«Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων·είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.»

Η πολιτική ατμόσφαιρα στη χώρα είναι τόσο βαριά και καταθλιπτική πια, ώστε μόνον ο καβαφικός στίχος μπορεί να την αποδώσει με ενάργεια. Η τρόικα ήλθε με έναν καινούργιο υφεσιακό δεκάλογο στην τσέπη και απαιτεί τη νομοθέτησή του, ως προϋπόθεση για να προχωρήσει η δανειακή σύμβαση.

Ο Παπαδήμος στέλνει επιστολή στους πολιτικούς αρχηγούς και τους καλεί  να συναντηθούν μαζί του, για να συμφωνήσουν σε μια κοινή πορεία -που θα οδηγεί στη σωτηρία… Αλλά οι βουλευτές έχουν ήδη σηκώσει την παντιέρα της ανταρσίας: η εικόνα θρυμματισμού και απόλυτης διάλυσης στην ψηφοφορία για το πολυνομοσχέδιο, καθιστά ήδη σαφές ότι τα σκληρότερα νέα μέτρα θα είναι πολύ δύσκολο να περάσουν από τη Βουλή. Ακόμη κι αν συμφωνήσουν και οι τρεις αρχηγοί -πράγμα πολύ αμφίβολο. Δυστυχώς, το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, μέσα στη γενική του παράλυση, υπακούει στη μοναδική κινούσα δύναμη που του έχει απομείνει: στο αντανακλαστικό επιβίωσης της αμοιβάδας! Με το βλέμμα στις επικείμενες εκλογές, αναζητεί απλώς (προσωπική ή κομματική) σωσίβια λέμβο… χωρίς καμία συναίσθηση συλλογικής ευθύνης -εθνικής ή κοινωνικής… άνευ όρων… ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

«Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.»

Το κάναμε. Η κοινωνία έδωσε πίστωση χρόνου και σήκωσε βαριές θυσίες στην πλάτη της. Με αντιδράσεις μάλλον ασήμαντες, αν αναλογιστεί κανείς τη βίαιη ανατροπή που συντελέστηκε: μέσα σε ενάμιση χρόνο, όλα τα πλαστά δεδομένα κατέρρευσαν… Το επίπεδο ζωής… τα διαβόητα κεκτημένα… οι εργασιακές σχέσεις… τα προνόμια των συντεχνιών… οι επιδοτούμενες συντάξεις… οι μικρομαφίες και τα μαύρα υπερκυκλώματα του παράνομου πλουτισμού παντού -στο φάρμακο, στα σκουπίδια, στις εφορίες, στις πολεοδομίες… Τώρα, είναι πια σαφές: Ή όλα αυτά θα τελειώσουν εδώ και τώρα, ή θα τελειώσει η Ελλάδα ως χώρα του ευρώ και του πρώτου κόσμου! Αλλά.

«Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται·

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει·

κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.»

Ακριβώς! Στην πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης, την ώρα που τα πάντα διακυβεύονται, η χώρα δείχνει να μην έχει πολιτική διεύθυνση. Ο Λουκάς Παπαδήμος προσπαθεί να κρατήσει το τιμόνι. Αλλά όλοι οι άλλοι φεύγουν, ένας-ένας, από τη γέφυρα του πλοίου… Ο καθένας για να σώσει τον μικρόκοσμό του.

editorial της "Ισοτιμιας"