Να ανακοπούν τα χειρότερα

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΟΥΤΕ όσοι τυχόν νομίζουν ότι με τον (επιτέλους!) σχηματισμό κυβερνήσεως ευρύτερης αποδοχής (ή ενδεχομένως ανοχής) η κατολίσθηση της χώρας αναστρέφεται, σκέπτονται ρεαλιστικά. Ούτε όμως και όσοι κασσανδρολογούν, προβλέποντας αύτανδρον εν πολλοίς καταβύθιση, αποφαίνονται ορθά. Τουλάχιστον όσον αφορά το τεκμήριο ελπίδας που απέμεινε και που πρέπει ν' αναταχθεί και να δώσει δυναμική προοπτικής στους Ελληνες. 

Η αλήθεια δεν συνοδοιπορεί με ακραίες εκτιμήσεις όσον αφορά το τραυματικό εθνικό γίγνεσθαι. Παρόλο που σε μεγάλο βαθμό κάποιες πεσιμιστικές αντιλήψεις αποβαίνουν όντως ευχερώς αυτοεπιβεβαιούμενες.

Γιατί τα πράγματα οπωσδήποτε βρίσκονται σε καταθλιπτική (και δυστυχώς επιταχυνόμενη) κατιούσα. Οπόταν και με βεβαιότητα κάποια χειρότερα (κι εκ των πραγμάτων οδυνηρότερα) έπονται. Και προς το παρόν τουλάχιστον δεν είναι δυνατό ν' ανασχεθούν. Προπαντός ν' αναστραφούν.Κι αυτό ακριβώς είναι σήμερα το υπό τις παρούσες περιστάσεις ζητούμενο. Που προσδιορίζει για όλους το δέον γενέσθαι. Με όρους αφενός ανακοπής αυτής της αποσυνθετικής τροχιάς στην οποία έχει εν πολλοίς μονοδρομηθεί ο τόπος. Και αφετέρου δημιουργίας προϋποθέσεων ανανήψεως. 

Η οποία, εάν δεν υπάρξει, θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε προβλεπτές και ακόμη μοιραιότερες υποτροπές, με ολέθρια παράγωγα. Καθώς βρισκόμαστε ήδη μπροστά σε προϊούσα φάση κοινωνικής αποδομήσεως, πέραν των αδήλων ακρωτηριασμών της εθνικής κυριαρχίας και κάποιων αυτοδήλως ταπεινωτικών παραγώγων τους.

Μέρος των οποίων σχετίζεται με βάναυσες συμπεριφορές και διασυρμό της χώρας από τρίτους. 

Υπό το φως αυτών των αναντίλεκτων δεδομένων και των προφανών κινδύνων που συναπορρέουν, το πρώτο ζητούμενο είναι η ανάγκη για επαρκή συνειδητοποίηση κι επαρκέστερη ανάληψη ευθυνών. Πρωταρχικά βεβαίως από τους θεσμικούς διαχειριστές του τόπου, όπως τους ανέδειξε με την εκλογική διαδικασία η ετυμηγορία του υφέρποντος φόβου, της εκδηλωμένης οργής, της ταπεινωτικής αδυναμίας, αλλά και της απομένουσας ελπίδας. Με σαφή όρο εντολής την ιχνηλάτηση διόδων υπερβάσεως των δεινών μας αδιεξόδων και σωτηρίας της χώρας. Στην οποία επιτείνονται ήδη αδυσώπητα φαινόμενα εσωτερικών καταρρεύσεων και ανθρώπινης καταστροφής. Κανένας δεν μπορεί να προτάξει πλέον καμιά δικαιολογία. Ούτε να οχυρωθεί πίσω από διάτρητα κομματικά τείχη και ιδεολογικές (ή παραταξιακές) περιχαρακώσεις. Και να μη φοβηθούμε να δούμε (και να πούμε) τις πραγματικότητες. Προκειμένου να προλάβουμε μοιραία και μη αναστρέψιμα. Πέραν άλλων.

Και το χειρότερο που αφορά την άλλη όψη της ολισθήσεως: Η άτυπη χρεοκοπία υποβαθμίζει δραστικά και τις δυνατότητες ασκήσεως επαρκούς εξωτερικής πολιτικής, σε περίοδο ιστορικών περιφερειακών διαμορφώσεων, αλλά και αυξημένων κινδύνων που αφορούν και τη διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και την άσκηση συγκεκριμένων δικαιωμάτων στα όρια του εθνικού χώρου. Οπως είναι η ανακήρυξη ΑΟΖ. Και όχι μόνον. Γι' αυτό και δεν χωρούν ούτε απροβλημάτιστοι διαγκωνισμοί. Ούτε και αποφυγή αναλήψεως ευθυνών απ' οποιαδήποτε πλευρά του ηγετικού φάσματος.