Στον χρονοψύκτη της συντήρησης

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

«Είναι αλήθεια», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στους «New York Times». «Μου αρέσει να παίζω πόκερ».

 

Ας πούμε λοιπόν ότι τα καταφέρνει. Οτι παίζει - με τα λεφτά και τις ζωές μας - και κερδίζει. Ας πούμε ότι χάρη σ' αυτόν ξυπνάμε αίφνης σε μια χώρα χωρίς Μνημόνιο, χωρίς χρέος. 

 

Τι θα κάνουμε σε αυτή τη χώρα;

 

Ο,τι κάναμε και πριν, απαντάει ο ΣΥΡΙΖΑ. Θα προσλαμβάνουμε στο Δημόσιο. Θα επεκτείνουμε το κράτος. Θα επανακρατικοποιήσουμε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις. Θα καταργήσουμε τον νόμο για τα πανεπιστήμια. Θα καταργήσουμε τον «Καλλικράτη». Θα ξανακλείσουμε τα επαγγέλματα. Θα απαγορεύσουμε τα γενόσημα.

 

Θα ξαναγίνουμε η χώρα που, κρυπτόμενη πίσω από ένα ισχυρό νόμισμα, δανείζεται πλούτο αντί να τον παράγει. Θα στήσουμε ξανά μια χώρα προορισμένη να χρεοκοπήσει.

 

Οχι, λέει ο Μέγας Ποκαδόρος. Δεν φταίμε εμείς για τα αδιέξοδά μας. Φταίει ο καπιταλισμός. «Εχουμε πόλεμο ανάμεσα στον καπιταλισμό και τους λαούς», λέει.

 

Αυτή είναι η «ρήξη» που υπόσχεται στη γενιά του. Να εφαρμόσει τα συνθήματα που φώναζαν οι γονείς του στα αμφιθέατρα πριν από τριάντα πέντε χρόνια. Να διασώσει τις αξίες και τους τρόπους τους. Να καταγγείλει το Μνημόνιο χωρίς να καταγγείλει τις καταστατικές ασθένειες που μας οδήγησαν στο Μνημόνιο.

 

Γι' αυτό του χρειάζεται το χρονοντούλαπο. Δεν είναι το χρονοντούλαπο της λήθης. Είναι το χρονοντούλαπο της συντήρησης. Το καταφύγιο μιας καλοζωισμένης εφηβείας που αρνείται να ενηλικιωθεί. Και αδυνατεί να απογαλακτιστεί από τις χρεοκοπημένες βεβαιότητες που κληρονόμησε.

 

Να είστε έτοιμοι, λοιπόν. Στις 17 σοσιαλισμός. Ο απογαλακτισμός μπορεί να περιμένει.