Στη Νορβηγία οι ανισότητες και η διακριτική μεταχείριση στους χώρους εργασίας είναι μετρήσιμη. Οχι βέβαια γιατί συμβαίνει στη χώρα αυτή να ενδημεί το φαινόμενο. Ούτε επειδή σημειώνονται υψηλά ποσοστά σχετικών συμβάντων. Αντιθέτως μάλιστα. Είναι όμως μετρήσιμη, αφενός διότι στη χώρα αυτή ισχύει σχετική νομοθεσία -που τη διαχωρίζει μάλιστα σε «άμεση» και «έμμεση»- κυρίως όμως γιατί οι άνθρωποι εκεί θέλουν να την καταπολεμήσουν στην πράξη και στέκουν απέναντί της όπως σε έναν ύπουλο και επικίνδυνο πολυπρόσωπο εχθρό για τον οποίο πρέπει να έχουν τεκμηριωμένη εικόνα.
Μαθαίνουμε λοιπόν από το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Συνθηκών Εργασίας του Eurofound (www. eurofound.europa.eu) ότι στη χώρα αυτή αν και εξακολουθεί να εμφανίζεται μειωμένο το φαινόμενο της διακριτικής μεταχείρισης των ηλικιωμένων στους χώρους της εργασίας από το 2003 ώς το 2010 -έτος που πραγματοποιήθηκε η έρευνα της παγκόσμιας εταιρείας ερευνών Synovate για λογαριασμό του Κέντρου Πολιτικής για Ηλικιωμένα Ατομα (Centre for Senior Policy)-, ωστόσο, τον τελευταίο χρόνο -2009 έως 2010- παρουσίασε αύξηση για κάποιους άγνωστους λόγους.
Ακόμη, ότι ενώ το φαινόμενο συναντάται σε εργασιακούς χώρους της χώρας χωρίς γεωγραφικές διακυμάνσεις, συμβαίνει οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι να είναι περισσότερο καλοδεχούμενοι στον δημόσιο τομέα. Με δεδομένο όμως το δημογραφικό πρόβλημα και το γεγονός ότι οι ηλικιωμένοι εργαζόμενοι αποτελούν πλέον μια σταθερά αυξανόμενη ηλικιακή ομάδα εργαζομένων, η διακριτική μεταχείρισή τους εξετάζεται προκειμένου να εντοπίζεται σε κάθε φάση της εργασιακής εξέλιξής τους: από την πρόσληψη και την εξέλιξή τους στον εργασιακό χώρο, τη διακράτησή τους ώς και την έξοδό τους από την ενεργό απασχόληση μέσω κινήτρων πρώιμης συνταξιοδότησης και ορίων ηλικίας. Για παράδειγμα, σύμφωνα με την έρευνα, το 35% των μάνατζερ δηλώνουν ότι οι υποψήφιοι για μια θέση εργασίας θα πρέπει να έχουν μπροστά τους τουλάχιστον αλλά δέκα χρόνια ενεργού εργασίας και τότε μόνο θα τους καλέσουν για την απαραίτητη συνέντευξη.
Ενώ, όμως, το 2008 το ανώτατο όριο ηλικίας για έναν υποψήφιο μάνατζερ δεν θα έπρεπε να υπερβαίνει τα 57 έτη, το 2005 το όριο αυτό ήταν στα 55 έτη.
Αλλη διαφορά προκύπτει επίσης μεταξύ του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Ενώ, δηλαδή, στον ιδιωτικό τομέα το ποσοστό των μάνατζερ που δηλώνουν ότι ο υποψήφιος για πρόσληψη θα πρέπει να έχει υπόλοιπο σταδιοδρομίας τουλάχιστον 10 έτη ανέρχεται σε 41%, στον δημόσιο τομέα την απάντηση αυτή έδωσε μόνο το 13% των ερωτηθέντων μάνατζερ.
Η εξήγηση που εν μέρει δίνεται από τους αναλυτές της έρευνας για τη διαφοροποίηση αυτή, είναι ότι «στον δημόσιο τομέα κυριαρχεί το γυναικείο φύλο. Και όπως απέδειξε η έρευνα, οι γυναίκες μάνατζερ αντιμετωπίζουν γενικώς τους ηλικιωμένους υποψήφιους περισσότερο φιλικά».
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου