Καθημερινή μάχη με τα στερεότυπα

Της ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Μεγαλύτερο πλήγμα στην ελληνική υπόθεση από το μη βιώσιμο εξωτερικό και εσωτερικό χρέος, τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, τους αργούς ρυθμούς προώθησης της δημοσιονομικής προσαρμογής επιφέρει η αρνητική δημοσιότητα. 

Καθημερινά, στα δελτία ειδήσεων ανά την υφήλιο, επί τρία συναπτά έτη η Ελλάδα αναμηρυκάζεται ως μια χώρα καταστροφική και προεξοφλημένα χρεοκοπημένη, ο «ιός» που θα πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί. Η λέξη Greece, Grece, Griechenland, πότε ως δηκτικό σχόλιο, πότε ως «φόβητρο», αποτελεί πλέον για όλους σχεδόν συνώνυμο της ανικανότητας, της ψευδολογίας, της ελαφρομυαλιάς, της αναξιοπιστίας. Παράλληλα, καθημερινά είναι τα σενάρια του ελληνικού ολέθρου και «της βουτιάς στο σκοτάδι» με την έξοδο της χώρας από το ευρώ. 

Η Αθήνα παρουσιάζεται ως πόλη υπό διάλυση, που άλλοτε πωλείται καθ’ ολοκληρίαν για ψίχουλα και άλλοτε εμφανίζεται με αρχαιολογικούς χώρους παρατημένους, τους δρόμους της παραδομένους στους τοξικομανείς, στις συμπλοκές της αστυνομίας με τους αναρχικούς, σε γυναίκες που εκδίδονται λόγω ανεργίας, στο έιτζ που θερίζει σαν γρίπη, με τρομοκρατημένους από την εγκληματικότητα κατοίκους. Που σε άλλα δημοσιεύματα εμφανίζονται ως απατεωνίσκοι, τεμπέληδες, που συνταξιοδοτούνται από τα νιάτα τους και γλεντούν με τα πλαστά επιδόματα και το δανεικό χρήμα. Με «κερασάκι» τις ουζοποσίες και το φτύσιμο της ελιάς.  

Τα χοντροκομμένα ευφυολογήματα μετατρέπουν το οδυνηρό μερίδιο της αλήθειας σε γενικευμένη πραγματικότητα.

Είναι γνωστό ότι τα ευκολόχρηστα και αβασάνιστα στερεότυπα, αυτό που δηλώνουν οι άλλοι για σένα έχει αποφασιστική σημασία, επειδή σε ακολουθεί σιδηροπαγές στο διηνεκές, πέρα από κάθε δική σου δυνατότητα να το κατεδαφίσεις, να το αποσείσεις.

Ετσι, φαίνεται ότι ο αγώνας θα δοθεί -ένας αγώνας σκληρός και άνισος- για άλλη μια φορά από την Ελλάδα των αδιάλειπτων κρίσεων, των πολυώδυνων περιπετειών και κακοπαθημάτων, κατ’ αρχήν, όχι για κοινωνική πρόοδο και ισότιμη παρουσία στη διεθνή κοινότητα, αλλά για εθνική επιβίωση σε έναν κόσμο όπου ο τεχνολογικός ανταγωνισμός, ο δανεισμός, οι υπερχρεώσεις καθιστούν τους ισχυρούς ισχυρότερους και διευρύνουν αγεφύρωτα το χάσμα ανάμεσα στις μητροπόλεις και την περιφέρεια. 

Χωρίς υπόληψη και αναγνώριση κόπων και θυσιών, αξιοθρήνητο θύμα της μωρίας και της φαυλότητας των ηγετών της, του ατομικισμού και της εθελοτυφλίας των πολιτών της, η Ελλάδα δεν θα καταφέρει πολλά. Η αναγέννηση της χώρας ίσως μπορεί να εγκαινιαστεί από κάτω -εν τέλει είναι υπόθεση ημών των πολιτών- με την επικράτηση των πολλών υπεύθυνων Ελλήνων, που έχουν συνείδηση του ποιοι είμαστε, πού βρισκόμαστε, τι μας συμβαίνει, του θετικού σπόρου, των επιστημόνων και επαγγελματιών με τα αξιοζήλευτα επιτεύγματα, επί της μερίδας των συμπατριωτών μας που ακόμη λυμαίνονται, κυνικά, αδιαφορώντας για το σύνολο, ό,τι απέμεινε από το αποσαθρωμένο κακοφορμισμένο κράτος. Αν πιστέψουμε σ’ αυτήν, είναι μια μάχη που κερδίζεται.