Ποιος κυβερνά αυτό το κράτος;

Γράφει ο Γιώργος Καριπίδης

gkaripidis@hotmail.com

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η κυβέρνηση ή το παρακράτος; Αυτό το ερώτημα ετέθη από το Κωνσταντίνο Καραμανλή πριν από πολλά χρόνια και περιγράφει την ελληνική τραγωδία. Σήμερα τίθεται ένα ανάλογο ερώτημα που όμως περιγράφει μια ελληνική κωμωδία. Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Η κυβέρνηση ή οι ταξιτζήδες;

Οι ιδιοκτήτες ταξί δεν συμφωνούν με την απελευθέρωση του επαγγέλματός τους. Πράγματι η απελευθέρωση της χορήγησης των αδειών ταξί βλάπτει -για την ακρίβεια καταργεί τα προνόμια- των ιδιοκτητών ταξί, αλλά επίσης πράγματι ωφελεί την κοινωνία. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ιδιοκτητών έρχονται σε αντίθεση με το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον.

Όμως ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις, ο καθένας διατηρεί τόσο τις υποχρεώσεις όσο και τα δικαιώματά του. Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να υπερασπίσει το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή οφείλει να κυβερνήσει. Οι ταξιτζήδες έχουν το δικαίωμα να υποστηρίζουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους, αλλά δεν έχουν το δικαίωμα να τα επιβάλουν στους άλλους, δηλαδή δεν έχουν το δικαίωμα να κυβερνήσουν. Αυτό σημαίνει ότι οι ταξιτζήδες μπορούν να απεργούν, αλλά δεν μπορούν να παραβιάζουν τους νόμους.  

Όμως οι ταξιτζήδες εδώ και μέρες παραβιάζουν τους νόμους απροκάλυπτα και συστηματικά. Από το νόμο για την παρακώλυση των συγκοινωνιών μέχρι το νόμο για την άσκηση και την απειλή άσκηση βίας. Αποκλείουν αεροδρόμια, λιμάνια και δρόμους, ανοιγοκλείνουν διόδια, καταλαμβάνουν εφορίες. Τίποτα δυσνόητο δεν υπάρχει εδώ. Οι ταξιτζήδες θέλουν να πλήξουν τον τουρισμό, θέλουν να «συλλάβουν» την κοινωνία ως όμηρο και να αποσπάσουν από την κυβέρνηση λύτρα. Και τα λύτρα ισούνται με τη διατήρηση των κατεστημένων συμφερόντων τους έναντι του δημοσίου συμφέροντος.

Το πρόβλημα υπερβαίνει την απελευθέρωση των μεταφορών, αλλά και τις άλλες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που πράγματι οφείλει να κάνει η κυβέρνηση για να πάρει ανάσα η ελληνική οικονομία. Γιατί τίποτα δεν θα γίνει δυνατόν να αλλάξει, εάν η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό κράτος φοβούνται την εφαρμογή του νόμου ή ακόμη χειρότερα εάν κλείνουν το μάτι ο ένας στον άλλο για μια κρυφή συναίνεση σε αμοιβαία επωφελείς παρανομίες.  

Το κράτος έχει ως βασική υποχρέωση την εφαρμογή του νόμου. Η εφαρμογή του νόμου είναι ουσιώδης προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία όλης της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Ως προς την εφαρμογή του νόμου δεν χωρούν συμβιβασμοί. Οι μικροκομματικοί υπολογισμοί του ενδεχόμενου πολιτικού κόστους είναι απαράδεκτοι, όπως άλλωστε και τα «αγωνιστικά» προσχήματα. Η απαξίωση του νόμου οδηγεί στην απαξίωση του κράτους. Ένα κράτος που δεν μπορεί να εφαρμόσει το νόμο δεν είναι άξιο σεβασμού από τους πολίτες και αυτό δεν έχει μόνο ιδεολογική σημασία. Οι πρακτικές επιπτώσεις αυτής της απαξίωσης στην οικονομική και πολιτική ζωή, στην καθημερινή ζωή των Ελλήνων είναι βαρύτατες. Χωρίς την απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων η κοινωνία κατακερματίζεται ή παραλύει. Με αυτή την έννοια η μητέρα όλων των μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα είναι αυτή που θα μετατρέπει το πελατειακό κράτος σε κράτος του νόμου.