Aξιος διάδοχος του Γιώργου;

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Μολονότι υπερψήφισε το Μνημόνιο, σήμερα οφείλει να το απαρνείται, καθώς φιλοδοξεί να διαδεχθεί τον Γιώργο Παπανδρέου στη θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Ετσι, ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Μιχάλης Χρυσοχοΐδης παραδέχθηκε χθες σε συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ ότι δεν είχε διαβάσει το Μνημόνιο προτού το ψηφίσει: «Οι λεπτομέρειές του δεν αποτελούσαν μέρος της πολιτικής μου ευθύνης [...] Είχα άλλες υποχρεώσεις, άλλα καθήκοντα», είπε.

Είναι αλήθεια ότι είχε άλλα -και πολύ σοβαρά μάλιστα- καθήκοντα. Διερωτώμαι, όμως, γιατί τότε ο Μ. Χρυσοχοΐδης επιθυμούσε διακαώς να αφήσει το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως (στο οποίο υπήρξε, ομολογουμένως, ο αποτελεσματικότερος υπουργός) και διεκδικούσε να αναλάβει οικονομικό υπουργείο. Πώς γίνεται, δηλαδή, να επιθυμείς κάτι με όλη σου την ψυχή -εν προκειμένω, έναν κεντρικό ρόλο στην οικονομική πολιτική- του οποίου τις βασικές παραμέτρους αγνοείς;  

Υποθέτω ότι είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης μας να υποκύπτουμε στη σαγήνη του αγνώστου και, αν δεν κάνω λάθος, αυτό ονομάζεται επιπολαιότητα. Ετσι, σε μια στιγμή απερισκεψίας, ο υπουργός Ανάπτυξης κατάφερε καίριο πλήγμα εις βάρος της κυβέρνησης στην οποία υπηρέτησε και κατά του εαυτού του: Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Τα λάθος τρυγόνια όμως. Σαν τρομοκράτης που ανατινάχθηκε μαζί με τη βόμβα που ετοίμαζε για τους άλλους. Σαν τον Ξηρό, δηλαδή - τι ειρωνεία, αλήθεια...

Εντούτοις, όπως ο Ξηρός έτσι και ο Μ. Χρυσοχοΐδης επέζησε της έκρηξης. Υπό ορισμένες πολύ ειδικές συνθήκες μάλιστα, η επιπολαιότητά του μπορεί να του έχει ανοίξει τον δρόμο για την αρχηγία. Το λέω και το πιστεύω· διότι, αν στην εκλογή ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ πρυτανεύσει η αρχή της συνέχειας των θεσμών, ο Μιχάλης είναι ο καταλληλότερος να διαδεχθεί τον Γιώργο. (Αλλά αυτό πολύ φοβάμαι ότι ελάχιστοι μπορούν να το καταλάβουν και να το εκτιμήσουν από εκείνους που θα εκλέξουν αρχηγό του ΠΑΣΟΚ...)

Με απασχολεί, όμως, κάτι σοβαρότερο από τον θίασο ΠΑΣΟΚ και τα καμώματά τους: Πώς στο καλό φθάσαμε στο σημείο, ώστε ένας πολιτικός ικανός για παρόμοια επιπολαιότητα να έχει κατορθώσει να φθάσει όσο ψηλά βρίσκεται σήμερα ο Μ. Χρυσοχοΐδης, που διεκδικεί κιόλας την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ; 

Είναι προφανές ότι εδώ μιλάμε για κάτι πολύ βαθύτερο και πολύ μεγαλύτερο από μια διαδοχή τυχαίων γεγονότων που το επέτρεψαν.

Την απάντηση βρήκα σε μία είδηση, η οποία χθες ήταν σε όλες τις ιστοσελίδες των βρετανικών εφημερίδων: Ελληνίδα, ετών 34, μόνιμη κάτοικος Βρετανίας, λέκτορας Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέντφορντσιρ, καταδικάστηκε σε φυλάκιση έξι μηνών -εκ των οποίων η απόφαση του δικαστηρίου ορίζει ότι θα εκτίσει υποχρεωτικά τους τρεις, προτού αποφυλακισθεί με περιοριστικούς όρους- κριθείσα ένοχη για το αδίκημα της προσβολής δικαστηρίου.

Η καταδικασθείσα ήταν μέλος του σώματος των ενόρκων στη δίκη ενός κατηγορουμένου για πρόκληση βαριάς σωματικής βλάβης. Το παράπτωμά της ήταν ότι, μέσω του κινητού τηλεφώνου της, αναζήτησε στο Διαδίκτυο πληροφορίες για το παρελθόν του κατηγορουμένου, τις οποίες και κοινοποίησε στους άλλους ενόρκους. (Συγκεκριμένα, ότι ο κατηγορούμενος είχε στο παρελθόν κατηγορηθεί για απόπειρα βιασμού και είχε αθωωθεί.) Ενας εκ των ενόρκων ανέφερε τη συμπεριφορά της στον δικαστικό επιμελητή. Η δίκη του αμέσως διακόπηκε και έγινε εξ αρχής με νέους ενόρκους, προκαλώντας με τον τρόπο αυτόν επιβάρυνση του κόστους για την απονομή της δικαιοσύνης.

«Αν παραβλέπαμε το γεγονός», σχολίασε την καταδίκη της Ελληνίδας ενόρκου ο γενικός εισαγγελέας Ντομινίκ Γκριβς, αφού είχε εκδοθεί η εις βάρος της καταδικαστική απόφαση, «θα είχαμε μία κατάσταση, όπου η δίκη από ενόρκους θα γινόταν αδύνατη και αυτό θα έπληττε ένα από τα προπύργια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε τούτη τη χώρα». Στο σημείο αυτό, ο τυπικός Ελληνας, μαθημένος στην οθωμανική - βαλκανική - μεσανατολική παράδοση της παράκαμψης των κανόνων από τα εκάστοτε μικρά ή μεγάλα συμφέροντα, πάντα με το πρόσχημα της ανθρωπιάς, θα εξανίστατο με τη σκληρότητα του βρετανικού συστήματος: «Μα αρκεί μία και μόνη περίπτωση ανοχής για να ανατραπεί ολόκληρο το σύστημα;» 

Ναι, αρκεί· και ο λόγος εξηγείται σαφέστατα στο σκεπτικό της καταδικαστικής απόφασης: «Στο βάθος του χρόνου, κάθε σύστημα που επιτρέπει την προσβολή του αντιμετωπίζει την προοπτική της εξάλειψής του». Αυτή ακριβώς είναι η δική μας περίπτωση