Του Ηλία Μπενέκου
Πόσο κοστίζει μία ψήφος στην Ελλάδα; Δέκα ευρώ!
Τόσο τουλάχιστον «κοστολογείται» από το ελληνικό κράτος, που παρά τις κατ' επανάληψη δεσμεύσεις για περικοπή της χρηματοδότησης προς τα κόμματα, συνεχίζει κανονικά τη «ροή» χρημάτων και μάλιστα σε περίοδο έντονης οικονομικής κρίσης, που όλες οι κοινωνικές παροχές έχουν υποστεί δραστικό «μαχαίρι».
Με βάση το νομοθετικό πλαίσιο, στη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας τα κόμματα στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα στοιχεία που διαθέτει ο υπουργός Εσωτερικών Τ. Γιαννίτσης έλαβαν ενισχύσεις μεταξύ 41 και 85 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι το ύψος της χρηματοδότησης από το 2000 - 2011 ανήλθε αθροιστικά στα 655 εκατομμύρια ευρώ.
Σε αυτά βέβαια θα πρέπει να προσθέσει κανείς και τα περίπου 245 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που αφορά τα δάνεια που έχουν λάβει τα κόμματα από τράπεζες. Επομένως λοιπόν το σύνολο των χρημάτων που εισέρρευσαν στα κομματικά ταμεία άγγιξαν το ένα δισ. ευρώ.
Ακόμη και ο τρόπος χρηματοδότησης δείχνει παράλογος. Η τακτική χρηματοδότηση που καταβάλλεται κατ' έτος ανέρχεται σε ποσοστό επί των τακτικών εσόδων του κρατικού Προϋπολογισμού. Αυτό όμως οδηγεί στο εξής οξύμωρο: Η κυβέρνηση από τη μία να δίνει αγώνα για να αυξηθούν τα έσοδα μειώνοντας δαπάνες, και από την άλλη ένα τμήμα αυτής της δημοσιονομικής βελτίωσης να οδηγείται σε αυξημένη χρηματοδότηση των κομμάτων κάτι, που τελικά αυξάνει τις κρατικές δαπάνες και το έλλειμμα!
Είναι γεγονός ότι η κρατική ενίσχυση στα κόμματα δεν αποτελεί μόνο ελληνική πρακτική. Σε τουλάχιστον 84 από τις 143 χώρες, στις οποίες υπάρχει σύστημα κοινοβουλευτικών κομμάτων, έχει θεσπιστεί η κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων αυτών. Στόχος της κρατικής χρηματοδότησης ήταν να απαλλαγούν τα κόμματα από την εξάρτηση από οικονομικούς παράγοντες, να γίνει απολύτως διαφανής η χρηματοδότησή τους και να μπει φραγμός στη συναλλαγή. Η πλήρης απουσία ελέγχου στα οικονομικά των ελληνικών κομμάτων και οι σκοτεινές ιστορίες χρηματοδότησης -με την υπόθεση Τσουκάτου και τα μαύρα ταμεία της Siemens να είναι ακόμα πρόσφατες- κάθε άλλο παρά δείχνουν ότι η κρατική χρηματοδότηση συντέλεσε στη διαφάνεια.
Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι πόση χρηματοδότηση μπορεί να εξασφαλίσει την απαιτούμενη αυτονομία στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Αρκεί να αναφέρουμε ότι στη Γερμανία η αντίστοιχη χρηματοδότηση ανά ψήφο είναι περίπου 0,7 ευρώ, χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει ότι τα κόμματα εκεί είναι λιγότερο αυτόνομα στη λειτουργία τους από ό,τι τα ελληνικά. Να σημειωθεί δε πως η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη υψηλότερη δημόσια χρηματοδότηση ανάμεσα σε 24 ευρωπαϊκά κράτη, αναλογικά με τον πληθυσμό των χωρών, μετά το Λουξεμβούργο, τη Νορβηγία και τη Φινλανδία.
Μία δήλωση του Τ. Γιαννίτση περιγράφει ίσως με σαφήνεια το πώς και το γιατί της σημερινής πραγματικότητας. «Η σχέση μεταξύ χρηματοδότησης και κομμάτων ακολούθησε, δυστυχώς, πιστά την πορεία της χώρας. Τα κόμματα, ακριβώς όπως το κράτος και πολλοί ιδιώτες, ξεκίνησαν με την κρατική χρηματοδότηση, προχώρησαν στην τραπεζική χρηματοδότηση, υπερδανείστηκαν και βρίσκονται σήμερα στην ίδια προβληματική κατάσταση».
Το θέμα των δανείων εξάλλου αποτελεί ένα ακόμη «μαύρο» κεφάλαιο, του πολιτικού μας συστήματος. Τα κόμματα εδώ και πολλά χρόνια, δεν αρκέσθηκαν στα χρήματα που εισπράττουν από τον κρατικό προϋπολογισμό, αλλά αναζήτησαν έσοδα από τραπεζικό δανεισμό και μάλιστα με την πρωτόγνωρη διαδικασία της εκχώρησης ως εγγύησης των μελλοντικών ετήσιων κρατικών χρηματοδοτήσεων. Ειδικότερα, τα κόμματα χρωστούν συνολικά στις τράπεζες, κυρίως στην Αγροτική το ποσό των 244,2 εκατομμυρίων ευρώ. Τα σκήπτρα κρατούν τα δύο μεγάλα κόμματα, αφού ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., μαζί χρωστούν τα 235 εκατομμύρια ευρώ.
Ως εγγύηση μάλιστα έχουν δώσει την επιχορήγηση που σχεδιάζουν ότι θα πάρουν έως το 2015. Εκτιμάται ότι τα δύο κόμματα για να αποπληρώσουν τα δάνειά τους χρειάζονται τις επιχορηγήσεις τους μέχρι το 2022 τουλάχιστον, αν υπάρχουν και αν η εκλογική τους δύναμη είναι αυτή που έχουν σήμερα.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου