ΙΡΑΝ: Μόνο αυτό αποτελεί απειλή?

Του ΡΟΥΣΣΟΥ ΒΡΑΝΑ

Τι να σκέφτονταν άραγε οι ευρωπαίοι ηγέτες όταν έθεταν υπό απαγόρευση το Ιράν; Σίγουρα πως το ευρωπαϊκό εμπάργκο θα μπορούσε να βυθίσει μεγάλα τμήματα της Ευρώπης σε ακόμη μεγαλύτερο οικονομικό πόνο. Ομως, αυτές ήταν οι αμερικανικές προσταγές που εξαιτίας τους κινδυνεύουν να ζήσουν μέσα σε συνθήκες ακόμη μεγαλύτερης εξαθλίωσης δεκάδες εκατομμύρια ευρωπαίοι πολίτες χωρίς πετρέλαιο. 

Τι λέει η Τεχεράνη απέναντι σε αυτούς τους πολίτες; Πως είναι διατεθειμένη να το συζητήσει. Αλλά και πως δεν έχει καμία διάθεση να εγκαταλείψει το πυρηνικό πρόγραμμά της.

Σαν να ήταν  το ιρανικό πετρέλαιο αυτό που έλειπε για να αποκαούν οι ήδη καμένες ευρωπαϊκές οικονομίες. Είμαστε έτοιμοι να αρχίσουμε να πληρώνουμε το πετρέλαιο 2 ευρώ το λίτρο; Είναι ζήτημα ενός μηνός. Εδώ και μία εβδομάδα η Βρετανία δεν παραλαμβάνει πια πετρέλαιο από το Ιράν. Αργά ή γρήγορα θα έρθει η σειρά και άλλων χωρών, αν αυτές οι χώρες εξακολουθήσουν να στηρίζουν τις ευρωπαϊκές κυρώσεις κατά του Ιράν. Η Ιταλία, η Ελλάδα και η Ισπανία εισάγουν το 68% του συνολικού ιρανικού πετρελαίου που εισάγεται στην Ευρώπη. Και ιστορικά, η Ιταλία έκανε πάντα τις περισσότερες εισαγωγές ιρανικού πετρελαίου. Τα διυλιστήρια των ευρωπαϊκών χωρών ζούσαν πάντα από το Ιράν. Οι πολίτες τους έχτιζαν δημοκρατικά τα σπίτια τους, έψηναν το ψωμί τους και το φαΐ τους, καλλιεργούσαν τα χωράφια τους και ζεσταίνονταν τους χειμώνες καίγοντας για σχεδόν 50 χρόνια τα ιρανικά αποθέματα πετρελαίου, πότε με τη δύναμη του χρήματος και πότε με τη δύναμη των όπλων, σε τιμές εξευτελιστικές, την ίδια ώρα που οι Ιρανοί ζούσαν επί τριάντα χρόνια με τις πιο απάνθρωπες δικτατορίες. Οι μισοί από αυτούς δεν έχουν οδηγήσει ποτέ στη ζωή τους αυτοκίνητο.

Το Ιράν δεν έχει αυταπάτες. Γιατί οι Δυτικοί μάς ζητούν να μην κατασκευάσουμε πυρηνικά όπλα, αναρωτιέται, την ώρα που οι ίδιοι αναπτύσσουν τα δικά τους; Το Ισραήλ είναι γεμάτο πυρηνικά όπλα. Γιατί να μην έχει και το Ιράν ένα αποτρεπτικό όπλο; 

Ομως, η επιδίωξη του Ιράν ισοδυναμεί με κήρυξη ανεξαρτησίας της χώρας. Τι θα είχε να φοβηθεί; Κυρώσεις; Ισραηλινό πλήγμα; Η διακοπή των θαλάσσιων μεταφορών πετρελαίου από την περιοχή θα βύθιζε τις δυτικές οικονομίες σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση.

Τι απομένει λοιπόν εκτός από το να παριστάνουμε τους σκληρούς δημοκράτες με το Ιράν, υποκρινόμενοι πως είναι δημοκρατικό να κάνουμε τα στραβά μάτια όταν οι αντίπαλοί του δολοφονούν εν ψυχρώ ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες; Ισως αυτό που έβλεπε πριν από μερικά χρόνια ως μοναδική λύση ο γάλλος πολιτικός αναλυτής Ιβ Αρτέ στην εφημερίδα «Σιντ-Ουέστ»: Να αποδεχτούμε πως μπορούμε να συμβιώσουμε με ένα πυρηνικό Ιράν, όπως συμβιώνουμε και με τόσες άλλες πυρηνικές χώρες (στον βαθμό που δεν μπορούμε να επιβάλουμε έναν συνολικό αφοπλισμό τους).