25η Μαρτίου: γιορτή ή κωμωδία;

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ

(Γραμμενο το 2000, επι "ισχυρής Ελλάδας"...)

Παρακολουθώντας στις τηλεόραση τις εκδηλώσεις για την 25η Μαρτίου δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το ειρωνικό, εντελώς διαβολικό χαμόγελο που κρύβεται στην άκρη των χειλιών μου τα τελευταία χρόνια. 

Η εικόνα των καθωσπρέπει κουστουμιών που παρακολουθούσαν από τις κιτς εξέδρες τη παρέλαση της «μαθητιώσης νεολαίας», ένα μίγμα στάρλετ από τις εθνικές συνοικίες και παχουλών επαναστατών χωρίς αιτία από τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας, θύμιζε παρέλαση στη Νάπολη του νεορεαλιστικού ιταλικού κινηματογράφου. 

Άτομα με καλές προθέσεις (όπως οι ρεπόρτερ της κρατικής τηλεόρασης) εξάντλησαν το λεξιλόγιο για να περιγράψουν τη «λεβεντιά» και το «παράστημα» των «παιδιών» (τα περισσότερα σε ηλικία που, σε άλλες χώρες θα είχαν βγει στη παραγωγή) και άλλα με όχι τόσο …καλές όπως οι εικονολήπτες των ιδιωτικών καναλιών που, κάθε χρόνο επιμένουν να δείχνουν πόσο μίνι είναι οι φούστες των νεανίδων με τον δείκτη νοημοσύνης 50. 

Οι αιτίες για το δηλητήριο που εκπέμπει η κυβερνοστήλη πρέπει να αναζητηθούν στην εικόνα που κρύβεται πίσω από τους λόγους, τα λογύδρια, τις κιτς εξέδρες και τα «κλαπατσιμπανίσματα» των δημοτικών «μουσικών» συνόλων στη κεφαλή της παρέλασης. Οι αιτίες είναι 

1. Η μέχρις αναισθησίας αδιαφορία της «μαθητιώσης νεολαίας» για την Επανάσταση και τους «ήρωες του 21» και 

2. Ο φόβος των πολιτικών ότι, αν πουν μια κουβέντα παραπάνω για τον Μακρυγιάννη, τον Ανδρούτσο και τον Μπότσαρη θα τους παραλάβουν οι διατεταγμένοι κονδυλοφόροι και θα τον κατατάξουν στη χωρία των «εθνικιστών». 

Έτσι, νεολαία, δάσκαλοι, ηγεσία και λαός γιορτάζουν την 25η Μαρτίου, αλλά όχι τόσο ώστε να θέσουν σε κίνδυνο τον κοσμοπολιτισμό τους και το «ήπιο κλίμỨπου έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στην Αθήνα και στην Άγκυρα. Γιατί, μπορεί οι στάρλετ και οι Μπράντ Πιτ από το Παγκράτι, το Αιγάλεω και τη Φιλοθέη να νομίζουν ότι την 25η Μαρτίου η Ελλάδα κατέλαβε τη Κορυτσά, αλλά οι διατεταγμένοι και το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών ποτέ δεν κοιμόνται (το «μο» με όμικρον εγκληματίες της νέας γλωσσικής αφασίας;). 

Με άλλα λόγια όλη αυτή η βαβούρα, οι αργίες και οι ημιαργίες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα δεν είναι παρά μια φτηνή δικαιολογία για να τη «κοπανήσουμε» απ’ τη δουλειά και τίποτα περισσότερο. 

Έτσι πρέπει να είναι λένε οι υιοί της εθνικής φυματίωσης. Για να αναπτυχθείς σαν λαός δεν πρέπει να έχεις ιστορία και αν έχεις να τη κόψεις στα μέτρα του τριτοκοσμικού επαρχιωτισμού σου. Ιστορία δικαιούνται να έχουν μόνο οι ισχυροί αυτού του κόσμου, οι αμερικανοί, οι ρώσοι, οι γάλλοι, οι άγγλοι αλλά όχι οι έλληνες, οι σέρβοι, οι τσετσένοι και λοιποί αποδεκατισμένοι από τις σφαγές, τους βομβαρδισμούς και τα εκτελεστικά αποσπάσματα λαοί. 

Επειδή, δυστυχώς, έχω μία κάποια ηλικία πρέπει να σας πω ότι οι εκδηλώσεις για την «εθνική παλιγγενεσία» (τρομάρα μας) διακρίνονταν πάντα για τον μικρομεσαίο επαρχιωτισμό τους. Τα χρόνια της χούντας μάλιστα, που στις παρελάσεις είχε προστεθεί και το (ψωραλέο) «εθνικό στοιχείο» η κωμωδία ξεπερνούσε τα καλύτερα έργα του ιταλικού κινηματογράφου. Κι’ αυτό γιατί εκτός από τα συνθήματα (Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών κ.α.) δεν έπαιρναν μπρος τα Ρέο, τα τζιπ και τα τανκ για να μη πω τίποτα για τις Χάρλει της αστυνομίας. 

Τι προτείνω; 

Κάτι απλό: αν οι Έλληνες (οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, οι Τζουτζέδες, οι όποιοι τέλος πάντων) πιστεύουν ότι έχουν ιστορία που αξίζει και πρέπει να διατηρηθεί να φερθούν ανάλογα. Όπως οι αμερικανοί γιορτάζουν (και το εννοούν) τη 4η Ιουλίου έτσι και οι άλλοι λαοί πρέπει να γιορτάζουν τις δικές τους επετείους για να μη ξεχνούν τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για να μπορούν οι σημερινές στάρλετ και μπραντ πιτ να μασάνε με άνεση τη τσίχλα τους._Κ.Κ.(pilot@techlink.gr)