Οι Θεραπαινίδες της Ξενοκρατίας...

Γράφει ο ΔΑΜΩΝΙΔΗΣ

«…Η πολιτική των ξενικών συμφερόντων, διατηρούσα πάντοτε εις τα σπλάχνα του Ελληνισμού πράκτορας αυτής, θα δηλητηριάζη συνεχώς το αίμα του Ελληνικού Λαού…»

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΙΛΑΡΕΤΟΣ (1881)

Παρήλθαν 130 χρόνια από την κραυγή-καταγγελία του «Πατέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας» Γεώργιου Φιλάρετου και το σύνολο των Ελλήνων της «Εποχής του Μνημονίου», εν έτει 2012 μΧ, έχει πεισθεί ότι η Ελλάδα έχει περιέλθει σε καθεστώς Γερμανικής Αρμοστίας ή Γαλλικού Κυβερνείου ή προτεκτοράτου της «τρόικας», αλλά επ' ουδενί είναι κράτος ανεξάρτητο!

Ο ίδιος οραματιστής ενός υγιούς Δημοκρατικού Πολιτεύματος στη βαθυστόχαστη μελέτη του «Ξενοκρατία και Βασιλεία εν Ελλάδι 1821 - 1897» θεωρεί ότι: «Πρέπει πάντα τα λάθη των διευθυνόντων (Πρωθυπουργών - υπουργών) να εξέλθωσιν εις το φως και να γνωσθή η αλήθεια. Μόνον υπό τον όρον τούτον η αναγέννησις είναι δυνατή… Αλλά τούτο δύναται να γείνη άνευ φειδούς των προσώπων, άτινα ουδόλως να λαμβάνωνται υπ' όψιν προ του γενικού συμφέροντος…».

Και μάλιστα προτρέπει τους πολίτες: «Πενθείν ου χρη, Νέμεσις γαρ» σε περιστάσεις κρίσης (οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής κ.λπ.), διότι ακριβώς η Τραγωδία οδηγεί στην Κάθαρση, την Εθνική Νέμεση, και άνευ αυτής «ουδέν γενέσθαι».

Ο Γ. Φιλάρετος σκιαγραφεί στην ίδια μελέτη του τη διαρκή σύγκρουση που παρατηρείται στην Ελλάδα μεταξύ «της Εθνικής (“…της αναγραφείσης εν τω μέσω της κλαγγής των όπλων εις άπαντα τα Συντάγματα του Ιερού Αγώνος, της εγκεχαραγμένης εν ταις καρδίαις παντός Έλληνος…”) και της Ξενικής (Ξενοκρατίας) πολιτικής…».

Μάλιστα, επιστέφει την πολυσέλιδη μελέτη του με την αποστροφή στον «Κατά Λεωκράτους» λόγο του Αθηναίου ρήτορα Λυκούργου: «Ώσπερ τοίνυν τοις ευεργέταις τιμάς απονέμειε, ούτω δίκαιον και τους την πατρίδα καταισχύνοντας και προδιδόντας ταις εσχάταις τιμωρίαις κολάζειν».

Και όλα αυτά «μέχρις ότου η Εθνική Κυριαρχία συνερχομένη εν Εθνοσυνελεύσει διά της εκριζώσεως των αιτίων επιτύχει ανεξαρτησίας πραγματικής».

Παραμένει πανάρχαια ελληνική εντολή «τους καταισχύνοντας και προδιδόντας» την Πατρίδα πολιτικούς ή άλλους ιθύνοντας «…εσχάταις τιμωρίαις κολάζειν…». Και δη όταν με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους έχουν οδηγήσει την Πατρίδα και τον Λαό της στην οικονομική υποτέλεια και στην απεμπόληση της Εθνικής Κυριαρχίας της Χώρας.

Αντ' αυτού, το σημερινό Πολιτικο-οικονομικό Σύστημα διεκδικεί ασυλία και, πλουσιοπαρόχως σιτιζόμενο στο Δημόσιο Πρυτανείο, συνεχίζει τον καταστροφικό του ρόλο. Μέχρι σημείου (πρόσφατο, άλλωστε, το παράδειγμα) να ετοιμάζει εν κρυπτώ και παραβύστω ασυλία στους φοροφυγάδες και να επιδιώκει να καρατομήσει αδέκαστους εισαγγελικούς λειτουργούς!

Παραμένει απορίας άξιον πώς ο εξ Εσπερίας αδιάφθορος κ. Λουκάς Παπαδήμος διατηρεί στο Υπουργικό του Συμβούλιο υπουργούς ως των Οικονομικών και της Δικαιοσύνης, οι οποίοι αποπειράθηκαν, από κομματική ιδιοτέλεια, στην ελαφροτέρα των περιπτώσεων, να ρυθμίσουν «νομοθετικώς» περιπτώσεις φοροδιαφυγής τις οποίες οι αρμόδιοι Οικονομικοί Εισαγγελείς παραπέμπουν στη Δικαιοσύνη με τη βαρύτατη και ατιμωτική κακουργηματική κατηγορία για απιστία περί την υπηρεσία και μεγίστη βλάβη του Δημοσίου, σε συνδυασμό με την απόπειρα καρατόμησης των αρμόδιων εισαγγελικών λειτουργών - κατηγόρων.

Και στο σημείο αυτό είναι αναγκαία η προσφυγή στις ρήσεις και προρρήσεις του Γ. Φιλάρετου:

• Αλλά «αν έκαστος νομίζη ότι δύναται να ριψοκινδυνεύει παραφρόνως τας τύχας της Πατρίδος και μετά τας χειρίστας συμφοράς να μην υποστή καμίαν ποινήν, το έργον της αποσυνθέσεως και παραλύσεως ενθαρρυνόμενον ούτω θα διασπάση επί τέλους τας ζωτικάς δυνάμεις του τόσον σκληρώς ήδη πληγέντος Ελληνισμού…».

• «Ευθύναι και Ανακάθαρσις (διά Εθνοσυνελεύσεως) εγγυώνται ή τουλάχιστον παρέχουσιν βεβαίας ελπίδας περί της Εθνικής Αναγεννήσεως, ει δε μη ο κυρίαρχος Λαός εν τω δικαιώματι της Επαναστάσεως θέλει αυτός απ' ευθείας ζητήση ταύτα…

• Ας μην απατώνται οι ένοχοι. Το ποτήριον των προς το Έθνος αδικιών και ανομιών υπερεξεχείλισεν… Ο δε Λαός θέλει μεριμνήση περί της σωτηρίας αυτού, ουδέποτε όμως επιλανθανόμενος της πολυτίμου Δημοσθενείου συμβουλής: «Ου γαρ έστιν, ουκ έστι των έξω της πόλεως εχθρών κρατήσαι πριν αν τους εν αυτή τη πόλει κολάσητε εχθρούς…»».

Το «Σύνδρομο Σαμψών»…

Το Πολιτικο-οικονομικό Σύστημα Εξουσίας, προσωποπαγές και στο έπακρο ιδιοτελές, ακόμη κι αν παρακάμψουμε την εν προοιμίω επισήμανση του Γ. Φιλάρετου («…η πολιτική των ξενικών συμφερόντων διατηρούσα πάντοτε εις τα σπλάχνα του Ελληνισμού πράκτορας…»), το μόνο που το απασχολεί είναι η διαφύλαξη των συμφερόντων του και πέραν τούτων «γαία πυρί μειχθήτω».

Ταυτίζει με το πρόσωπό του τα συμφέροντα της Πατρίδας και του Λαού της και εξαρτά από τη δική του παρουσία και δράση το Λαϊκό Συμφέρον.

Το πρόσωπο όμως στη σημερινή ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι δημιούργημα μιας μεσσιανικής διαδικασίας, όπου προβάλλεται ως ο «εκλεκτός της καταγωγής», της «Φαμίλιας». Η τελευταία θεωρεί τον κομματικό σχηματισμό στον οποίο κάποιος εκ των προγόνων διαδραμάτισε κάποιον ρόλο ως «ιδιοκτησία», αν όχι ως προσοδοφόρο επιχείρηση, πέριξ της οποίας διακτινίζεται, κατά τον προσφιλή προσδιορισμό του πρώην υπουργού και νυν βουλευτή του Νεο-ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου του Γ', η «Κοινωνία των Κολλητών».

Σημειώνει ο Πέτρος Ευθυμίου:

«Κανείς δεν πιστεύει πως έχουν εγκαθιδρυθεί εκείνοι οι κοινωνικοί και κρατικοί μηχανισμοί όπου στα κάθε μορφής αξιώματα και θέσεις ευθύνης αναδεικνύονται οι καταλληλότεροι, οι ικανότεροι και οι ακεραιότεροι των υποψηφίων, δηλαδή οι αξιότεροι. Αντίθετα, συνήθως, είτε για θέσεις υπουργών πρόκειται είτε για τις πιο απλές θέσεις υπαλλήλων, οι μηχανισμοί ανάδειξης όχι μόνο δεν χαρακτηρίζονται από διαφανή και αντικειμενικά κριτήρια αντάξια της “κοινωνίας των πολιτών”, αλλά προσδιορίζονται από τις ανάγκες της “κοινωνίας των κολλητών”…».

Η «Κοινωνία των Κολλητών», με επικεφαλής την ηγεσία της («Όμοιος ομοίω αεί πελάζει»), διακατέχεται από το «Σύνδρομο Σαμψών» («Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων»!). Ένθα «αλλόφυλοι» είναι οι μη «κολλητοί», η πλειοψηφία του Λαού!

Αλλά κατά την πρόρρηση του «Πατέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας» Γεώργιου Φιλάρετου:

 «…Εάν η Ελλάς εξακολουθή ούτω βαδίζουσα αναμφιβόλως ου μόνον ο Ελληνισμός απώλετο, αλλά και η μικρά αυτή γωνία εν τη Ανατολή βεβαίως μεταβληθήσεται εις πρότυπον γελοιωδεστάτου κρατιδίου εν αυτή…».