«Το γουρουνάκι το λέμε Ονούρ»

(Η κυρία Βίβιαν Κλασολαζάρου αποφάσισε ότι μόνη της, χωρίς Καμίνη, Παπουτσή και λοιπά Αττικής, θα επιζήσει στην Αχαρνών. Μέχρις εσχάτων. Στο διάστημα αυτό επέτρεψε στον Αντώνη Κυριακούλη να την απαθανατίσει)

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

(...) Στα ελάχιστα ευχάριστα των ημερών μπορώ να αναφέρω επιστολή κυρίας ηλικιωμένης, που ζει στην Αχαρνών και φαίνεται να μελετά ενδελεχώς την πολυπολιτισμική αύρα της περιοχής. Μια περιοχή υπό την ιερά σκέπη του Αγίου Παντελεήμονα, γνωστού από γεγονότα επιστημονικής φαντασίας. Μου γράφει, λοιπόν, η κυρία Βίβιαν Κλασολαζάρου:

«Αγαπητέ κύριε,

Θέλω να τονίσω πως η αθηναϊκή αυτή περιοχή αποτελεί μια συμπαθή Βαβέλ, με δική της ηθική, που απ' ό,τι φαίνεται αρχίσαμε να συνηθίζουμε ερήμην των αρχόντων της Ελληνικής Δημοκρατίας. Τονίζω, λοιπόν, ότι στην Αχαρνών προσφέρονται και γίνονται δρώμενα που ούτε τα διανοείται η τύποις ασφαλής Βασιλίσσης Σοφίας.

ΠΡΩΤΟΝ: Εχουμε τριγύρω κάπου σαράντα μπουρδέλα, από τα οποία τα οκτώ είναι εξαιρετικά. Το ξέρω, γιατί πηγαίνω και αγοράζω σπέρμα για τις γλάστρες. Ετσι αναζωογόνησα τα γεράνια και τους καντιφέδες. Μάλιστα, η κουμπάρα μου Ευλαλία, που μένει παραδίπλα, εκτός σπέρματος ρίχνει και "πρέζα" στο γιασεμί. Της είπα πως η πρέζα είναι καλή στις νεραντζιές, αλλά δεν με άκουσε και τώρα το γιασεμί μεταλλάχτηκε σε πικραγγουριά, που έχει κι αυτή τη χάρη της.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Τα περί ληστών και δολοφόνων θέλουν τη ρέγουλά τους. Εμείς, που εδώ έχουμε πείρα, καταλήξαμε πως τα σκυλιά, αντίθετα απ' ό,τι πιστεύουν οι πολλοί, τραβούν τους κλέφτες και κυρίως όσους συνηθίζουν να τρώνε σκυλιά στις πατρίδες τους. Ετσι, όπου ακούν γάβγισμα, τρέχουν και, εκτός από τα συνηθισμένα, κλέβουν και το σκυλί.

Γι' αυτό τον λόγο εμείς, καθώς και άλλοι γείτονες, αγοράσαμε και μπορώ να πω εκτρέφουμε γουρουνάκια. Το δικό μας το γουρούνι το ονομάσαμε Ονούρ, και το έχουμε ειλικρινά σαν παιδί μας. Το γουρούνι διώχνει μακριά τουλάχιστον τους φανατικούς ισλαμιστές και άλλους παρόμοιους. Φυσικά, το εκπαιδεύσαμε καταλλήλως και καθόμαστε παρέα μπροστά στην τηλεόραση να δούμε τον "Εζέλ". Αν και το γουρούνι προτιμά εκπομπές με μαγειρική. Οταν βλέπει τον κύριο Μαμαλάκη, τρέχει και φιλά την οθόνη. Δεν φαντάζεστε πόσο συγκινητικό είναι το θέαμα!

ΤΡΙΤΟΝ: Κοντά μας έχουμε δύο ρουμάνικα πρακτορεία που διώχνουν πούλμαν για τη Ρουμανία. Ολη μέρα και όλη νύχτα πάνε κι έρχονται μεταφέροντας κλοπιμαία, όπως υποψιάζομαι. Μάλιστα, βάζουν και τρέιλερ για να επαρκούν. Το αναφέρω, γιατί τους έχω άχτι που μου έκλεψαν πέρυσι το λεμονοστίφτη. Ποιος ξέρει ποια ρουμανογύφτισσα χαίρεται το λεμονοστίφτη μου. Δεν επεκτείνομαι ΚΑΙ γιατί είναι χριστιανοί ΚΑΙ γιατί είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης...

ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Οταν μάθεις να φυλάγεσαι, δεν παθαίνεις τίποτα. Στην τράπεζα δεν πηγαίνω πλέον. Οσες φορές πήγα, πέρα απ' το ανύπαρκτο επιτόκιο, με λήστεψαν κιόλας. Οπότε ΤΩΡΑ τα χρήματα τα βάζω στο σώβρακο του συζύγου μου, που είναι κατάκοιτος. Ποιος να πλησιάσει; Ούτε ο Χάρος τον ζυγώνει από την μπόχα. Βέβαια, στην τράπεζα έχει ερ-κοντίσιον, αλλά τις πιο πολλές φορές είναι κλειστή λόγω ληστείας. Είμαστε για άσκοπες διαδρομές;

ΠΕΜΠΤΟΝ, για να τελειώνω, ΕΔΩ έζησα κι εδώ θα πεθάνω, έστω γαρνιρισμένη από Νιγηριανούς και Μπανγκλαντεσιανούς. Να πάω πού; Το κράτος με βρίσκει και με χαρατσώνει όπου και αν βρίσκομαι. Τα λέω της ανιψιάς μου, της Κικής, που συνεχίζει να παίρνει τη σύνταξη του μακαρίτη του πατέρα της, πεθαμένου από το 1976.

ΤΩΡΑ λέει θα τα ψάξουν αυτά και θα την τιμωρήσουν με τετραετές αναδρομικό πένθος. Δεν είμαι χαιρέκακη, ΑΛΛΑ θα το χαρώ...».

...Κι άλλα μου γράφει η κυρία Βίβιαν, αλλά ευελπιστώ ο Σεπτέμβρης να διορθώσει τα πράγματα προτού ζητήσω πολιτικό άσυλο στη Γριλανδία.