ΚΡΑΤΟΣ (ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΠΑΝΑΝΙΑΣ): Η Μεγάλη Ιδέα του σύγχρονου Ελληνισμού

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Οταν το «Εντερπράιζ», καθελκύστηκε, πριν από μισό αιώνα, ήταν το πρώτο πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο: το καμάρι, την εποχή εκείνη, του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ.

Τι περίεργο, αλήθεια, για εμάς, ότι οι Αμερικανοί το βάφτισαν «Εντερπράιζ»! Η λέξη αυτή σημαίνει το δύσκολο και σπουδαίο εγχείρημα, καθώς και την ικανότητα ενός ατόμου να καταπιάνεται με παρόμοιου μεγέθους εγχειρήματα· κατ’ επέκταση, δε, σημαίνει την επιχειρηματικότητα και την επιχείρηση. Αν υποτεθεί ότι εμείς είχαμε κατασκευάσει ένα τέτοιο μεγαθήριο και θέλαμε να του δώσουμε ένα όνομα που να εκφράζει καλύτερα το ιδεώδες που εμπνέει το έθνος μας, νομίζω ότι θα το λέγαμε «Κράτος».

Το κράτος, το τεράστιο, παντοδύναμο, πανταχού παρόν κράτος. Το κράτος του οποίου η σοφία είναι ασύλληπτη από τον άνθρωπο. Το κράτος, σε τελευταία ανάλυση, που διαθέτει τις ιδιότητες του Θεού. Αυτή είναι η διαχρονική Μεγάλη Ιδέα του σύγχρονου Ελληνισμού. Το κόστος της υπερβαίνει εκείνο της ιστορικής Μεγάλης Ιδέας, που περιέγραψε πρώτος ο Κωλέττης τον Ιανουάριο του 1844 και κατέληξε τραγικά με την Καταστροφή του 1922. Το κόστος αυτό επισημαίνει εύστοχα ο ιστορικός Βασίλης Παναγιωτόπουλος στην εξαιρετική συνέντευξη που έδωσε στη Μ. Κατσουνάκη : «Από το 1821 ώς σήμερα το κράτος καλείται να παίξει ρόλους αδιανόητους. Βλέπω σε εκπομπές έγκυρους δημοσιογράφους να ρωτούν καλλιεργητές σαλιγκαριών αν τους βοηθάει το κράτος και είναι δίπλα τους. Αποτέλεσμα είναι το σημερινό υπερτροφικό κράτος, το οποίο έμμεσα μπορούμε να πούμε ότι είναι σοσιαλιστικό κατάλοιπο».

Για τον λόγο αυτόν, ομολογουμένως, θαυμάζω τους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι, ζώντας εδώ, αποφασίζουν να ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση. Με το τόλμημά τους εμπλέκονται σε μία αναμέτρηση χωρίς τέλος με ένα παράλογο κράτος, το οποίο κατά βάσιν λειτουργεί εναντίον τους και υπέρ του εαυτού του. Προσφάτως, μου εξηγούσε ένας φίλος την περιπέτεια της αδειοδότησης των γυμναστηρίων, όπου βλέπει κανείς σε μικρογραφία τη λογική της λειτουργίας του κράτους.

Αφού επί επτά χρόνια (1999 - 2006) οι ιδιοκτήτες των γυμναστηρίων περίμεναν να συνταχθεί το Προεδρικό Διάταγμα με τους όρους αδειοδότησής τους, σήμερα η χορήγηση της αδείας προϋποθέτει την εκπλήρωση κρατικών απαιτήσεων, οι οποίες είναι απλώς εκτός πραγματικότητος:

Ζητείται, φερ’ ειπείν, από τον ιδιοκτήτη να προσκομίσει πιστοποιητικό μη διώξεως, το οποίο επισήμως πλέον έχει πάψει να εκδίδεται από την Εισαγγελία. Ακόμη, απαιτείται αρχιτεκτονικό σχέδιο του χώρου στον οποίο θα στεγάζεται, θεωρημένο από την Πολεοδομία - όμως η τελευταία αρνείται να παράσχει τη θεώρηση, επειδή αυτό θα προϋπέθετε την πραγματοποίηση αυτοψίας από υπάλληλό της. (Ως γνωστόν, στο ελληνικό Δημόσιο είναι πάντα ο πολίτης εκείνος που φέρει το βάρος της αποδείξεως...) Εξίσου παράλογο είναι ότι, εξαιτίας εσφαλμένης διατύπωσης του Π.Δ., κάθε γυμναστήριο που θέλει να λειτουργεί νομίμως οφείλει να στεγάζεται σε ένα κτίριο εξ ολοκλήρου και όχι σε κατατετμημένο χώρο του κτιρίου, όπως π.χ. σε διαμέρισμα ή όροφο.

Την αποκορύφωση του κρατικού παραλογισμού μπορεί να θαυμάσει κανείς στο απροσδόκητο αποτέλεσμα, που είχε η προσπάθεια των ιδιοκτητών γυμναστηρίων να συνεννοηθούν με τον γενικό γραμματέα Αθλητισμού Π. Μπιτσαξή, κατά την περίοδο προετοιμασίας του τελευταίου αθλητικού νόμου. (Κωμική ειρωνεία: Ο νόμος ήταν συμβολή στο «κυβερνητικό έργο» της διετίας ΠΑΣΟΚ του φανατικού της άθλησης Πωλ Τζερούλανος...) Οι εκπρόσωποι του κλάδου θεώρησαν τη διαδικασία παρασκευής του νέου νόμου ως ευκαιρία για τον εξορθολογισμό των όρων του Π.Δ. και προς τον σκοπό αυτόν παρενέβησαν. Πού οδήγησε η προσπάθειά τους; Στη ρητή πρόβλεψη του νόμου ότι τα γυμναστήρια των ΔΕΚΟ, των ΟΤΑ, των υπουργείων και των πολιτικών κομμάτων -δηλαδή, τα κρατικά- εξαιρούνται των όσων εξωπραγματικών προϋποθέσεων ορίζει το ισχύον Π.Δ. έως ότου συνταχθεί νέο διάταγμα! Με άλλα λόγια, το κράτος αντιλαμβάνεται και εμμέσως αναγνωρίζει το ανεδαφικό των απαιτήσεών του από τον ιδιωτικό τομέα και, γι’ αυτό, σπεύδει να εξαιρέσει τον εαυτό του από την ισχύ των νόμων του. Τρελό; Οχι, απλώς κρατικό...

Διαπιστώνουμε, λοιπόν, κάτι ακόμη χειρότερο από το κράτος στο οποίο αναφέρεται ο ιστορικός Β. Παναγιωτόπουλος: όχι μόνον ένα κράτος - δυνάστη, αλλά επιπλέον φτιαγμένο στο πόδι από άσχετους. Νόμοι γραμμένοι με απόλυτη άγνοια και της πραγματικότητος μέσα στην οποία θα εφαρμοσθούν, αλλά και του νομικού περιβάλλοντος με το οποίο πρέπει να ταιριάξουν. Προχειρογραμμένοι, φλύαροι νόμοι που απλώς συσσωρεύονται ο ένας επάνω στον άλλο, δημιουργώντας μία Βαβέλ, μπροστά στην οποία ο πολίτης είναι τελείως ανίσχυρος και η ισχύς περνάει ολόκληρη στον επαγγελματία πολιτικό που ξέρει να χειρίζεται το σύστημα. Σε αυτόν τον «νομικό πολιτισμό» βασίζεται το κτηνώδες κράτος και είναι αυτός που δημιουργεί τις συνθήκες για τη διαφθορά, την ευνοιοκρατία, τη χαριστική παράκαμψη της νομιμότητας για τους «ημετέρους».

Η κατάργηση αυτού του τέρατος είναι η ουσία των μεταρρυθμίσεων που απαιτούν από εμάς οι δανειστές και εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Το δικό μας συμφέρον σε τελευταία ανάλυση είναι και δικό τους. Αυτού του σκοπού τις μεταρρυθμίσεις θα έπρεπε, εν τέλει, να τις υπαγορεύει η εθνική υπερηφάνεια μας. Πολύ φοβάμαι ότι οι ευέξαπτοι που την επικαλούνται προκειμένου να τις αρνηθούν κινούνται είτε από πονηρία είτε από ευήθεια. Τις προάλλες, ειρήσθω εν παρόδω, κάποιος έγραψε ανωνύμως στο Τουίτερ το εύστοχο ότι, αν σχηματίσουν κυβέρνηση ο Καμμένος και ο Τσίπρας, οι απατεώνες που εισέπρατταν συντάξεις αναπηρίας, χωρίς να τις δικαιούνται, θα τιμηθούν... ως αντιστασιακοί. Και γιατί όχι, θα προσέθετα εγώ, να τους δοθεί και σύνταξη αντιστασιακών - αφού, προηγουμένως, περάσει η σχετική τροπολογία στον υφιστάμενο νόμο, βεβαίως...