Η Ν.Δ. και οι αθόρυβοι οργισμένοι

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Τα λάθη δεν είναι ποτέ ευχάριστα, όταν έχουν συνέπειες - και στην πολιτική έχουν πάντα συνέπειες. Κοιτάζοντας το σημερινό τοπίο της πολιτικής, καθώς πορευόμαστε προς τις εκλογές, μπορούμε να διακρίνουμε στη στρατηγική των κομμάτων της Δεξιάς δύο ήδη λαθών: τα ολέθρια, των οποίων οι συνέπειες κατά κανόνα αποβαίνουν μοιραίες· και τα άλλα, τα οποία μπορεί μεν να είναι εξίσου σοβαρά, αλλά υπάρχει η δυνατότητα να ελεγχθούν οι συνέπειές τους.

Η περίπτωση του ολέθριου λάθους είναι του προέδρου Καρατζαφέρη, ο οποίος, έπειτα από τόσες επιτυχημένες κυβιστήσεις, έκανε και τη μοιραία με την οποία έσπασε τον σβέρκο του. Ο τραγικός πρόεδρος του ΛΑΟΣ επί δύο χρόνια ακολουθούσε τη στρατηγική της λεγόμενης «πολυκατοικίας», η οποία αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε σε ένα είδος όσμωσης με τη Ν.Δ. του Αντ. Σαμαρά. Ηταν στρατηγική με σαφή στόχο, αλλά επικίνδυνη, καθώς προϋπέθετε την αντοχή στις απώλειες που θα επέφερε η πορεία προς τον στόχο και, επίσης, δεν μπορούσε να προβλέπει οδό επιστροφής στις θέσεις του χοντροκομμένου λαϊκισμού από τις οποίες είχε ξεκινήσει. Μιλώντας μεταφορικώς, ο ΛΑΟΣ, υπερψηφίζοντας το πρώτο Μνημόνιο, ανατίναξε τις γέφυρες από τις οποίες διέβη τον ποταμό. Αποδεικνύεται όμως ότι τότε ο πρόεδρός του αυτό δεν το είχε καταλάβει, με αποτέλεσμα σήμερα, έχοντας υποχωρήσει μπροστά στο δεύτερο Μνημόνιο, να έχει πέσει μέσα στο ποτάμι και να πνίγεται. Τώρα παλεύει με τους «ατάκτους» του προέδρου Καμμένου και της «Χρυσής Αυγής» που εισέβαλαν στο διαμέρισμά του και το λεηλατούν. Ας πρόσεχε...

Το δικό της λάθος η Ν.Δ., δηλαδή την αντιμνημονιακή γραμμή που ακολούθησε επί σχεδόν δύο χρόνια, το διόρθωσε μεν, όπως φαίνεται όμως όχι μόνον το διόρθωσε με μισή καρδιά, αλλά δεν κάνει και τίποτε για να αντιμετωπίσει τις συνέπειές του - και αυτό είναι χειρότερο.

Παρακολουθώντας τις θέσεις που η Ν.Δ. παίρνει και, κυρίως, εκείνες που επιμελώς αποφεύγει να πάρει, μένεις με την εντύπωση ότι το κόμμα της Κεντροδεξιάς πατάει σε δύο βάρκες: και -εξ ανάγκης- υπέρ του Μνημονίου και κατά. Θαρρείς ότι προσπαθεί να μη θυμάται η ίδια τι συνεπάγεται η επιλογή της να στηρίξει το Μνημόνιο, αλλά και να μην το θυμίζει στους άλλους, ελπίζοντας ότι θα το ξεχάσουν. Με την ελπίδα ότι η διατύπωσή μου δεν θα παρεξηγηθεί, θα έλεγα ότι, αφότου η Νέα Δημικρατία υπερψήφισε το Μνημόνιο, επιδεικνύει την τραυματική συμπεριφορά γυναίκας που έπεσε θύμα βιασμού.

Δεν ξέρω αν η αιδημοσύνη της Νέας Δημοκρατίας οφείλεται στο ότι η ηγεσία της αισθάνεται ότι έχει πέσει θύμα πολιτικού βιασμού ή αν οφείλεται σε προσπάθεια να συγκρατήσει το κοινό των δεξιών αντιμνημονιακών, που η ίδια εξέθρεψε και το οποίο τώρα συρρέει στις τάξεις των «Καμμένων». Αν συμβαίνει το δεύτερο, η Νέα Δημικρατία ματαιοπονεί: η τακτική αυτή δεν πρόκειται να αποδώσει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Αυτούς τους οργισμένους η Νέα Δημικρατίαδεν θα τους ξανακερδίσει: έχουν, ούτως ειπείν, «τα μυαλά τους καμμένα» πλέον.

Υπάρχουν όμως και οι άλλοι οργισμένοι, τους οποίους η Ν.Δ. επιδεικτικά εξακολουθεί να αγνοεί. Εννοώ όλους εκείνους οι οποίοι αρνούνται να απαντήσουν στις δημοσκοπήσεις: όλους εκείνους οι οποίοι κλείνουν αμέσως το τηλέφωνο, μόλις ακούν από το ακουστικό ότι ο καλών είναι από εταιρεία δημοσκοπήσεων. Ο αριθμός τους, όπως μπορούν να σας βεβαιώσουν οι επαγγελματίες των δημοσκοπήσεων, έχει πρωτοφανώς αυξηθεί. Ολοι αυτοί δεν είναι οι οργισμένοι που πετάνε γιαούρτια και ονειρεύονται αγχόνες - διότι, δόξα τω Θεώ, η πολιτική αγορά βρίθει παλαβών επιλογών, κάθε αποχρώσεως, για να διαλέξει ο ενδιαφερόμενος.

Ολοι αυτοί είναι μάλλον ψηφοφόροι μετριοπαθών τάσεων (κεντροδεξιών ή κεντροαριστερών) που έχουν θυμώσει με την αναισχυντία, τον κυνισμό και την ιδιοτέλεια των επιλογών του δικομματισμού. Σιχαίνονται αυτούς που ψήφιζαν ώς τώρα, φοβούνται περισσότερο όμως τους ανισόρροπους ή τους αφελείς που τους προσφέρονται ως εναλλακτική επιλογή. 

Ενδέχεται η ηγεσία της Ν.Δ. να μην ασχολείται καθόλου με όλους αυτούς, επειδή απλώς τους θεωρεί δεδομένους. Κάνει λάθος όμως. Οι δεδομένοι του παρελθόντος είναι οι αθόρυβοι οργισμένοι του σήμερα και θα προτιμήσουν να μείνουν στο σπίτι τους την ημέρα των εκλογών ή να ψηφίσουν τα μικρά κόμματα της Κεντροδεξιάς, που μιλούν τη φωνή της λογικής χωρίς να ντρέπονται (Δημοκρατική Συμμαχία ή Δράση). Εστω και αν η ψήφος τους θα πάει χαμένη. Τουλάχιστον θα έχουν τη συνείδησή τους εντάξει.