Αναδιαπραγμάτευση: η «τελευταία ευκαιρία», stupid...

Της ΖΕΖΑΣ ΖΗΚΟΥ

Μολονότι αρκετοί πια έχουν γίνει φτωχοί, απαιτείται κάποιος χρόνος έως ότου οι άνθρωποι να εξαντλήσουν όλο το κομπόδεμά τους και βουλιάξουν στην εξαθλίωση.  

Αραγε θα μας αφήσουν να βουλιάξουμε, όπως εκείνοι για τους οποίους ο Τζον Στάινμπεκ έγραψε τα «Σταφύλια της οργής»; 

Θέλουμε, πάντως, να δούμε να αποδεικνύεται στην πράξη αυτό που ένας ριζοσπάστης θεωρητικός ονόμασε κάποτε «eros effect» -το ξαφνικό, απροειδοποίητο ξέσπασμα μιας αντίδρασης από τα κάτω, που να πιάνει απροετοίμαστους τους πάντες, κοινωνεί μεγάλα πλήθη σε μια μεθυστική αίσθηση κοινών στόχων και αξιών και να επιβάλει ανατροπές- είναι ακόμη πραγματοποιήσιμο, δεν ανήκει στη σφαίρα της μυθικής ουτοπίας. Πολλοί -υπεράνω υποψίας- μου λένε πως ο Αλέξης Τσίπρας το υπόσχεται!! Δηλαδή, το πιστεύουν! Πάντως, πρόκειται για εξαιρετικά σπάνιο πολιτικό φαινόμενο. Να δούμε...

Τι είδους -χειρότερη- κρίση μάς περιμένει;  

Η αλήθεια είναι σκληρή. Τα νέα μέτρα θα κάνουν την απόδρασή μας από τη φτώχεια σχεδόν αδύνατη. Αν το κράτος δεν δαπανά, και αν οι φοβισμένοι πολίτες δεν καταναλώνουν, πώς θα ανακάμψουμε; Η Ευρώπη δείχνει πολιτικά ανίκανη να διαχειριστεί μια κρίση, που τώρα έχει γίνει μεταδοτική. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Η κινδυνολογία για τη δραχμή είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, αλλά εμείς είδαμε τη φαιδρή της όψη.

Η φαρσοκωμωδία της λεκτικής αναδιαπραγμάτευσης που τώρα μάς υπόσχονται όλοι -μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί- λειτουργεί ως προπέτασμα καπνού έναντι των εξαιρετικά επικίνδυνων εξελίξεων. Ομως, ουδείς δείχνει να αντιλαμβάνεται το δράμα. Οι «λεονταρισμοί» ορισμένων παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στον βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της!... 

Ξαφνικά, λοιπόν, είτε λόγω Ολάντ είτε λόγω Ολλανδίας είτε γιατί οι εξελίξεις σε Ισπανία και Ιταλία είναι οδυνηρές, υπερασπίζονται τις απόψεις περί επαναδιαπραγμάτευσης, τα σχέδια περί αναπτυξιακών προγραμμάτων και για μια πιο χαλαρή πολιτική και περί επιμήκυνσης του Μνημονίου! 

Εντάξει... έχουμε ξαναδεί το έργο.

Ομως, για τις εσωτερικές υποχρεώσεις της χώρας να καταβάλλει μισθούς και συντάξεις και να εξασφαλίζει την παροχή υπηρεσιών και αγαθών στους πολίτες, δεν αναφέρεται ουδείς. Αλλά, όταν αφαιρούνται από αυτές τις παροχές και μεταβιβάζεται διαρκώς ο παραγόμενος πλούτος στο εξωτερικό, προκειμένου να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών, υποθηκεύονται η περιουσία του κράτους ως ενέχυρο για το χρέος και οι αντοχές της κοινωνίας. Με τα Μνημόνια δεσμεύονται οι πολίτες να εργάζονται στο διηνεκές, με όρους πείνας που καθιστούν ουσιαστικά ανέφικτη την απαλλαγή τους από αυτά.

Οταν πρόκειται για την ικανοποίηση των ξένων δανειστών, οι κυβερνήσεις των Μνημονίων την επισείουν ως φόβητρο στον λαό, ώστε να υποταχθεί στη λογική μιας «κατάστασης έκτακτης ανάγκης». Χωρίς αιδώ υποστηρίζουν τη διαβόητη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μια υποτίμηση χωρίς εκείνους τους ανεξάρτητους μηχανισμούς που επιτρέπουν την υποτίμηση του νομίσματος. Πρόκειται για εσωτερική πτώχευση που την πληρώνουν οι πιο αδύναμοι και οι μη προνομιούχοι.

Η διαπίστωση ότι, ακόμα και με τη μεγαλύτερη προσπάθεια και με τις μεγαλύτερες θυσίες, που θα προστεθούν σε αυτές που ήδη έχουν γίνει, η κατάσταση θα είναι αβίωτη με την εφαρμογή του κύκλου ζωής του νέου Μνημονίου, εξαναγκάζει τους δανειστές μας σε πολιτικά εκβιαστικές επιταγές να ζητούν βίαια μέτρα και περαιτέρω αποδιάρθρωση της αγοράς εργασίας, θέτοντας θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού, ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενώ δεν έχει ξεχάσει και την κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα.

Να λοιπόν ο φαύλος κύκλος: η Ελλάδα δανείστηκε για να σωθεί, τώρα αντιλαμβάνονται τις μαύρες τρύπες που οδηγούν σε νέο δανεισμό. Και έρχεται η ιεροεξεταστική τρόικα και αποσαφηνίζει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον τετρημένο πίθο των Δαναΐδων.

Και για να μας δώσουν το νέο δάνειο, χωρίς το οποίο δεν υπάρχει «κούρεμα», οι δανειστές και ιδιαίτερα το ΔΝΤ, απαιτούν να αποδείξουμε εμπράκτως ότι θα σταματήσουμε να παράγουμε ελλείμματα, άρα ότι θα μπορούμε να αποπληρώσουμε τις δόσεις μας, χωρίς νέα θαλασσοδάνεια.

Για όλα αυτά μετά την 6η Μαΐου.