Τα δύο μέρη μιας εξίσωσης

Γράφει ο Γιώργος Ι. Μαύρος

Η οικονομία λειτουργεί συχνά σαν μια εξίσωση. Η οποιαδήποτε αλλαγή στο ένα μέρος προκαλεί ισοδύναμη μεταβολή και στο άλλο. Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του ελληνικού χρέους. Όση θα είναι η αναδιάρθρωση-διαγραφή του, τόση -χοντρικά- θα είναι και η μείωση των μισθών και εν γένει η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα.

Η συμφωνία του Ιουλίου περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους κατά 21% συνοδεύτηκε από ανάλογη επιδείνωση μισθών πρώτιστα στον ιδιωτικό και κατόπιν στο δημόσιο τομέα. Τώρα που εξετάζεται το ενδεχόμενο διαγραφής του χρέους κατά 50% ή ακόμα και περισσότερο, θα πρέπει να αναμένεται ανάλογη υποτίμηση-υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου στη χώρα.  

Δυσοίωνο; Αναμφίβολα. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η μόνη εξίσωση που αφορά την Ελλάδα. Η μείωση των μισθών κατά 20% που αποτελεί ήδη πραγματικότητα στην ελληνική οικονομία συνοδεύτηκε από ανάλογη αύξηση μισθών στους... χαμάληδες της Κίνας.

Ο λόγος για περίπου 120 εκατ. εργάτες που έχουν συρρεύσει από την αθλιότητα της κινεζικής επαρχίας στις δυναμικά αναπτυσσόμενες μεγαλουπόλεις σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν παιδιά, ως συνέπεια της απαγόρευσης γεννήσεων που θεσμοθετήθηκε το 1978. Είναι αυτοί που με τα φθηνά εργατικά τους χέρια συνέβαλαν διά της συχνά απάνθρωπης εκμετάλλευσής τους στην ανάδειξη της Κίνας σε καπιταλιστική υπερδύναμη. Η αμοιβή τους ήταν ελάχιστη και συχνά δεν είχαν καμία κοινωνική ασφάλιση. Ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, γνωστοί ως «χουκόου», που στοιβάζονταν σε κακής ποιότητας εργατικές πολυκατοικίες και δεν είχαν δικαίωμα ούτε σε δωρεάν σχολεία για τα παιδιά τους.

Ήταν δυσαρεστημένοι για τη ζωή τους και άρχισαν να απαιτούν καλύτερη μεταχείριση. Μπροστά στις διαμαρτυρίες τους το Πεκίνο ανταποκρίθηκε αυξάνοντας τους μισθούς τους κατά 15%-20% και υποσχόμενο ότι το επόμενο Πενταετές Οικονομικό Πλάνο θα εστιάσει στη βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου. 

Την ώρα που η δική μας ζωή επιδεινώνεται η δική τους βελτιώνεται. Χρειάζονται περισσότερα καύσιμα, τρόφιμα, βασικά αγαθά και -πλέον- είδη πολυτελείας, νέες υπηρεσίες και ελκυστικούς προορισμούς για τις διακοπές που πολλοί θα κάνουν για πρώτη φορά στη ζωή τους. Στην αγωνία τους να βελτιώσουν τη ζωή τους αρχίζουν να δανείζονται χρήματα από τις εγχώριες τράπεζες. (Σας θυμίζει κάτι;).

Με άλλα λόγια την ώρα που το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα καταρρέει, στην Κίνα αλλά και σε ολόκληρη την Ασία διαμορφώνονται νέες αγορές για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που μπορούν να παράγουν οι με σημαντικά «ψαλιδισμένο» μισθό εργαζόμενοί της. 

Τι σημαίνει αυτό; Ότι η χώρα έχει μοναδική ευκαιρία να υποστηρίξει την επιστροφή της στην οικονομική ανάκαμψη και την ενίσχυση των μισθών των εργαζομένων της όχι με δανεικά ή κρατική επιδότηση αλλά με δικές της δυνάμεις.

Γι' αυτό κι ανεξαρτήτως της έκβασης που θα έχει το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας, θα ήταν ευχής έργο η πολιτική, οικονομική και -γιατί όχι- η συνδικαλιστική ελίτ της χώρας να αρχίσει να εστιάζει από τώρα στο... ασιατικό.