Αίφνης, 3 τρισ. δολάρια σε συναλλαγματικά αποθέματα μοιάζουν κακή ιδέα. Και μάλιστα πολύ κακή αν πρόκειται για την Κίνα, καθώς οι επενδυτές επιδεικνύουν φανερή προτίμηση για γιεν αντί δολαρίων.
Οτι τα γραμμάτια ενός υπερχρεωμένου, γηράσκοντος, χωρίς πολιτική κατεύθυνση έθνους που αγωνίζεται να συνέλθει από έναν τεράστιο σεισμό και μια πυρηνική κρίση μοιάζουν ασφαλέστερα από τα ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου, τα λέει όλα.
Πολλοί επενδυτές συνεχίζουν να βλέπουν θετικά τα τερατώδη συναλλαγματικά αποθέματα της Κίνας, με το επιχείρημα ότι η Κίνα είναι οχυρωμένη έναντι του τραπεζικού Αρμαγεδδώνα.
Στην πραγματικότητα, η Κίνα έχει παγιδευθεί και αγωνίζεται να βρει εξόδους που δεν υπάρχουν. Να πωλήσει δολάρια για ελληνικό χρέος; Σωστό. Να τα ανταλλάξει με ιταλικούς εμπορικούς τίτλους; Ισως όχι. Να βρει αρκετά πλεονάζοντα ελβετικά φράγκα για διασπορά ρίσκου; Καλή τύχη.
Υπάρχει πάντα η Ιαπωνία. Δύο άμεσα προβλήματα έρχονται στον νου. Πρώτον, ότι τα 10ετή της ομόλογα αποδίδουν ένα πενιχρό 1,06%, περί το ένα τρίτο της απόδοσης των αντίστοιχων αμερικανικών. Και δεύτερον, ότι με το 95% του ανεξόφλητου ιαπωνικού χρέους κρυμμένο κάτω από στρώματα στα σπίτια, η Κίνα δεν θα μπορούσε να έχει πρόσβαση σε αρκετό από αυτό για να αξίζει τον κόπο. Οσο για τις αγορές ομολόγων άλλων χωρών της Ασίας, είτε είναι πολύ μικρές είτε έχουν ελάχιστη ρευστότητα για να βοηθήσουν.
Οσο προχωρεί το 2011, το αρχιτεκτόνημα «Μπρέτον Γουντς 2» που δημιούργησε η Ασία μετά την κρίση του 1997 δεν παραπαίει απλώς, αλλά θέτει σε κίνδυνο κρατικό πλούτο τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Ρομαντικές ιδέες περί επιστροφής στο πρώτο Μπρέτον Γουντς, τον κανόνα του χρυσού, είναι μη ρεαλιστικές σε ένα παγκόσμιο σύστημα με τόση μόχλευση και αδιαφάνεια όσο το δικό μας. Το ίδιο και η διάσωση του διαδόχου του, που είδε την Ασία να δημιουργεί ντε φάκτο ισοτιμίες συνδεδεμένες με το δολάριο και να συσσωρεύει βουνά συναλλαγματικών αποθεμάτων για να τις προστατεύσει.
Κανείς δεν έπαιξε το παιχνίδι με μεγαλύτερη δεξιοτεχνία από την Κίνα. Το υποτιμημένο γουάν είναι η κόλλα που τροφοδοτεί τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Γίνεται όμως όλο και πιο δύσκολο να διατηρηθεί έτσι, όσο ο πρόεδρος της Fed, Μπεν Μπερνάνκι, φλερτάρει με άλλον ένα γύρο ποσοτικής χαλάρωσης και ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Τίμοθι Γκάιτνερ, δανείζεται αφειδώς. Επιπλέον, γίνεται όλο και πιο ακριβό. Η πρόσφατη προειδοποίηση των Standard & Poor’s και Moody’s το κάνει σαφέστατο. Αμφότεροι οι οίκοι εξετάζουν υποβάθμιση των ΗΠΑ.
Η ιδέα ότι υπάρχει οικονομία σήμερα που αξίζει την υψηλότερη βαθμολογία είναι απλώς αστεία. Τα 1,2 τρισ. δολάρια που κατέχει η Κίνα σε αμερικανικά κρατικά ομόλογα είναι μόνο ένα μέρος της αστείας ατάκας. Το άλλο είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο η Κίνα αγοράζει χρέος της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και άλλων αδύναμων ευρωπαϊκών κρίκων.
Το κίνητρο γι’ αυτό δεν είναι τόσο οικονομικό όσο πολιτικό. Ωστόσο, η οικονομία επηρεάζει δραστικά το πρόγραμμα και τους υπολογισμούς των πολιτικών. Αυτό συνέβη και με το φαινόμενο ντόμινο της Ασίας τη δεκαετία του ’90. Στην Ινδονησία, εκθρόνισε τον πρόεδρο Σουχάρτο. Στη Νότια Κορέα, το τραπεζικό χάος βοήθησε τον πρώην πολιτικό κρατούμενο Κιμ Ντάε Γιουνγκ να ανέλθει στην προεδρία.
Είναι το παράδοξο του καιρού μας. Οσοι ζητούν μερίδιο της παγκόσμιας οικονομίας, πρέπει να κυβερνώνται από τα στίφη των νευρικών επενδυτών που κινούν τις αγορές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου