Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται…

Τρέχοντας, ασθμαίνοντας, πανταχόθεν πιεζόμενη μέχρι πνιγμού, πασχίζοντας με αγωνία να προλάβει μέσα σε λίγες μέρες ό,τι δεν έκανε σε δύο χρόνια, κυριολεκτικά με την ψυχή στο στόμα, η κυβέρνηση μπόρεσε τελικά να πάρει… μισή ανάσα: η τρόικα ξαναγύρισε στην Αθήνα, για να συνεχίσει τον έλεγχο.

Αλλά… η άλλη μισή ανάσα (η πιο κρίσιμη, δηλαδή) χάθηκε, κάπου ανάμεσα στη βαριά νεοελληνική παθογένεια και στην υπαρξιακή αγωνία που κάνει το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ να χάνει τον ύπνο του: Η τρόικα ήρθε, η εργασιακή εφεδρεία αγνοείται… Θα την ξανασυζητήσει σήμερα Κυριακή το υπουργικό συμβούλιο -και βλέπουμε… Στο μεταξύ, η υπομονή των δανειστών μας εξαντλείται και ο εκνευρισμός τους χτυπάει κόκκινο…

Για τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους του ιδιωτικού τομέα δεν δακρύζει κανείς. Οι απολυμένοι εργάτες και υπάλληλοι, οι μικροί επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά τους, οι νέοι που βρίσκουν κλειστές όλες τις πόρτες στην αγορά εργασίας, όλοι αυτοί είναι απλώς… αόρατοι. Και για τις πολιτικές ηγεσίες και για τα ΜΜΕ του λαϊκισμού.

Αντίθετα, οι φωνές που λατρεύουν την ιερή αγελάδα του κρατισμού περισσεύουν… Για 30.000 ή 50.000 δημόσιους υπαλλήλους που θα βρεθούν στην εφεδρεία (και, ναι! ίσως αύριο στην ανεργία!) είναι έτοιμοι να διαλύσουν τη χώρα! 

Την ώρα που ο ιδιωτικός τομέας έχει πληρώσει ήδη ένα τίμημα, που πλησιάζει το ένα εκατομμύριο ανθρώπους χωρίς δουλειά…

Τώρα, στην κυβέρνηση ανακαλύπτουν (εντελώς αιφνιδίως…) νομοτεχνικά προβλήματα, στο μέτρο που οι ίδιοι αποφάσισαν και συμφώνησαν. Οι διορισμένες κρατικοδίαιτες διοικήσεις ΔΕΚΟ και Οργανισμών αρνούνται να συνεργαστούν, υποδυόμενες τον «φίλο του λαού». Τα συνδικάτα των προνομιούχων κάνουν επαναστατική γυμναστική εκ του ασφαλούς, καταλαμβάνοντας υπουργεία.

Στα τηλεοπτικά πρωινάδικα, εργατολόγοι (και άλλοι συναφείς) κυνηγούν καινούργια πελατεία, πουλώντας ψεύτικες ελπίδες σε αφελείς και απελπισμένους. Ο Σαμαράς δίνει ρεσιτάλ ψηφοθηρίας -μέχρι επαναπροσλήψεις υπόσχονται τα στελέχη του.

Και η κυβέρνηση; Τι κάνει η κυβέρνηση; Διχάζεται εσωτερικά και βλέπει απέναντί της την παραδοσιακή εκλογική της βάση εξοργισμένη… Διστάζει (ή και αδυνατεί) να αρθρώσει επιτέλους έναν άλλον πολιτικό λόγο, που δεν θα θεωρεί πια τον κρατισμό κριτήριο «αριστεροσύνης»… Μένει αμήχανη μπροστά στο μεγάλο (και επικίνδυνο, είναι η αλήθεια) άλμα που συνεπάγεται αυτή η υπέρβαση… Μόνο που ο χρόνος τελειώνει πια. Όσο ακόμα προφταίνουν, ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος ας θυμηθούν να παλιό ρητό: «Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται…»

editorial της Ισοτιμίας