Είμαστε, λοιπόν, στον δρόμο...

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Mαζεύω εικόνες από το Σύνταγμα. Όλες οι ηλικίες, αλλά με πρόσωπα χωρίς την αγριάδα που βλέπεις στην πραγματική διαδήλωση. Άνθρωποι που δεν υπήρχε περίπτωση να τους δεις πίσω από κομματικό πανό στο πλάι της συνδικαλιστικής ντουντούκας. Εκατοντάδες smart phones - αυτά είναι η ντουντούκα της εποχής. Δεν χρειάζεται να φωνάξεις για να σε ακούσει ο διπλανός σου ή ο άλλος μέσα στη Βουλή. Χρειάζεται να δείξεις σε όλους πως ήσουν κι εσύ εκεί, πως υπάρχει τρόπος να ενωθούν οι φωνές ακόμα κι αν τις χωρίζουν δρόμοι, τοίχοι, ίσως και κόσμοι ολόκληροι.

Μπορεί να μη βούλιαξαν οι πλατείες, αλλά φούσκωσαν ελαφρώς σαν πανί καραβιού που ξεκινάει για κάπου. Θα μου πείτε ότι κινητοποιήσεις χωρίς αίμα, αγώνα και στόχευση δεν έχουν νόημα. Όχι πάντα. Και τουλάχιστον όχι στον καινούργιο κόσμο. Το πρόβλημά μας είναι ότι σκεφτόμαστε με δεδομένα και συναρτήσεις που ίσχυαν πριν από την κοινωνική δικτύωση. Αν τώρα βγήκαν στον δρόμο δέκα χιλιάδες άνθρωποι, την επόμενη φορά θα βγουν εκατό χιλιάδες. Και μετά ένα εκατομμύριο. Είναι μια προοπτική που προκαλεί ανατριχίλα σε όσους έχουν μάθει να οδηγούν τη μαζικότητα σε μάντρα, να μετρούν κεφάλια και να αντλούν δύναμη από αυτό. Ήταν μια πρωτοβουλία που σήμερα μπορεί να μην πέτυχε τίποτα, έβαλε όμως τις βάσεις για να πετύχει στο μέλλον. Από εδώ και στο εξής η συλλογικότητά μας θα εκφράζεται διαφορετικά. Ίσως μάλιστα και από καινούργια πρόσωπα και νέους φορείς. Όμως τίποτα δεν μπορεί πλέον να παραμείνει ίδιο. Δεν είναι τα πράγματα που αλλάζουν, είναι που αλλάζουμε εμείς. Και ίσως σας φανεί υπερβολικό και υπερφίαλο, αλλά οι διαδηλώσεις όπως τις γνωρίζαμε έχουν τελειώσει.

Έλα όμως που στην κοιλότητα που σχηματίζει το χαμόγελο βουτάει η τραγωδία της ματαιότητας. Οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ζητώντας κάτι απλό: καλύτερη ζωή. Θα φανώ κυνικός, αλλά ο πυρήνας της διαμαρτυρίας μας θυμίζει αίτημα για ταξίδι στη σελήνη: Μπορείς να δείξεις εύκολα τον προορισμό, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο να πας εκεί. 

Ελάτε να ζευγαρώσουμε το συναίσθημα με τα γεγονότα και να το τραβήξουμε ως τα άκρα. Ελάτε να πλέξουμε σενάριο. Και ας πούμε ότι στο τέλος εκατομμύρια απελπισμένοι Έλληνες βγαίνουν στους δρόμους. Βγαίνουν με σκοπό να μείνουν. Το κάνουμε Ισπανία, το κάνουμε Κάιρο, Τυνησία. Πάντα οι Έλληνες πρέπει να παίρνουν ένα παράδειγμα από κάπου. Ενίοτε υποκινούνται και από ανυπόστατες φήμες, όπως το δήθεν σύνθημα των Ισπανών για τους κοιμισμένους Έλληνες που δεν ειπώθηκε ποτέ. 

Είμαστε, λοιπόν, στον δρόμο. Και τι ζητούμε; Καλύτερη ζωή. Πώς; Με ποιον καταραμένο τρόπο θα βρεθούν τα 400 δισ. ευρώ που λείπουν; Πώς μπορείς να υποχρεώσεις από την άσφαλτο της λεωφόρου Αμαλίας τη Μέρκελ να βάλει το χέρι στο ταμείο της; Τα πράγματα είναι τόσο άσχημα, που κάνουμε ένα σφάλμα λογικής. Αυτοί στους οποίους απευθυνόμαστε δεν μπορούν να κάνουν απολύτως τίποτα για να απαντήσουν στα αιτήματά μας. Ο Γιώργος, ας πούμε, ίσως ήταν μεταμφιεσμένος στη συγκέντρωση. Μπορείς να του ρίξεις κεραυνούς αφορισμών και αναθέματος. Όμως δεν κρατάει πλέον αυτός το πορτοφόλι. Είμαι εκνευριστικός, αλλά το αίτημα για καλύτερη ζωή ισοδυναμεί αυτήν τη στιγμή με το να ζητάς αιώνια ζωή. Και το deal με τον διάβολο έγινε για κάτι καταραμένα δανεικά.

Οι λαοί συχνά συμπεριφέρονται σαν μικρά παιδιά. Η αγνότητά τους συγκινεί, ενθουσιάζει και εκνευρίζει μέχρι θανάτου. Ο λαός ως οντότητα δεν μπορεί να καταλάβει το δυσεπίλυτο ενός προβλήματος. Ακόμα κι αν μπορεί, θεωρεί ότι έχει τη δύναμη να πετύχει αυτό που επιδιώκει. Δεν διαφωνώ. Το αίτημα για καλύτερη ζωή θα είχε ελπίδα αν ήταν πανανθρώπινο. Τώρα είναι πανελλαδικό, και αυτό, μεταξύ μας, σε ποσοστό που ελέγχεται.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαβάσεις τα πανό και να ακούσεις τις φωνές των διαδηλωτών. Όλα όμως καταλήγουν σε νούμερα. Όλα είναι υπόθεση 400 δισ. ευρώ.  Τώρα μπορεί να φωνάξετε ότι τα νούμερα δεν έχουν καμία ισχύ μπροστά στην οργή ενός λαού. Έχουν. Γιατί ο λαός με λεφτά, με αριθμούς θα τραφεί.

Δεν έχουμε έναν πλανήτη στο πλευρό μας για να αλλάξουμε τον κόσμο. Είμαστε μόνοι και ο πλανήτης μάς βλέπει πίσω από τη γυάλα.