Βρισκόμαστε στο έτος 2050 και μια ομάδα αντρών κατευθύνεται προς έναν οίκο ανοχής στη συνοικία με τα Κόκκινα φανάρια του Άμστερνταμ. Όταν όμως φτάνουν εκεί, αντί να τους υποδεχτεί μια νεαρή γυναίκα, τους υποδέχεται… ένα ρομπότ.
Το σενάριο αυτό θα μπορούσε να αποτελεί τη βάση μιας ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αν δεν επρόκειτο για την εργασία των ερευνητών Ίαν Γέομαν και Μισέλ Μαρς, οι οποίοι προτείνουν μία βιομηχανία του σεξ χωρίς έμψυχες εργαζόμενες και κυρίως χωρίς ενοχές.
Σύμφωνα με το όραμά τους για το μέλλον, οι οίκοι ανοχής θα περιλαμβάνουν 100 εργαζόμενες, αλλά και εργαζόμενους που θα περιφέρονται με τα εσώρουχά τους. Κάθε πελάτης θα πληρώνει 7.500 ευρώ για ένα «πλήρες πακέτο», το οποίο θα περιλαμβάνει από χορό σε στύλο ως μία περιπαθή ερωτική συνεύρεση, «από μια πλειάδα θεοτήτων του σεξ, διαφορετικών εθνικοτήτων, σωματότυπων, ηλικιών και σεξουαλικών χαρακτηριστικών».
Η παραγωγή και η χρήση ανθρωπόμορφων μηχανημάτων με σκοπό την παροχή ηδονής θα μπορούσε να σταματήσει αποτελεσματικά την εξάπλωση των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων, καθώς και να μειώσει την αυξανόμενη αύξηση του τράφικινγκ που συνδέεται με το σεξουαλικό εμπόριο.
Καθώς σύμφωνα με αυτό το σενάριο οι γυναίκες δεν θα πέφτουν πια θύματα εκμετάλλευσης, οι ερευνητές πιστεύουν ότι η πορνεία θα μπορούσε να γίνει ένα περισσότερο σεβαστό επάγγελμα...
Οι ρομποτικές εργάτριες του σεξ αποτελούν στοιχείο επιστημονικής φαντασίας για δεκαετίες. Το 1973, ένα θρίλερ με τίτλο «Westworld», πλούσιοι τουρίστες επισκέπτονται ένα θεματικό πάρκο γεμάτο ρομπότ τα οποία εκπληρώνουν κάθε τους επιθυμία, ενώ το 1982, στην ταινία με τίτλο «Blade Runner» τα ρομπότ που παρείχαν σαρκικές απολαύσεις βρίσκονταν ψηλά στην ιεραρχία των ανδροειδών.
BHMA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου