Οταν... η Μέρκελ έκανε «delete» την πτώχευσή μας!

Tης ZEZAΣ ZHKOY

Οι Ελληνες που είχαν πριν από την κρίση κατακτήσει υψηλό βιοτικό επίπεδο είναι σήμερα οι πιο χρεωμένοι. Αυτό που πριν από την κρίση έμοιαζε με «δημιουργία πλούτου» αποδείχθηκε κατόπιν ότι δεν ήταν παρά δημιουργία χρέους. Οι όροι της νέας βοήθειας-μαμούθ επιβεβαιώνουν ότι οι χρεωμένες χώρες είναι υποχρεωμένες να υποβάλουν σε θυσίες τους πολίτες τους με σκληρές προσπάθειες πληρωμής χρεών που δεν μπορούν να αποπληρωθούν εύκολα, καθώς βυθίζουν τις οικονομίες σε ακόμη μεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές τους.

Και τι είναι το χρέος; Είναι συσσωρευμένο πολιτικό κόστος ύψους 350 δισ. ευρώ, που κανείς δεν ήθελε να αναλάβει και η κυβέρνηση Παπανδρέου το παρέδωσε στους καλούς Σαμαρείτες. Ομως, η περσινή βοήθεια των 110 δισ., την οποία αποφάσισαν οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη και οι σύμμαχοι στο ΔΝΤ, αντιμετώπιζε μεν το οξύ ταμειακό πρόβλημα, καθιστούσε όμως απίθανη την επανένταξή μας στις αγορές! Η κυβέρνηση, η τρόικα, το Eurogroup, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ υποσχέθηκαν: «Αν εφαρμόσουμε το Μνημόνιο», «θα βγούμε και πάλι στις αγορές το 2012»! Αλλά βρεθήκαμε πάλι στην πρώτη θέση των κρατών υπό πτώχευση.

Ξανά, λοιπόν, οι καλοί μας Σαμαρείτες προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν με νέα λύση «πακέτο». Είναι λογικό να συμπεράνει κανείς ότι η λύση Μέρκελ-Σαρκοζί υπήρξε ανακουφιστική για την Ευρώπη στον βαθμό που συγκράτησε ένα κράτος-μέλος της Ευρωζώνης ένα βήμα πριν από την κρατική χρεοκοπία. 

Κάποιος έπρεπε να πάρει από πάνω μας και από την Ευρώπη το στίγμα της πτώχευσης της Ελλάδας. Ο μόνος που μπορεί να το κάνει αυτό -και το έκανε- ήταν η Μέρκελ αναποδογυρίζοντας την ευρωπαϊκή γραμμή πλεύσης με μια συντεταγμένη και πλήρως ελεγχόμενη αναδιάρθρωση χρέους και με μια εικονική αναπτυξιακή απόφαση -που ονοματίστηκε ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ- και διέσωσε την Ευρώπη από το στίγμα της πτώχευσης της Ελλάδας. Αναμενόμενο, από την κυριαρχία των ιεραποστόλων της Ευρωδεξιάς, που θεωρούν πρώτιστο καθήκον τους να ξορκίσουν τον «ηθικό κίνδυνο» που θα προκαλούσε η βοήθεια προς τους δημοσιονομικά «αμαρτωλούς».

Το ελληνικό κρατικό χρέος, λοιπόν, θα αναδιαρθρωθεί με τη συμμετοχή και των ιδιωτών στη νέα βοήθεια. Με όλες τις δυνατές μορφές «αναδιάρθρωσης» (δηλαδή, πτώχευσης...), το χρέος θα «κουρευτεί», θα επιμηκυνθεί και θα επανατιμολογηθεί. Την ιδέα της χρεοκοπίας, υπό μια «ελεγχόμενη» ή μια «επιλεκτική» ή μια «προσωρινή» εκδοχή της, την επιδίωκε με επιμονή η κ. Μέρκελ. Αυτή τη «βελούδινη» αναδιάρθρωση την ενορχήστρωσε ο ευφυής Τσαρλς Νταλάρα που διευθύνει το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ινστιτούτο (IIF).Αλλά, τώρα, η Ελλάδα πρέπει να αναδεχθεί ένα νέο καθεστώς μακροπρόθεσμων εγγυήσεων, που δεν ανακοινώθηκε.

Το κρίσιμο, όμως, είναι αν θα τα καταφέρουμε, εδώ, μεταξύ μας, να αλλάξουμε πρόσημο στην προσπάθεια που η χώρα θα κάνει για να βγει από τη μαύρη τρύπα της χρεοκοπίας. Αμφιβάλλω. Πρέπει να ανατάξουμε αμαρτίες μιας τριακονταετίας, πρέπει να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα ενός μακρού πελατειακού πάρτι, πρέπει να αντιστρέψουμε μια διαδικασία παραγωγικής παρακμής που διαρκεί σταθερά εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια. Κι αυτό πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, ιδίοις αναλώμασι. Αλλά, όπως νοηματοδοτεί αυτήν την προσπάθεια ώς τώρα με το Μνημόνιο η κυβέρνηση Παπανδρέου και ο τρόπος που άρχισε να ψέλνει το τροπάριο των νέων αποφάσεων της Ευρωζώνης, δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη απέναντι στις συμφορές. Κι αυτό είναι που πρέπει να αλλάξει. Πρέπει επειγόντως να αλλάξει διαδρομή, αλλιώς ο δρόμος που ακολουθεί, μοιραία, θα μας οδηγεί προς αυτό που ένας παλαιός και έμπειρος πολιτικός ονομάζει «η μεγάλη οδύνη».

Τώρα η «σιδηρά» καγκελάριος θα αισθάνεται περισσότερο σίγουρη από ποτέ. Η Αγκελα Μέρκελ, που ως άτομο διαμορφώθηκε στο άτεγκτο κομμουνιστικό καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, σε συνδυασμό με τις πρωσικές παραδόσεις της χώρας της, επιβάλλει τους όρους της στη λειτουργία της Eυρωζώνης και πράττει ορθότατα.

Ομως, δεν υπήρχε περίπτωση η κ. Μέρκελ να αφήσει το ευρώ να καταρρεύσει. Ούτε, όμως, θα μπορούσε να ζητήσει από τους Γερμανούς ψηφοφόρους να δώσουν τις πιστωτικές τους κάρτες στις «άσωτες» χώρες. Αλλά η Μέρκελ έκανε τους εταίρους της να ακούσουν τη φωνή της, γιατί σε μια περίοδο κρίσης η Ευρωζώνη χρειάζεται τον μεγαλύτερο πιστωτή της. Αλλά για να την υπακούσουν, χρειάστηκε τη στήριξη του Σαρκοζί. Για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, οι δύο ηγέτες θέλησαν να φανούν ικανοί να ηγηθούν της Ευρώπης, ακόμη και να υπαγορεύσουν τους όρους τους. Ο κ. Σαρκοζί ελπίζει πως συμπαρατασσόμενος με την κ. Μέρκελ στην ηγεσία της Ευρώπης θα έχει τη δυνατότητα να παραμείνει στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας και μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012. Θα είναι, άλλωστε, ευκολότερο να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις αν αυτές εντάσσονται σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο.