστηκε να μην έχει υποβάλει φορολογική δήλωση, ενώ άλλο ένα 11,7% δήλωσε μικρότερη σύνταξη από αυτήν που πράγματι έπαιρνε. Αντίστοιχα, στο ΤΣΑΥ - Ταμείο υγειονομικών - εντοπίστηκε επίσης ένα ποσοστό 5,5% να μην έχει υποβάλει δήλωση...

- Πριν από μερικές ημέρες η ηγεσία της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας σε συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε ότι θα προχωρήσει σε δυναμικές κινητοποιήσεις έτσι και εφαρμοστεί η αξιολόγηση στα σχολεία. «Ενδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της», υποστήριξε, «θα αποτελέσει αιτία πολέμου και αρχή μεγάλων συγκρούσεων». Προς δόξα προφανώς του διαλόγου και της υπευθυνότητας...

- Η κυβέρνηση αναζητεί τρόπους, λένε οι πληροφορίες, για να διπλασιάσει τον χρόνο του επιδόματος ανεργίας. Μόνο που από το 1,2 σχεδόν εκατομμύριο ανέργους που καταγράφονται, αυτοί που παίρνουν σήμερα το επίδομα δεν ξεπερνούν τους 188.000. Για τους υπόλοιπους έχει ο Θεός...

Η φαυλότητα, ο κυνισμός, η υποκρισία δηλαδή, σε όλο τους το μεγαλείο. 

 

Υπάρχει διέξοδος από αυτό το σκηνικό; Μπορούμε να επιβιώσουμε με μια κοινωνία κομμένη στα δύο, με τους βολεμένους από τη μια και τους απόκληρους από την άλλη, και με ένα πολιτικό σύστημα που μονίμως επαμφοτερίζει μεταξύ της ανάγκης για υπευθυνότητα και του φόβου για το πολιτικό κόστος; 

 

Το σίγουρο είναι ότι όσο επικρατεί αυτός ο δυϊσμός δεν πάμε πουθενά. Κλωθογυρίζουμε γύρω από τα ίδια προβλήματα, χάνουμε τον προσανατολισμό μας ή, στην καλύτερη περίπτωση, επαναπαυόμαστε στις ψευδαισθήσεις μας, περιμένοντας ένα θαύμα, που δεν έρχεται, για να μας βγάλει από τον βούρκο της κρίσης.

 

Μία μόνο λύση δυστυχώς υπάρχει. Η σύγκρουση για όλα τα κακώς κείμενα και βεβαίως με τον εαυτό μας που τα ανέχθηκε, τα υπέθαλψε, τα συντήρησε. Η φοροδιαφυγή, η ρεμούλα, η κατάληψη του κράτους, η κατασπατάληση δημόσιων πόρων και η ιδεολογία που τα ανέθρεψε πρέπει να πάνε το γρηγορότερο περίπατο... Δεν γίνεται με 22% ανεργία, με την αγορά να παραπαίει, με τις τράπεζες να έχουν κλείσει τελείως τις στρόφιγγες, με τα μπιλιετάκια της Εφορίας να έρχονται το ένα μετά το άλλο, να συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι με μικρομπαλώματα και μικροσυμβιβασμούς θα καταφέρουμε να ανασάνουμε. Αν οι πολίτες δεν δουν κάποια χειροπιαστά αποτελέσματα σε κάποιες τουλάχιστον από τις χρόνιες κακοδαιμονίες, δεν πρόκειται ποτέ να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους ούτε στο πολιτικό σύστημα ούτε στο κράτος ούτε στους θεσμούς που το συνοδεύουν. Και χωρίς εμπιστοσύνη ούτε αυτή η κυβέρνηση ούτε οποιαδήποτε άλλη, όπως και η οικονομία, δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα...