ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ
(Οκτώβριος 2000)
Με όλο το θάρρος που μου απόμεινε και εν γνώσει των (βλαβερών) συνεπειών που το σημερινό σημείωμα μπορεί να έχει στην επαγγελματική μου ανέλιξη, πρέπει να σας πω ότι η 28η Οκτωβρίου είναι η μία από τις δύο εθνικές μας εορτές (η άλλη είναι η 25η Μαρτίου) που, σύμφωνα με τις εκθέσεις, που σκαλίζουν οι κανακάρηδες των «προοδευτικών» νεοελλήνων, οι Γερμανοί κατέλαβαν το …Ελ Αλαμέιν ή κάτι εξ ίσου γκροτέσκο, που ελάχιστοι καταλαβαίνουν γ ι α τ ί είναι γκροτέσκο.
Την ημέρα εκείνη ένας δικτάτορας (ο Ιωάννης Μεταξάς) είπε το «μεγάλο ΟΧΙ», αλλά όχι τόσο μεγάλο ώστε να ικανοποιήσει τις προδιαγραφές των δυσκοίλιων του Μετώπου Λογικής και των λοιπών σαχλεπίσαχλων κινήσεων, οργανισμών, γκρουπ και γκρουπούσκουλων που, δήθεν, υποστηρίζουν τον διεθνισμό. Για να μη τα πολυλογώ ήταν μία ημέρα που, οι φίλοι -«ούνα ράτσα-ούνα φάτσα»- Ιταλοί, σε συνεργασία με τους επίσης φίλους Γερμανούς έστειλαν τελεσίγραφο, ζητώντας από την ελληνική κυβέρνηση να επιτρέψει την «είσοδο» των στρατευμάτων κατοχής στο ελληνικό έδαφος. Και, η ελληνική κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει σε …οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης, αντί να κάνει μία «βήμα προς βήμα προσπάθεια για την επίλυση των προβλημάτων μεταξύ των δύο χωρών» όπως γίνεται σήμερα, είπε στον Μουσολίνι και στον Χίτλερ να πάνε να κουρεύονται και αν γουστάρουν να περάσουν, ας δοκιμάσουν και θα δουν τι τους περιμένει. Μόλις ο ελληνικός λαός (ή, σύμφωνα με τον φίλο μου τον Νίκο, οι «βαλκάνιοι χωρικοί»), έμαθε την απάντηση, βγήκε στους δρόμους απαιτώντας να πολεμήσει για τη πατρίδα!
Αν είναι δυνατόν θα πείτε και θα έχετε δίκιο. Αντί να καθίσει στ’ αυγά του και να πάει το βράδυ για κοψίδια στη Βάρη, αντί να στείλει τον κανακάρη του στο Λονδίνο για ν’ αποφύγει το στρατό, αντί να σηκώσει περιφρονητικά τους ώμους στους πρωτόγονους που επέμεναν να αφήσουν τη τελευταία τους πνοή στα χιόνια της Βορείου Ηπείρου (έτσι την έλεγαν τότε) ζήτησε να πολεμήσει, να πεθάνει για τη πατρίδα! Το άκρο άωτο του εθνικισμού όπως θα ΄λεγε και ο κάθε συνασπισμένος προοδευτικός. Δεκάδες χιλιάδες «παιδιά της Ελλάδος παιδιά», όπως τραγουδούσε και η μεγάλη Σοφία Βέμπο (κι’ αυτή εκτός νυμφώνας επειδή εμψύχωνε τους στρατιώτες), πήγαν στο μέτωπο για να προσφέρουν στη πατρίδα το πιο μεγάλο αγαθό, την ίδια τους τη ζωή.
Η αλήθεια είναι πως δεν κατάφεραν να σταματήσουν τις σιδηρόφρακτες μεραρχίες του Άξονα. Υποχώρησαν, βγήκαν στα βουνά, έκαναν Αντίσταση (και Εμφύλιο λόγω της αποφοίτησης τους στα ΙΕΚ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το τελευταίο) και ξανάδωσαν τη ζωή τους για τη πατρίδα.
Παρ’ όλα αυτά σήμερα ο ελληνικός λαός δεν γιορτάζει την 28η Οκτωβρίου. Και δεν τη γιορτάζει γιατί φοβάται τι θα πουν και τι θα γράψουν τα ατομάκια, που πραγματικά κυβερνούν τη χώρα (αν νομίζετε ότι είναι η κυβέρνηση Σημίτη κάνετε λάθος). Ούτε καν τη σημαία δεν αφήνουν να υψώσεις γιατί, μπορεί και να τη κάψουν αποκαλώντας την «σκέτο πανί» (με την υποστήριξη των γνωστών φλούφληδων καθηγητών και δημοσιογράφων) που «προάγει τον …εθνικισμό!».
Δεν πειράζει όμως. Πιστεύω ότι, κάπου εκεί μέσα στον δήθεν «προοδευτικό» πολτό (δεν υπάρχει πιο μαύρος και αντιδραστικός), υπάρχουν νέοι και όχι τόσο που δεν είναι ούτε εθνικιστές, ούτε παραδόπιστοι και προγονόπληκτοι, αλλά απλά, άνθρωποι με δύναμη, θάρρος και αξιοπρέπεια που σέβονται και τιμούν εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για τα άγια χώματα της Ελλάδας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Παλαιστίνης, της κάθε χώρας και του κάθε τόπου που κατοικούν ελεύθεροι άνθρωποι και όχι ραγιάδες 7ης γενιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου