Κάποτε οι Θεοί θέλοντας να τιμωρήσουν έναν αναιδή που μπήκε στα πόδια τους, αποφάσισαν να τον υποβάλλουν στο χειρότερο μαρτύριο. Το όνομά του ήταν Σίσυφος και το αμάρτημά του ήταν η περιφρόνηση και η ασέβεια που επέδειξε προς τους Θεούς, αλλά και το άμετρο πάθος του για τη ζωή. Αποφάσισαν πως του άξιζε η πιο σκληρή τιμωρία.
Τι χειρότερο σκέφτηκαν, από ένα αδιάκοπο μαρτύριο. Μια αέναη προσπάθεια, χωρίς εξιλασμό, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα. Και έτσι τον καταδίκασαν να κυλάει αδιάκοπα έναν μεγάλο βράχο ως την κορυφή ενός βουνού, απ’ όπου όμως ο βράχος με το βάρος του κατρακυλούσε πίσω στην πλαγιά και επέστρεφε στις παρυφές. Όλο αυτό έπρεπε να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, χωρίς τέλος.
Είναι ένας από τους πιο ιδιόμορφους μύθους της Ελληνικής Μυθολογίας και μια πολύ παράδοξη ιστορία. Το χειρότερο, όμως, είναι πως αυτός ο μύθος, που συμβολίζει το παράλογο, αρχίζει να μας γίνεται οικείος! Και κάπου εκεί αρχίζει και το πρόβλημα.
Αν γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω, όταν ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα του μνημονίου, ήταν αξιοσημείωτη η ανοχή της κοινής γνώμης. Σε μεγάλο ποσοστό, όπως κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, η ελληνική κοινωνία έδειχνε να κατανοεί το πρόβλημα και να θεωρεί αναπόφευκτα τα μέτρα, ακόμη και αν τα χαρακτήριζε σκληρά και άδικα. Θεωρούσε αυτονόητο το προσωπικό κόστος, προκειμένου να βγει από την περιπέτεια η χώρα.
Ατυχώς η ιστορία αυτή επαναλήφθηκε πολλές φορές στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε. Κάθε φορά που ανακοινώνονταν νέα μέτρα, θα ήταν και η τελευταία, σύμφωνα με τις διαβεβαιώσεις που ποτέ δεν ίσχυσαν, για να καταλήξουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Ενώπιον μιας νέας δέσμης μέτρων, ακόμη πιο σκληρών και σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου. Πάλι μιλάμε για οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, πάλι για αύξηση των έμμεσων και άμεσων φόρων, πάλι για έκτακτες εισφορές.
Δυστυχώς, είμαστε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε και ας έχουμε οι περισσότεροι ματώσει στο μεταξύ και ας έχουν προστεθεί χιλιάδες νέοι άνεργοι και ας έχει γίνει η κατάθλιψη, νόσος της εποχής. Από πέρυσι μέχρι φέτος, ελάχιστα έγιναν και απόδειξη είναι πως το ταμείο έχει χρήματα για άλλους δύο μήνες. Αν δεν πάρουμε την 5η δόση, για την οποία εκλιπαρούμε τους δανειστές μας, κατεβάζουμε ρολά. Αυτό από μόνο του είναι το μέτρο της πλήρους αποτυχίας. Όπως και το γεγονός πως συνεχίζουμε να αποτελούμε ένα παγκόσμιο στοίχημα για το αν (αργά ή γρήγορα) θα πτωχεύσουμε.
Οπότε, ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Και, προφανώς, στραβά αρμενίζουμε. Η ιστορία του Σίσυφου, μας ταιριάζει γάντι. Κυλάμε το βράχο προς την κορυφή του βουνού, όμως αυτός κατρακυλάει προς τα πίσω και άντε πάλι από την αρχή. Ότι ζούμε εδώ και έναν χρόνο! Καμία προσπάθεια δεν είναι αρκετή, ποτέ τα μέτρα δεν φτάνουν. Ο Σίσυφος τιμωρήθηκε για την περιφρόνηση και την ασέβεια στους Θεούς και για το άμετρο πάθος του για τη ζωή. Μήπως αυτές τις αμαρτίες πληρώνουμε σήμερα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου