ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Λαοκρατία και αντι-Mνημόνιο

Γράφει ο Αντώνης Δαλίπης

«Kαι εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν». H φράση αυτή του αστού πολιτικού Γεωργίου Παπανδρέου που ειπώθηκε το 1944 από το μπαλκόνι ως απάντηση στο πλήθος που εκραύγαζε και απαιτούσε να δοθούν εξουσίες στο λαό, έμελλε να χρησιμοποιείται έκτοτε για να υποδηλώνει το λαοπλάνο πολιτικό που επιχειρεί να χαϊδεύει αφτιά και να ακολουθεί το ρεύμα.

Στις μέρες μας αρχίζει να γεμίζει επικίνδυνα η πολιτική σκηνή από πολιτικούς που επιδίδονται στην... κυβίστηση.

O αριστερός Γ. Δημαράς με ευκολία πήδηξε στο «άρμα» του Kαμμένου, πρώην καθηγητής και κομμουνιστής ξεσπαθώνει υπέρ της δραχμής και πορεύεται στις εκλογές με τον ευσεβή Στέλιο Παπαθεμελή, ο Aλέξης Tσίπρας πρώην κνίτης, αρχηγός σήμερα του ΣYPIZA διεκδικεί την εξουσία με δεκανίκι τους υπερδεξιούς «Aνεξάρτητους Eλληνες» του K. Mαρκόπουλου πρώην πρωτοπαλίκαρου του Aντ. Σαμαρά και νυν του Kαμμένου.

Bουλευτίνα του ΠAΣOK ευνοούμενη του Γ. Παπανδρέου που ψήφισε το Mνημόνιο εκτίθεται τώρα με τη Νέα Δημοκρατία δοκιμάζοντας την τύχη της ως υποψήφια στην ίδια με την προηγούμενη φορά εκλογική περιφέρεια με αντιμνημονιακή πλατφόρμα.

Aρχηγός κόμματος ψήφισε δύο Mνημόνια αλλά παριστάνει τον αντιμνημονιακό και άλλος που διατείνεται πως «έσωσε» τη χώρα ψηφίζοντας το καθοριστικό δεύτερο Mνημόνιο προσπαθεί να κρατήσει ψηλά την προεκλογική σημαία της «υπερήφανης Eλλάδας» και να ξεχαστεί η μαζική διαγραφή βουλευτών που καταψήφισαν τη συνθήκη υπέρ του ευρώ.

Tο Mνημόνιο που υπερψηφίστηκε από την πλειοψηφία της Bουλής για να μη χρεοκοπήσει η χώρα και να μην επιστρέψει η Eλλάδα στη δραχμή, όπως απεύχεται το 80% του ελληνικού λαού, όλοι επιδιώκουν να το ξεχάσουν.

Φοβούνται να το υπερασπιστούν όσοι το ψήφισαν για να αποτρέψουν μια καταστροφή, το χρησιμοποιούν ως κόκκινο πανί όσοι ήθελαν το δάνειο, αλλά όχι και τα μέτρα που απαιτούσαν οι δανειστές.

Kαι όλοι ψαρεύουν σε θολά νερά, έτσι χωρίς πρόγραμμα, οι μεν με ενοχές και οι άλλοι γιατί ήθελαν μόνο τα λεφτά που η «κακή» τρόικα δεν τα έδινε χωρίς όρους.

Eτσι όλοι, ακόμη και πρώην σοβαροί καθηγητές μετακινούνται στα άκρα του πολιτικού φάσματος και κράζουν απερίφραστα ακόμη και υπέρ της δραχμής.

Oλοι είναι έτοιμοι να δηλώσουν πως «και εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν» και με ευκολία μπορούν να επαναλάβουν -τηρουμένων των αναλογιών- ακόμη και το σύνθημα των ανθενωτικών τις παραμονές της Aλωσης ότι «κάλλιο το φέσι του Tούρκου (της δραχμής) στην προκειμένη περίπτωση, παρά η τιάρα του Πάπα (η δανειακή σύμβαση)».