Happy days

Της Ρούλας Γεωργακοπούλου

Ζήσαμε και ευτυχισμένα χρόνια. Τότε που το περίπτερο ήταν ο πιο αξιόπιστος μετρητής του δημόσιου αισθήματος. Στα στοιχεία των πωλήσεών τους οι εφημερίδες έβρισκαν συχνά - πυκνά «διπλαναγνώσεις» και πραγματικά το χαίρονταν. 

Είχε σημασία και από μια άποψη ήταν συναρπαστικό να ανιχνεύεις το προφίλ του αναγνώστη που την ίδια ημέρα έπαιρνε «ΤΑ ΝΕΑ» μαζί με «Καθημερινή» ή «Ελευθεροτυπία» και να προσπαθείς να μαντέψεις τι του έλειπε από το ένα φύλλο και τι συμπλήρωνε αγοράζοντας και το άλλο.

Αυτές οι θαυμάσιες γειτονιές των εφημεριδοφάγων που απολάμβαναν την ενημέρωση και τον δημόσιο διάλογο σαν να ήταν η καθημερινή τους γιορτή, διαλύονται σιγά σιγά και παραδίδονται στην κατατονία και στους εξουθενωτικούς μονόλογους της τηλεόρασης ή των μπλογκς. 

Ποιος έχει όρεξη πια να ακούσει τι λέει κι ο άλλος; Εγώ λέω ότι είναι πολλοί και μόνοι. Μα πιο πολύ μόνη κι έρημη είναι η Δημοκρατία που χωρίς το δημόσιο πάρε - δώσε θα λειώσει σαν τον χιονάνθρωπο αν μείνει χωρίς συνομιλητές, χωρίς ανήσυχους, χωρίς παρόντες και καλά ενημερωμένους πολίτες.

Αυτού του τύπου τους πολίτες απειλεί η κρίση στην «Ελευθεροτυπία» που σοβεί από το καλοκαίρι κι ας μην την έχουν πάρει ακόμη είδηση, αφού η εφημερίδα βγαίνει χάρη στον ηρωισμό και το πείσμα των εργαζομένων που δουλεύουν απλήρωτοι πάνω από πέντε μήνες. Αυτοί οι συντάκτες, μάτια, χέρια, μυαλό και ψυχή δεν πρέπει να γράψουν τους τίτλους τέλους της ίδιας ιστορίας για την οποία παλεύουμε όλοι όσοι βιοποριζόμαστε με τον ίδιο υψηλού κινδύνου τρόπο.  

Γιατί Δημοκρατία χωρίς πολυφωνία στον Τύπο δεν νοείται. Οπως δεν νοείται δημόσιος διάλογος και διακίνηση ιδεών από έναν αποστολέα και έναν παραλήπτη.