Η Δημοσιογραφία πριν και μετά το «εγέρθητι»

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Γράφει ο Διαμαντής Μπασαντής 

Επικοινωνιολόγος και δημοσιογράφος. Διδάσκει Επικοινωνία στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Κύπρου.

Χρόνια τώρα η ελληνική δημοσιογραφία κινείται ανάμεσα στον τυφλοσούρτη της πολιτικής ορθότητας και στον αχαλίνωτο μικροαστισμό της προκλητικότητας και της ελευθεριότητας. Ολο αυτό το διάστημα μεγάλο μέρος της ελληνικής δημοσιογραφίας συνήθισε να ακολουθεί είτε τις ανελαστικές επιταγές μιας στενόθωρης λογικής για το τι είναι «ορθό» και τι είναι «λάθος» είτε τις προκλήσεις και το κραυγαλέο στο όνομα του «αγοραίου» και της «ελευθερίας της έκφρασης».

Με τον τρόπο αυτόν συχνά έχουν εξοβελιστεί από τη δημοσιότητα πολλά και «δύσκολα» θέματα και αρκετά «ενοχλητικά» γεγονότα. Οι δημοσιογράφοι που το κάνουν αυτό θεωρούν πως αν και απευθύνονται σε ενήλικες πολίτες πρέπει να τους συμπεριφέρονται σαν παιδάκια του δημοτικού. Από την άλλη ένας υποδόριος φαρισαϊσμός και μια έντονη διάθεση χειραγώγησης εκ μέρους ορισμένων ΜΜΕ οδηγεί στο να προβάλλονται μεγεθυμένα ακραία και περιθωριακά φαινόμενα σαν δεσπόζουσες τάσεις της κοινωνίας.

Κι όμως όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να μη συμβαίνουν καθώς υπάρχουν κώδικες δεοντολογίας, οι οποίοι προέρχονται μέσα από τη χρόνια εμπειρία και την επαγγελματική διαχείριση της ειδησεογραφίας. Κώδικες που ισχύουν σε όλες τις σύγχρονες χώρες πετυχαίνοντας τις περισσότερες φορές τη δημοσιοποίηση χωρίς δραματοποίηση και υπερβολή. 

Ομως τι να λέμε τώρα στη χώρα της υπερβολής; Στη χώρα όπου πολύ συχνά οι αποσιωπήσεις θεωρούνται «προοδευτικές» και τα συνθήματα θεωρούνται «κριτική»;

Κάπως έτσι φτάσαμε ανεπαισθήτως στο βράδυ της 6ης Μαΐου για να «εγερθούμε» όλοι ξαφνιασμένοι μπροστά στο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. 

Κι όμως η Χρυσή Αυγή υπάρχει εδώ και καιρό, καθώς εκλέχθηκε πριν από ενάμιση χρόνο στο συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων, ενώ κυριαρχούσε πολύ περισσότερο στις παλιές και υποβαθμισμένες γειτονιές του κέντρου των Αθηνών.

Ομως όλα αυτά τα χρόνια η «προοδευτική» σιωπή έπεφτε βαριά πάνω στη σκληρή πραγματικότητα χιλιάδων στοιβαγμένων λαθρομεταναστών και χιλιάδων καταταλαιπωρημένων κατοίκων της Αθήνας και άλλων πόλεων. Και μετά περάσαμε από την κραυγαλέα σιωπή της προόδου στο στρατιωτικό παράγγελμα «εγέρθητι» προς τους δημοσιογράφους. Είναι προφανές πως η τέτοιου είδους πρόοδος οδηγεί, μέσα από δύσκολες ατραπούς, στα φαινόμενα της πιο ακραίας αντίδρασης.

Μετά ταύτα και μέσα σε αυτό το περίπλοκο πολιτικό και κοινωνικό σκηνικό ο ρόλος του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου είναι μάλλον άχαρος. Πώς να εξηγήσεις στα κανάλια και στην κοινωνία πως μεταξύ υποκρισίας και ελευθεριότητας χάσαμε την ευθύνη και μεταξύ χυδαιότητας και ύβρεων χάσαμε την κριτική, τη σάτιρα και τον Αριστοφάνη; 

Καιρός, λοιπόν, να «εγερθούμε» και να ξαναπάρουμε μερικά πράγματα από την αρχή στη χώρα που γεννήθηκε κάποτε η λογική