Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Δύο παράγοντες -ο ένας εσωτερικός και ο άλλος διεθνής- επιταχύνουν τις εξελίξεις στη Συρία:
Στο εσωτερικό η παρατεταμένη αιματηρή καταστολή όχι μόνον δεν αποδίδει αλλά ενισχύει τον αντικαθεστωτικό αναβρασμό. Τηρουμένων των αναλογιών, το καθεστώς Ασαντ έχει εμπλακεί στον ίδιο φαύλο κύκλο που οδήγησε το 1978-79 στην κατάρρευση του καθεστώτος του Σάχη στο Ιράν. Οσο παρατείνεται η εσωτερική σύγκρουση τόσο συρρικνώνονται, αν δεν έχουν ήδη εκμηδενισθεί, όλα τα σενάρια εκτόνωσης με αλλαγή στην κορυφή της εξουσίας. Αυτό που διακυβεύεται πλέον είναι η εξουσία της αλαουιτικής μειοψηφίας επί της σουνιτικής πλειοψηφίας.
Ο τερματισμός της κυριαρχίας των Αλαουιτών στη Συρία θα είναι πλήγμα στρατηγικών διαστάσεων για το Ιράν, που χωρίς τη συνεργασία της Δαμασκού θα δει την επιρροή του στη Μέση Ανατολή να υποβαθμίζεται, από τη Χεζμπολά στο νότιο Λίβανο μέχρι τη Χαμάς στη Γάζα.
Αν η Τεχεράνη δεν έχει τη δυνατότητα να απειλήσει με ανάφλεξη στο Λίβανο και στη Γάζα, είναι πολύ πιο ευάλωτη στις πιέσεις της Δύσης για τον έλεγχο του πυρηνικού της προγράμματος.
Τα παραπάνω εξηγούν σε κάποιο βαθμό γιατί ο Αραβικός Κόσμος, η Δύση, η Τουρκία αλλά και το Ισραήλ θέλουν να επιταχύνουν το ούτως ή άλλως δρομολογημένο τέλος του καθεστώτος Ασαντ. Εξηγούν, επίσης, και την άρνηση της Μόσχας και του Πεκίνου να νομιμοποιήσουν μία επιλογή που εγκυμονεί υψηλούς κινδύνους για ανεξέλεγκτο περιφερειακό ντόμινο αποσταθεροποίησης:
Καθεστωτική ανατροπή στη Συρία υπέρ της σουνιτικής πλειοψηφίας θα πυροδοτήσει το ρεβανσισμό της σουνιτικής μειοψηφίας στο Ιράκ, που δεν μπορεί να αποδεχθεί τον υποβιβασμό της από κυρίαρχο -μέχρι το 2003- σε μειονότητα.
- Χάος και αβεβαιότητα θα προκύψουν και στο Λίβανο, καθώς η συγκατοίκηση των αντίπαλων θρησκευτικο-κοινοτικών συνιστωσών του πληθυσμού οφείλεται στην επικυριαρχία-επιδιαιτησία της Συρίας, που έβλεπε πάντοτε ενδεχόμενη διάσπαση της μικρής γειτονικής χώρας ως κίνδυνο για τη δική της ενότητα.
Καθεστωτικοί τριγμοί θα υπάρξουν και στην Ιορδανία, με την πλειονότητα του πληθυσμού να θέλει τη μετατροπή της χώρας σε παλαιστινιακό κράτος.
Τη θέση και την επιρροή του Ιράν στη Συρία, το Ιράκ, το Λίβανο και τη Γάζα θα διεκδικήσουν συγκρουσιακά και ανταγωνιστικά η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία, ολοκληρώνοντας το ντόμινο περιφερειακής αποσταθεροποίησης στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Ετσι, στο όνομα της αποδυνάμωσης της επιρροής του Ιράν στη Μέση Ανατολή επιταχύνεται η δυναμική της καθεστωτικής ανατροπής στη Δαμασκό, χωρίς να είναι ξεκάθαρο το τοπίο της επόμενης ημέρας.
Με ή χωρίς απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, η με τον ένα ή άλλο τρόπο εμπλοκή της Δύσης στην προσπάθεια επιτάχυνσης της ανατροπής του καθεστώτος Ασαντ μπορεί να θεωρηθεί ως δεδομένη.
Το δρόμο της επένδυσης στην ανατροπή του μπααθικού καθεστώτος της Δαμασκού, όποιοι και αν είναι οι κίνδυνοι της επόμενης μέρας, τον άνοιξε η Τουρκία των Ερντογάν - Νταβούτογλου, παρά τη δυναμική του πολιτικού ειδυλλίου με τον Ασαντ από το 2003 μέχρι και πρόσφατα.
Στην ενεργοποίηση της Δύσης στη Συρία πρέπει να συνυπολογισθούν οι σκοπιμότητες της προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ -προσεταιρισμός φιλοϊσραηλινού λόμπι, καθώς και η σπουδή της Γαλλίας να διαμηνύσει ότι αποτελεί την ηγετική στρατιωτική-διπλωματική δύναμη στην Ε.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου