Πάει η Ελλάδα. Το παραμύθι τελειώνει εδώ χωρίς γοβάκι...

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Eνώ ο πολιτισμός μας έχει μπαούλα ολόκληρα με μύθους, ιστορίες και παραβολές, τίποτα δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που ζούμε καλύτερα από τη Σταχτοπούτα. Είμαστε στο σημείο όπου η κοπελιά γυρίζει στο σπίτι, η άμαξα γίνεται κολοκύθα και η καλή τουαλέτα θα μαζέψει στάχτη. Βέβαια μετά γίνεται το περιστατικό με το γοβάκι, αλλά πιστεύω ότι για μας, ως χώρα, το παραμύθι τελειώνει κάπου εδώ.

Βλέπετε, εδώ και καιρό προσπαθώ να βρω τους συμβολισμούς, τα κείμενα και τις εικόνες που θα σηματοδοτήσουν το τέλος όσων ζούμε. Διότι ναι, πάει τελείωσε. Δεν ξέρω πόσο μεγάλος είναι ο κύκλος που κλείνει τούτη την εποχή. Μπορεί να είναι τα 190 χρόνια από την Επανάσταση, ίσως η περίοδος μετά τον μεγάλο πόλεμο. Δεν είναι, όμως, η μεταπολίτευση. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και να που όλοι εμείς, όλοι οι έχοντες δημόσιο λόγο, είμαστε τόσο μικροί μπροστά στη συγκυρία. Δεν μπορούμε να την περιγράψουμε. Όσο και αν απομακρυνθούμε, η σκιά της είναι τόσο μεγάλη που πέφτει επάνω μας και δεν επιτρέπει να δούμε καθαρά την εικόνα. 

Δεν σας το κρύβω ότι πέρα από τη θλίψη μου ως πατέρας, ως δημοσιογράφος αισθάνομαι μια αστείρευτη ηδονή για όλα όσα παρακολουθούμε. Ήθελα μόνο να είμαι καλύτερος, πιο μορφωμένος και πιο καταρτισμένος γραφιάς για να υμνήσω την καταστροφή όπως ο Νέρων την πύρινη ραψωδία του.

Παρακολουθώ πολιτικούς άνδρες να συναλλάσσονται με τον Λυμπερόπουλο (και γιατί δεν τους αρέσει ο Φωτόπουλος;) και κρατώ τα τηλεοπτικά πλάνα να τα δείξω στο παιδί μου, να καταλάβει πώς αυτή η χώρα οδηγήθηκε εδώ που βρίσκεται σήμερα.

Τέλος πάντων, αισθάνομαι ότι ο επιθανάτιος ρόγχος ακούγεται τώρα από τα δελτία ειδήσεων, εισχωρεί και στα τούρκικα σίριαλ. Τελείωσε, η Ελλάδα που γνωρίζαμε τελείωσε. Αρχίζει η Ρουμανία ή η Βουλγαρία, έτσι θα ζήσουμε. Αλλά η Ελλάδα πάει. 

Κατά τη γνώμη μου αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Είναι ένα απόστημα που σπάει και τον πύον μάς πνίγει όλους. Όμως σπάει. Από μόνο του θα ήταν υπέροχο. Αρκεί να υπήρχε η ελπίδα να ανθίζει έστω σε μία χούφτα από χώμα. Δεν υπάρχει τίποτα και νομίζω ότι όλοι μας έχουμε συνομολογήσει πως δεν αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσουμε.  

Πάει, λοιπόν, η Ελλάδα. Δεν έχει καμία σημασία η νομική της μορφή και η σφραγίδα που θα μείνει ίδια με πιο αχνό μελάνι. Η μόνη ελπίδα μας βρίσκεται στους απλούς νόμους της Φυσικής. Δεν έχει πιο κάτω, μπορούμε να αρχίσουμε την πορεία προς τα πάνω.