Ο Αμερικανός πολιτικός Τόμας Ριντ είχε πει κάποτε ότι «οι βουλευτές ποτέ δεν ανοίγουν το στόμα τους χωρίς να αφαιρέσουν κάτι από το σύνολο της ανθρώπινης ευφυΐας».
Δέκα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ τον δικαιώνουν απόλυτα.
Με κοινή τους επιστολή οι κ. κ. Δημήτριος Π. Παπουτσής, Αθανάσιος Παπαδόπουλος, Βασιλική Τσόνογλου - Βιλιώτη, Μιχαήλ Κατρίνης, Ευτύχιος Δαμιανάκης, Σπυρίδων Μοσχόπουλος, Γεώργιος Παπαμανώλης, Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος, Αθανάσιος Γικόνογλου, Γεώργιος Αρβανιτίδης επιχειρούν να εξαλείψουν τα τελευταία υπολείμματα λογικής που απέμειναν σ’ αυτή τη χώρα.
Οι εν λόγω βουλευτές αναπτύσσουν τον εξής ευφυέστατο συλλογισμό-πρόταση: «Σε κάθε περίπτωση, να συμπεριληφθεί ρύθμιση στο σχέδιο νόμου που θα κάνει σαφή τον σεβασμό στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας» των... αδειών ταξί.
Με άλλα λόγια, οι βουλευτές ισχυρίζονται ότι το κράτος φτιάχνει ιδιοκτησίες μοιράζοντας χαρτιά (προνομιακά σε κάποιους), τα οποία μάλιστα μπορούν να γίνουν αντικείμενο συναλλαγής και μαύρου πλουτισμού.
Δεν είναι καινούργιο. Στην εποχή της φεουδαρχίας, οι βασιλείς μοίραζαν στους εκλεκτούς και στους χρηματοδότες τους μονοπώλια διαφόρων προϊόντων με ρητή απαγόρευση των υπολοίπων να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο είδος εμπορίας ή υπηρεσίας.
Με τον ίδιο τρόπο οι βουλευτές προσπαθούν να περιφρουρήσουν το προνόμιο μιας ομάδας πληθυσμού προτείνοντας εκτός από τα περίφημα πληθυσμιακά κριτήρια, επιπλέον εμπόδια για την απόκτηση άδειας ταξί: «H αύξηση των ορίων των τελών αδείας, τα οποία αντί να ορίζονται κλιμακούμενα από τις 15.000 έως τις 40.000 ευρώ, θα μπορούσαν ενδεικτικά να ορίζονται από τις 30.000 έως τις 80.000 ευρώ».
Πώς το είχε πει ο αντιπρόεδρος του σωματείου ταξιτζήδων Θεσσαλονίκης; «Δεν γίνεται να μπορεί κάθε άνεργος και κάθε πικραμένος να βγάζει μια άδεια ταξί!» Ακριβώς το ίδιο λένε και οι δέκα σοσιαλιστές της Βουλής.
Το περίεργο δεν είναι μόνο το γεγονός ότι κάποιοι πολιτικοί θέλουν πάση θυσία να αναπαράγουν την καθεστηκυία κατάσταση. Οι δέκα βουλευτές προτείνουν ότι «θα πρέπει να δοθεί το δικαίωμα ένταξης σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ κατά βάσιν στους ήδη υφιστάμενους κατόχους αδειών, και μάλιστα μετά τη συμπλήρωση επτά ετών λειτουργίας του ταξί». Δεν αρκεί σ’ αυτούς τους σοσιαλιστές βουλευτές να αποκλείσουν τους «άνεργους και πικραμένους», που σύμφωνα με τους ίδιους δεν θα μπορούν να επιχειρήσουν στον κλάδο. Θέλουν να ρίξουν και τους νέους ταξιτζήδες επ’ ωφελεία των παλιών. Τέτοιος βαρύς κι ασήκωτος σοσιαλισμός.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτού του σοσιαλισμού που κήρυσσε «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», εννοώντας τους ψηφοφόρους και τις συντεχνίες, οι δέκα της Βουλής προχωρούν ένα βήμα παρακάτω. Ζητούν «τη διατήρηση της δυνατότητας μεταβίβασης της αδείας ΕΔΧ από τους ιδιοκτήτες σε συγγενείς πρώτου βαθμού, όταν το φυσικό πρόσωπο καταδικαστεί αμετάκλητα ή όταν συντρέξει άλλος λόγος».
Ποιος νόμος, ποιες καταδίκες και κουραφέξαλα; Στον παλαιοπασοκικό σοσιαλισμό, «άπαξ ταξιτζής, πάντοτε ταξιτζής» · ασχέτως αν στο ενδιάμεσο αυτός έχει βιάσει ή σκοτώσει.
Αυτό, πάντως, που πρέπει να αναγνωρίσουμε στους λεβέντες σοσιαλιστές είναι το χιούμορ. Στην κατακλείδα της επιστολής τους γράφουν ότι «σε κάθε περίπτωση, τάσσουμε εαυτούς υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων σε όλα τα κλειστά επαγγέλματα...».
Να τους χαιρόμαστε και –κυρίως– να τους θυμόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου