Πάει και το όπιο...

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Τελικά το ποδόσφαιρο είναι ή δεν είναι, το όπιο των λαών;

Και στα γήπεδα η Ελλάδα αναστενάζει ή μήπως αγανακτεί με όσους της έχουν αλλάξει τον αδόξαστο;

ΤΑ όσα συνέβησαν το Σαββατοκύριακο στα γήπεδα της Α' Εθνικής κατηγορίας μοιάζουν να ανατρέπουν θεωρίες που κυριάρχησαν για πολλές δεκαετίες. Και ταυτόχρονα εμπεριέχουν τον κίνδυνο να αναδειχθεί σε «επαναστατική» πρωτοπορία το πιο απεχθές κομμάτι της εξέδρας, αυτό των οργανωμένων οπαδών. Που μέχρι χθες μόνο έβριζε, απειλούσε, τρομοκρατούσε και τραμπούκευε...

ΠΟΥ βρισκόμαστε, αλήθεια; Και πού πάμε;  

Σε αντίθεση με τη «χούντα του ΠΑΣΟΚ» (όπως έγραφαν τα πανό), η χούντα του Παπαδόπουλου, το 1967, δεν είχε αμφισβητηθεί από το κίνημα των γηπέδων. Και επιπλέον, θα έλεγε κανείς ότι έτυχε υποστήριξης, μιας και επένδυσε με συστηματικό τρόπο στα ποδοσφαιρικά, αλλά και γενικότερα στα αθλητικά κατορθώματα, για τα οποία διψούσε, τότε, ο ελληνικός λαός.

ΟΜΩΣ, 37 χρόνια μετά το τέλος των συνταγματαρχών, τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αλλάξει άρδην, όχι μόνο στα γήπεδα, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο κόσμος έχει πια άλλες προτεραιότητες, ενώ και η σύνθεση των λεγόμενων φιλάθλων, που ψάχνουν διέξοδο στα γήπεδα, έχει διαφοροποιηθεί πλήρως.

Ο ΦΙΛΗΣΥΧΟΣ οικογενειάρχης, ο φοιτητής, ο τραπεζικός ή και ο δημόσιος υπάλληλος έχουν βρει ικανοποίηση (αλλά και ασφάλεια!) στο αθλητικό θέαμα που τους προσφέρεται πλουσιοπάροχα στον καναπέ. Και έτσι, τα γήπεδα τα εξουσιάζουν κυρίως οι επαγγελματίες οπαδοί, αυτοί δηλαδή που κάτι έχουν να κερδίσουν από την ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και τη συστηματική υποστήριξη της «ομαδάρας» και του προέδρου που την... υπηρετεί.

ΟΜΩΣ η «χούντα του ΠΑΣΟΚ» δεν φαίνεται να επενδύει στο ποδόσφαιρο. Αντίθετα, η οικονομική κατάσταση, που προσπαθεί να διαχειριστεί, οδηγεί τις ομάδες σε αποεπένδυση και ως εκ τούτου μείωσε τις ευκαιρίες για τους επαγγελματίες του χώρου, μεταξύ των οποίων και οι οπαδοί. Οι οποίοι είναι λογικό να «επαναστατούν» - πόσω μάλλον αφού έτσι τους δίνεται η ευκαιρία να προβάλουν προς τα έξω μια εικόνα τους που δεν έχει πια να κάνει με το έγκλημα, αλλά με μια δήθεν πολιτική συνειδητοποίηση!

ΦΥΣΙΚΑ το ΜΠΑΤΣΟΚ (όπως πολύ εύστοχα εμπνεύστηκαν οι Νεοσμυρνιώτες) δεν κινδυνεύει απ' αυτούς. Απλά, υπό καθεστώς απόλυτης σύγχυσης, προσπάθησε να τους αντιμετωπίσει με τις μεθόδους των Απριλιανών. Με αποτέλεσμα να τους προσδώσει ιδεολογικά κίνητρα και μια αίγλη που οδηγεί σε επικίνδυνους αποπροσανατολισμούς.

ΑΛΛΑ, μεταξύ μας, τι καλύτερο περίμενε κανείς από αυτούς που μας κυβερνάνε;

fsyrigos@enet.gr