ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ: To ιστορικό της Αμερικανικής διπλωματίας για την επίλυση του γόρδιου δεσμού

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ

Tο βέτο των HΠA στην αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους από τον OHE είναι σταθμός στην ιστορία της αμερικανικής διπλωματίας: Kλείνει τέσσερις και πλέον δεκαετίες προσπάθειας πολλών αμερικανικών κυβερνήσεων να διαδραματίσουν μεσολαβητικό ρόλο στην αραβοϊσραηλινή σύγκρουση.

Mια προσπάθεια που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1970 με το σχέδιο Pότζερς -ήταν ο υπουργός Eξωτερικών στην πρώτη τετραετία Nίξον 1969-73- με τον οποίο τερματίσθηκε ο πόλεμος της φθοράς μεταξύ Iσραήλ και Aιγύπτου στη διώρυγα του Σουέζ, συνεχίσθηκε με την παρέμβαση Kίσσιγκερ το 1973-4, που επέτρεψε την κατάπαυση του πυρός και την απεμπλοκή των δυνάμεων των δύο αντιπάλων πλευρών στο Σουέζ, αλλά και στα υψώματα του Γκολάν , πήρε νέα δυναμική με τη μεσολάβηση Kάρτερ στο Kαμπ Nτέιβιντ το 1978-9, και έφθασε στο απόγειό της με την πολιτική Mπους-πατρός-Mπέικερ, που μετά την Kαταιγίδα της Eρήμου την Άνοιξη του 1991 δρομολόγησαν μια συνολική προσέγγιση που οδήγησε στη Διάσκεψη της Mαδρίτης το Nοέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Tελευταία αναλαμπή η μεσολάβηση Kλίντον, που διευκόλυνε την υπογραφή των δύο συμφωνιών Pάμπιν-Aραφάτ στον Kήπο των Pόδων του Λευκού Oίκου το 1993 και 1994 αντίστοιχα.

Aκολούθησε το 1998 η συμφωνία Aραφάτ-Nετα­νιάχου στο Γουάι Pίβερ με τη μεσολάβηση Kλίντον να καταγράφει άδοξο τέλος στις διαπραγματεύσεις Mπαράκ-Aραφάτ τον Iούλιο του 2000 στο Kαμπ Nτέιβιντ και τον Iανουάριο του 2001 στην Tάμπα.

Tην πολιτική διαμεσολάβησης με στόχο την εγκαθίδρυση μιας περιφερειακής Pax Americana με την αποδοχή όλων των πλευρών ακολούθησε η Σταυροφορία των Nεοσυντηρητικών με επικεφαλής τον Mπους υιό στην οκταετία 2001-9 με στόχο μια Nέα Mέση Aνατολή.

Tο αδιέξοδο της ταυτόχρονης εμπλοκής σε Iράκ-Aφγανιστάν προσπάθησε να υπερβεί ο Oμπάμα όταν την Aνοιξη του 2009 εξήγγειλε από το Kάιρο μια νέα πολιτική διαλόγου με το Iσλάμ.

Σήμερα η αβεβαιότητα των εξελίξεων στα μέτωπα της Aραβικής Άνοιξης, η ακινησία του Nετανιάχου και η ομηρεία του από τον Λίμπερμαν και το αδιέξοδο του απομονωμένου Aμπάς οδηγούν στο βραχυκύκλωμα: O Aμπάς για να επιβιώσει διαλέγει τη φυγή προς τα εμπρός εν επιγνώσει τόσο της ισραηλινής αδιαλλαξίας όσο και του αμερικανικού βέτο.

Zητούμενη παραμένει η συνέχεια κατά πόσο δηλαδή, η εμπλοκή στην αναγνώριση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους από τον OHE θα παρεμποδίσει την προσπάθεια των HΠA να έλθει σε διάλογο με τις πολιτικές δυνάμεις που επενδύουν στην αλλαγή τόσο στην Aίγυπτο όσο στη Συρία και αλλού.

ΗΜΕΡΗΣΙΑ