Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ
Εκείνοι που πανηγύριζαν πριν από τρία χρόνια για την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, καθώς και αυτοί που εκτιμούσαν ότι δεν θα άλλαζε τίποτα στην αμερικανική πολιτική, δεν μπορούσαν ασφαλώς να προβλέψουν ότι η επανεκλογή του αμερικανού προέδρου θα εξαρτιόταν από τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Και ότι γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο ο Ομπάμα και ο αμερικανός υπουργός Οικονομικών θα πίεζαν την Ευρώπη (δηλαδή την Αγγελα Μέρκελ) να εγκαταλείψει τη μονολιθική σκέψη (δηλαδή την έμφαση στη λιτότητα) και να δώσει κίνητρα στην ανάπτυξη.
Το σκεπτικό των αμερικανών αναλυτών είναι το εξής.
Η οικονομία της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μεγάλη. Για την ακρίβεια, είναι μεγαλύτερη από την αμερικανική. Το 2010, οι ΗΠΑ εξήγαγαν στην ΕΕ προϊόντα αξίας 240 δισ. δολαρίων και εισήγαγαν προϊόντα αξίας 320 δισ. Οπως λοιπόν η χρηματοπιστωτική κρίση που άρχισε στις ΗΠΑ δημιούργησε μια οικονομική κρίση σε όλο τον κόσμο, το ίδιο μπορεί να συμβεί με την κρίση χρέους που άρχισε από την Ευρώπη. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μεταίχμιο και τα πράγματα μπορεί να πάνε πολύ γρήγορα πολύ άσχημα. Αν συμβεί αυτό, η αμερικανική οικονομία θα πάει και αυτή πολύ γρήγορα πολύ άσχημα, συμπαρασύροντας τις πιθανότητες επανεκλογής του Ομπάμα. Αν, αντίθετα, η Ευρώπη ξεπεράσει τις προσδοκίες της αγοράς και φτάσει σε μια ισχυρή δημοσιονομική ένωση, το μήνυμα που θα σταλεί θα είναι αποτελεσματικότερο από οποιονδήποτε νόμο περάσει ο Ομπάμα - και θα οδηγήσει τον τελευταίο σε μια δεύτερη θητεία.
Ο Μπαράκ Ομπάμα και ο Τίμοθι Γκάιτνερ έχουν, έτσι, κάθε λόγο να πιέζουν τους ευρωπαίους ηγέτες να λάβουν γρήγορα αποφάσεις.
Πώς εξηγείται όμως η σφοδρή αντίδραση των τελευταίων; Από τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ μέχρι τον Σόιμπλε και από τον Μπαρόζο μέχρι τη Μέρκελ, όλοι ζητούν από τους Αμερικανούς να κοιτάξουν το σπίτι τους. «Οποιος μελετήσει λεπτομερώς το πρόγραμμα του Ομπάμα θα διαπιστώσει ότι το 90% των μέτρων υπάρχει ήδη σε όλες τις χώρες της ΕΕ», δήλωσε ο (πολύ σοβαρός) πρόεδρος του Eurogroup, προσθέτοντας ότι «την πτώση της Lehman Brothers δεν την προκάλεσαν οι άνεργοι της Ελλάδας ούτε οι εργαζόμενοι της Ιρλανδίας».
Μόνο ο Φελίπε Γκονθάλεθ υπερασπίστηκε τον Ομπάμα, καταγγέλλοντας την έμμονη ιδέα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων με το χρέος. «Η Γερμανία θα έπρεπε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οικονομία, αλλά δεν τολμά κανείς να το πει στη Μέρκελ», τόνισε ο πρώην πρωθυπουργός της Ισπανίας (επί της διακυβέρνησης του οποίου η ανεργία έσπασε όλα τα ρεκόρ).
Η αντιπαράθεση των δύο σχολών είναι εμφανής. Εξίσου εμφανής είναι η αποτυχία τους. Αντί για ανταλλαγή κατηγοριών, όμως, καλό θα ήταν να καθήσουν σε ένα τραπέζι οι καλύτεροι οικονομολόγοι από τις δύο ηπείρους, να ανταλλάξουν τις εμπειρίες τους, να μαζέψουν τα θετικά, να πετάξουν τα αρνητικά και να καταλήξουν σε ένα μοντέλο που θα σώσει τον πλανήτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου