Πως θα ζούσε το κράτος χωρίς τα μόνιμα υποζύγια ?

Tου Mπαμπη Παπαδημητριου

Εννιά στους 10 φορολογουμένους (ή 5 εκατομμύρια και μερικοί ακόμη) δηλώνουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 36 χιλιάδες ευρώ ή το 63% του συνόλου και πληρώνουν το 1/3 του φόρου εισοδήματος. Πληρώνουν τα 3 από τα 9 δισ. του φόρου εισοδήματος. Οι άλλες κατηγορίες εργαζομένων έχουν καμία ή μικρή παρακράτηση φόρου την ώρα της πληρωμής τους. Επίσης είναι αυτονόητο ότι τα εισοδήματα από εξαρτημένη εργασία είναι αδύνατον να αποκρυβούν.  

Συγκριτικά, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, που πληρώνουν 20% σε ό,τι δηλώνουν δεν πληρώνουν προκαταβολικά κρατήσεις. Μάλιστα, τεκμαίρεται, μάλλον ευλόγως, πως το δηλούμενον αναλογεί στο ένα πέμπτο ή και ένα δέκατο των πραγματικών αμοιβών. Επομένως, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής δεν ξεπερνά το 4%!

Ας έρθουμε τώρα στο ερώτημά μας. Πώς θα ζούσε το κράτος αν δεν «τσόνταραν» κάθε μήνα οι μισθωτοί, δηλαδή όσοι εξαρτώνται από την επιχειρηματικότητα; 

Πολύ απλά, δεν θα ζούσε! Από πρακτική άποψη, η κατάργηση της μηνιαίας παρακράτησης του φόρου μισθωτών υπηρεσιών, αποτελεί μεγαλύτερο «εκβιασμό» από την τριμηνιαία δόση των δανείων του Μνημονίου. Να σας υπενθυμίσω τα στοιχεία. Εστω λοιπόν ένας μισθωτός που παίρνει στο χέρι 1.500 ευρώ τον μήνα. Οι μεικτές αποδοχές του είναι 2.012 ευρώ. Διαφορά 512 ευρώ ή 34% περισσότερα! Συνεχίζουμε. Το μεικτό κόστος που έχει η επιχείρηση για τον συγκεκριμένο μισθωτό, δηλαδή η πλήρης αμοιβή του, ανέρχεται σε 2.590 ευρώ. Διαφορά από τα καθαρά 1.090 ή 73% περισσότερα απ’ όσα παίρνει στο χέρι.

Μέσα σε ένα έτος, ο μισθωτός μας θα έχει δημιουργήσει νέο εισόδημα 36.200 ευρώ. Αυτό θα καταγραφεί και στο περίφημο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν. Ομως, στον τραπεζικό του λογαριασμό, θα έχουν μπει μόνον 21.000 ευρώ. Τα υπόλοιπα είναι φόρος και κρατήσεις.

Συγκεκριμένα, ο φόρος που του παρακρατείται είναι 2.500 τον χρόνο. Οσο για τις κρατήσεις μέσω των οποίων συνεισφέρει στην πληρωμή των συντάξεων, ανέρχονται σε 10.500 ευρώ κάθε χρόνο. Τέλος, η ασφάλιση του κινδύνου υγείας είναι 2.200 ευρώ τον χρόνο.

Φανταστείτε τώρα, όλους αυτούς τους μισθωτούς φορολογούμενους, να συμπεριφερθούν όπως συμπεριφέρεται μια πολύ μεγάλη μερίδα συμπολιτών και άλλων φορολογουμένων, που αρνούνται ή αποφεύγουν την ίση συμμετοχή τους στο κοινό βάρος. Ξεκινήστε όμως από το ίδιο σημείο. Δεν θα γίνεται παρακράτηση φόρων και άλλων κρατήσεων, που ισοδυναμούν με τους φόρους, πριν από την πληρωμή. Θα πληρώνουν οι επιχειρήσεις το πραγματικό τους κόστος και οι μισθωτοί θα πληρώνουν τους φόρους τους και τις κρατήσεις τους, μια φορά τον χρόνο, με την εκκαθάριση. Φαντασθείτε μάλιστα να δεχόταν το κράτος την πληρωμή φόρων με ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου!

Υπάρχουν δύο χρήσιμα αυτονόητα στον παραπάνω συλλογισμό. 

Πρώτον, οι μισθωτοί θα νόμιζαν, προς στιγμήν ότι είναι «σχεδόν πλούσιοι». 

Δεύτερον, οι περισσότεροι δεν θα ήσαν σε θέση να πληρώσουν τον φόρο τους με την εκκαθάριση. Γιατί όπως πολλοί άλλοι πλούσιοι συμπατριώτες, θα είχαν επιλέξει να «χαρούν» τα χρήματά «τους». 

Το συμπέρασμα, εξίσου αυτονόητο, είναι ότι οι μισθωτοί πρέπει να φορολογηθούν με διαφορετική κλίμακα από εκείνη που θα ισχύσει για τους υπόλοιπους. Είναι λογικό και είναι δίκαιο.