Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ
...Τώρα που επιτέλους μάθαμε ότι η Δημοκρατία «total» μάς σβερκώθηκε μετά το 1981, κατά κ. Παγκάλου το ανάγνωσμα (Πρόσχωμεν), μπορώ να απομονώσω μερικές δημοκρατικές αναμνήσεις. Θες που είναι καλοκαίρι πια, θες που το δημοκρατικό φρόνημα του ένδοξου ελληνικού υπομονετικού κι ανθεκτικού στα δημοκρατικά ιδεώδη Λαού ωριμάζει επικίνδυνα, θες που ακόμη θυμάμαι, σημειώνω όσο μπορώ πιο ψύχραιμα...
* Το ΠΑΣΟΚ ήρθε θριαμβευτικά ένα φθινοπωρινό βράδυ. Νομίζω πως τα χελιδόνια είχαν φύγει για πιο θερμή χώρα από τη δική μας κι έτσι δεν πήραν μέρος στο μεγάλο φαγοπότι.
* Ως αρμόζει στην αληθινή Δημοκρατία, όσοι ΔΕΝ ήταν «πράσινοι» πήραν δρόμο από διάφορες γραφικές κρατικές υπηρεσίες. Στο δε ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής (προστάτιδα των οφθαλμών) όλα θύμιζαν σπανάκι, ως προς την απόχρωση. Οι πάντες πιστεύαμε ότι ο «Τρίτος Δρόμος» ήταν πλέον θέμα ημερών. Στα νοσοκομεία ήδη μάζευαν τα ράντσα γιατί ως υπουργός Υγείας ο κ. Αυγερινός ευελπιστούσε οι ασθενείς να πεθαίνουν τουλάχιστον σε «ντορμέζ».
Η εφημερίς «Αυριανή» διακριτικά αποφεύγει να υπερσκελίσει το Ευαγγέλιο. Απλά μπαίνει δυναμικά στη δημοκρατική ζωή μας κατονομάζοντας τους «εχθρούς του Λαού» και διακηρύσσοντας αιώνια πίστη στη σεξουαλική ορθότητα και στο εξωσυζυγικό σεξ.
* Η επάρατη αντιδημοκρατική Δεξιά έφυγε, αλλά δυστυχώς αυτό που από 3.000 χρόνια ονομάζαμε «σάτιρα» παρέμεινε. Μέσα σε πλήρη δημοκρατική ευθυμία (Κλαδικές, πρασινοφρουροί, πλατφόρμες και ζεϊμπεκιές κυρίως) σκάει μύτη στο θέατρο «Βέμπο» η πρώτη αντιπολιτευτική επιθεώρηση (ω! της ευτέλειας!!!) «Αλλαγή και πάνω... τούρλα». Στο ίδιο θέατρο θα ακολουθήσει «Το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως» που θα το συνοδεύσει ένα δημοκρατικό μικρό σκάνδαλο. Στην επίσημη πρεμιέρα της «Χάιδως» αποχωρούν έξαλλοι δύο συμπαθείς -όντως- υπουργοί της σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Την άλλη βραδιά κιόλας στο θέατρο δεν προφταίνουν να βάζουν καρεκλάκια. Τα καρεκλάκια στο θέατρο ήταν περίπου ό,τι και τα ράντσα στα νοσοκομεία... Τέλος πάντων.
* Η σάτιρα, αφού η Δημοκρατία αντέχει τα πάντα, συνεχίζεται. Μερικοί τίτλοι, «Ραντεβού με την υστερία», «Του ΠΑΣΟΚ τους τον χαβά», «Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο...», περνούν στην ιστορία του «ελαφρού» θεάτρου.
* Στη Δημοκρατία δεν έχουμε λόγο να κρυβόμαστε. Κι όμως, όταν η επίσημη αγαπημένη εφημερίδα του καθεστώτος καθυβρίζει Ελληνες του αναστήματος του Μάνου Χατζιδάκι, του Γιάννη Τσαρούχη και άλλων, οι ιδεολογικοί συνδαιτυμόνες βγάζουν τον σκασμό. Φυσικά ο Χατζιδάκις, ως διαχρονικά νέος κι ελεύθερος, καταγγέλλει δημόσια τα νέα δημοκρατικά ήθη που σε λίγα χρόνια αναδεικνύουν ηγετικά λαμόγια ή έστω θύματα μιας «κακιάς στιγμής» πρόσωπα που κρύβονταν πίσω από την αίγλη του αρχηγού.
* Η Δημοκρατία εκείνης της εποχής από αντίδραση θα γεννήσει τη λεγόμενη «Ελεύθερη ραδιοφωνία». Οι ραδιοφωνικές κεραίες παίρνουν φωτιά. Στην Αθήνα ζουν Αθηναίοι και χωριάτες που πήραν τα πάνω τους. Επίσης λίγοι Φιλιππινέζοι και μια ζωηρή κοινότητα Πολωνών. Κινητή τηλεφωνία δεν υπάρχει. Η ευημερία -δημοκρατικός καρπός συγκυριών- είναι πια θέμα χρόνου.
* Το μυστηριώδες «σκάνδαλο Κοσκωτά» είναι στα σκαριά, αλλά ακόμη τίποτα ηχηρό. Ο κοσμάκης πιστεύει στον χαρισματικό ηγέτη και παρακολουθεί αμήχανα την τυπολατρία του Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Σαρτζετάκη. Το καλοκαίρι του 1987, αν δεν απατώμαι, ο κ. Σαρτζετάκης θα θυμώσει με τον αεικίνητο Λαζόπουλο λόγω... επιθεώρησης. Θα τον στείλει με την Αννα Παναγιωτοπούλου στο Αυτόφωρο για προσβολή του προσώπου του. Στο δικαστήριο -καλοκαίρι με σαράντα βαθμούς- μάρτυς υπεράσπισης μεταξύ άλλων και η Αλίκη. Κι έτσι η μεν Παναγιωτοπούλου, λόγω ηλικίας, γλιτώνει τη στράτευση, όχι όμως κι ο Λαζό. Θα τον στείλουν το φθινόπωρο να υπηρετήσει στη μαμά μου στον Εβρο. Ολα αυτά, με ξεκάθαρες, δημοκρατικές διαδικασίες. Οταν αργότερα ο ηθοποιός θα γνωρίσει μέσω της Δήμητρας τον πρωθυπουργό, εκείνος δεν θα θυμάται τίποτα από το γεγονός, αν και βούιξαν ο τόπος και ο «κυβερνητικός» Τύπος. Ομως αυτά τα έχει μια Δημοκρατία και τα χρόνια κύλησαν σαν νεράκι. Πολλά θα συμβούν. «Βρόμικο '89», Χρηματιστήριο, μυστηριώδες ρημαδιό των ελπίδων, θάνατοι επιφανών, τοξικές ουσίες, ανοχή και απλοποίηση των ηθών, πολιτικά διαζύγια, αρχιλαμογιές, θρησκευτικές χριστοδουλικές κορόνες, αρχοντοβλαχιές και 4x4, καλωδιωμένοι που παραμιλούν στους δρόμους, δημοκρατική κατάθλιψη σε βαθμό παροξυσμού, καταρράκωση του «μέσου» Ελληνα, φονιάδες, ληστείες και υπουργείο υπεράσπισης του πολίτη (γέλια).
Η Αθήνα, αφού επενδυθεί με ολυμπιακά εύσημα, θα αποθεωθεί από τη ματαιοδοξία της και θα γίνει φυτώριο θλίψης και οργής. Ενα εκατομμύριο πρόσφυγες θα αναλάβουν να της ψέλνουν νυχθημερόν τον ύμνο του μίσους τους. Κάτι άλλο περίμεναν, κάτι άλλο βρήκαν, κάτι άλλο επιμόνως θα ψάξουν να βρουν. Ομως η Δημοκρατία εδώ γεννήθηκε κι εδώ γηροκομείται απτόητη. Κουφή, τυφλή, ελαφρώς παράλυτη, ΑΛΛΑ μπριόζα και αστεία. Θα πτωχεύσει; Αντε καλέ. Τίποτα δεν θα πάθει. Αρα, απόλυτη προσήλωση στο καλοκαίρι που γιορτάζει τον Ιούλιό του κι έχει ο Θεός.
Μες στη σύγχυση ο ποδοσφαιρικός υπόκοσμος προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι πολύ πιο υπόκοσμος απ' όσο φαίνεται. Λεβέντες, τσαμπουκαλήδες, ευαίσθητοι σε σκυλάδικες άριες και απορημένοι με τη στενόμυαλη πλειοψηφία της απόγνωσης. Επειδή όμως είναι καλοκαίρι και γράφω πού και πού παραμύθια, νοστάλγησα πάλι την ποινή του θανάτου. Αξεπέραστα τίμιο σπορ της δικαιοσύνης (...ήλιε νοητέ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου