Το όραμα της τελείωσης του κρατισμού

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Η πρόταση της Ν.Δ. για την εργασιακή εφεδρεία, την οποία ο καθένας μπορεί να διαβάσει αν ανατρέξει στην επίσημη ιστοσελίδα του κόμματος, είναι ιδέα κατά πολύ μεγαλοφυέστερη από όσο, με τη σεμνότητά της, μας την παρουσιάζει η Ν.Δ. Συνοψίζω τα βασικά στοιχεία της:  

Οι πενηντάρηδες ουσιαστικά βγαίνουν κατευθείαν στη σύνταξη διά της εφεδρείας, οι σαραντάρηδες βγαίνουν στην εφεδρεία για μια εξαετία και οι τριαντάρηδες για μία τριετία. Το λεπτό σημείο όμως είναι ότι, εφόσον στο διάστημα που διαρκεί η εφεδρεία, ο έφεδρος δεν βρίσκει εργασία με μισθό υψηλότερο του βασικού, η εφεδρεία θα ανανεώνεται και το βιολί αυτό θα τραβάει στο διηνεκές, ώσπου να έλθει η πολυπόθητη ώρα της συνταξιοδότησης.

Περίφημα, λοιπόν! Γιατί να θέλει ο «έφεδρος» να δουλέψει όταν μπορεί απλώς να περιμένει για τη σύνταξη, ενώ συγχρόνως θα συμπληρώνει το εισόδημά του με τη μαύρη εργασία; 

Η ιδιόρρυθμη σύλληψη της Ν.Δ. για τη μείωση του δημόσιου τομέα δεν αποδυναμώνει τη νοοτροπία που αναπτύχθηκε ταυτοχρόνως με τη γιγάντωση του κράτους τα τελευταία 30 χρόνια – αντιθέτως, την ενισχύει. Επιπροσθέτως, η πρόβλεψη για διαρκείς ανανεώσεις της εφεδρείας προεξοφλεί την αποτυχία του ιδιωτικού τομέα να αναπτυχθεί ώστε να απορροφήσει τους υπεράριθμους του Δημοσίου –αντίληψη η οποία αντιφάσκει με τις δεδηλωμένες θέσεις της Ν.Δ. Συνεπώς, η εσωτερική λογική της πρότασης βασίζεται στην απουσία κινήτρων και για τη φυγή από το Δημόσιο και για την απελευθέρωση του ιδιωτικού τομέα. Είναι, απλώς, η εκδοχή της Αλογοσκούφειας «ήπιας προσαρμογής» στην πρόκληση της δραστικής μείωσης του δημοσίου τομέα.

Ταιριάζει αυτή η προσέγγιση στην υποτιθέμενη «μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη»; 

Νομίζω καθόλου. Είναι όμως η τελείωση του ιδεώδους του μεταπολιτευτικού κρατισμού, ο οποίος βασίστηκε στην αξία «σίγουρη αμοιβή και όσο πιο λίγη δουλειά».  

Τι κρίμα για τους εμπνευστές της ότι ανήκει σε μια εποχή που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί! Εδωσαν απάντηση σε ένα ερώτημα το οποίο πλέον δεν υφίσταται...