Η επόμενη μέρα της χρεοκοπίας...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Πλέον το ελληνικό σκηνικό αρχίζει να ξεκαθαρίζει. Προς το παρόν Ελλάδα και Ευρωζώνη κινούνται εντός του πλαισίου των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου. Όπερ, εμείς μεταρρυθμίσεις, μείωση των δαπανών του κράτους και ανταλλαγή ομολόγων και οι άλλοι δεύτερο πακέτο στήριξης...

Το γεγονός πως οι αγορές συνεχίζουν να αμφισβητούν την βιωσιμότητα του σχεδίου, το οποίο ενισχύεται και από τις ελληνικές τραγικές ολιγωρίες ή αντιστάσεις, έχει βάλει τις τελευταίες εβδομάδες πάνω στο τραπέζι και τ’ άλλα δύο σενάρια.

Το σενάριο Β που προβλέπει μεγαλύτερο «κούρεμα» στο ελληνικό χρέος (και όποιου άλλου κράτους χρειαστεί) και την ανακεφαλαίωση των τραπεζών που θα πληγούν. Το «κούρεμα» σε αυτή την περίπτωση θα είναι τουλάχιστον 50% και προβλέπεται η παραμονή της χώρας στο ευρώ υπό αυστηρή επιτροπεία καθώς και περαιτέρω οικονομική – πολιτική ενοποίηση της ευρωζώνης.

Το σενάριο Γ είναι αυτό της άτακτης χρεοκοπίας και επιστροφής στην δραχμή. Προς τον παρόν συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες λόγω αγαθής, για την Ελλάδα, διεθνούς συγκυρίας, καθώς είναι πιθανόν να προκαλέσει αλυσιδωτές καταρρεύσεις. Για την Ελλάδα το τρίτο είναι το πλέον καταστροφικό, καθώς το τοπίο της χώρας μετά αυτό θα μοιάζει με εκείνο μετά τον τελευταίο πόλεμο...

Κοινός παρανομαστής των δύο πρώτων σεναρίων που είναι και τα επικρατέστερα, είναι η μείωση του βιοτικού επιπέδου της κοινωνίας μας που για πολλά χρόνια, με τα δανεικά, έζησε πολύ πάνω από τις δυνατότητές της.

Ο μόνος τρόπος να σταματήσουν οι μισθοί να πέφτουν και να αρχίσουν να ανεβαίνουν είναι η δημιουργία ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος το ταχύτερο δυνατόν.

Απλοποίηση διαδικασιών, καταπολέμηση γραφειοκρατίας και διαφθοράς, σταθερό φορολογικό καθεστώς με χαμηλούς συντελεστές...

Στη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια, ειδικά στο δημόσιο τομέα, δημιουργήθηκαν κεκτημένα και υψηλοί μισθοί με δανεικά. Μοιραία όλο αυτό το σκηνικό θα καταρρεύσει υπό το βάρος της χρεοκοπίας. Δημιουργήθηκε και ένα παρακράτος συνδικαλιστών που επί της ουσίας λειτουργούσε και λειτουργεί σαν κράτος εν κράτει...

Στον ιδιωτικό τομέα, παρά το γεγονός πως οι μισθοί ήταν χαμηλότεροι, οι συλλογικές συμβάσεις και η ακαμψία του θεσμικού πλαισίου δεν επέτρεψαν την ανακοπή της αποσάθρωσης του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Οι παραγωγικές επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτα ή μεταφέρονταν στα Βαλκάνια και το θεσμικό πλαίσιο παρέμενε άκαμπτο και παγερά αδιάφορο. Το γεγονός πως το δημόσιο και το εισαγωγικό εμπόριο δημιουργούσαν θέσεις εργασίας που βασίζονταν στα δανεικά εκτόνωνε την κρίση της απασχόλησης.

Τώρα, τα δανεικά τελείωσαν και ήρθε ή ώρα να διαπιστώσουμε πως οι συλλογικές συμβάσεις και τα κεκτημένα χωρίς την υποστήριξη του ισοζυγίου προσφοράς και ζήτησης εργασίας αποτελούν κενό γράμμα, ένα άδειο πουκάμισο, όπως λέει και ο ποιητής.

Η χώρα μας άργησε να το καταλάβει αυτό γιατί τα μέσα ενημέρωσης και τα πανεπιστήμια κυριαρχούνται με μια ακατάσχετη αριστερόστροφη φλυαρία σε ό,τι αφορά την ερμηνεία του κόσμου.

Πράγματα τα οποία σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη κοινωνία του κόσμου θεωρούνται αυτονόητα, όπως εργασία, πειθαρχία, απόλυση, κέρδος, δικαιώματα και υποχρεώσεις, στην Ελλάδα, πρέπει τα ανακαλύψουμε από την αρχή.

Καθώς η παρασιτοκρατία και η κομματοκρατία μπορούν μόνο να καταναλώνουν πλούτο και όχι να παράγουν, συγκροτούν πάντα μια φθίνουσα συνάρτηση.

Μοιραία λοιπόν ήταν θέμα χρόνου η σύγκρουση με την πραγματικότητα και η συντριβή του ελληνικού «σοβιετίζοντος» παρασιτικού μοντέλου. Η πραγματικότητα ουδόλως συγκινείται αν οι επιτήδειοι έχουν βαφτίσει το σοβιετικό παρασιτισμό σαν νεοφιλελευθερισμό. Όπως η χοληστερίνη ουδόλως συγκινείται αν οι καλόγεροι βάφτιζαν το κρέας ψάρι για να το καταβροχθίσουν.

Προσεχώς πιο φτωχοί λοιπόν. Πόσο; Είναι δύσκολο να προσδιοριστεί. Πάντως θα πρέπει να υπολογίζουμε τον αντίκτυπο που θα έχει στην οικονομική μας δραστηριότητα η εξάλειψη των 9-10 δισ. ευρώ του πρωτογενούς ελλείμματος των κρατικών δαπανών.

Φτάνουν στο ύψος των 2/3 των δαπανών για μισθούς στο δημόσιο.

Μια άλλη παράμετρος που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η επίπτωση της δραστικής μείωσης του εμπορικού ελλείμματος το οποίο το 2010 έφτασε τα 20 δισ. ευρώ.

Οι Κενσιανίζοντες, λόγω ροπής στη συνήθεια να χαϊδεύουν τα αυτιά του «κοπαδιού», δεν κάνουν λάθος όταν υποστηρίζουν πως η επέκταση της ζήτησης θα μας βγάλει από την κρίση. Απλά, δεν πρόκειται για την επέκταση της ζήτησης στην Ελλάδα, αλλά στη Γερμανία που έκανε την «δίαιτα» και τα περιθώρια.

Η αύξηση της ζήτησης στη Γερμανία θα βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από την κρίση, αφού πρώτα το παρασιτικό μοντέλο με την «δίαιτα» αποσαθρωθεί και αντικατασταθεί...

Η Ελλάδα, τηρουμένων των αναλογιών, θα περάσει το σοκ που πέρασαν και περνάνε ακόμη οι σοβιετικές οικονομίες μετά την χρεοκοπία και κατάρρευσή τους.

Μετά τη μετανάστευση των νέων επιστημόνων θα ακολουθήσει η μετανάστευση των ανειδίκευτων με χειρότερους όρους.