Για τους νεκρούς δεν περνάνε οι ημέρες

Του ΣΤΑΘΗ (Στήλη "ΝΑΥΤΙΛΟΣ" της "Ε")

Εικόνες πολέμου. Εν έτει 2011. Μάρτιος.

Αμερικανοί στο Αφγανιστάν πιάνουν στο τυχαίο έναν δεκαπεντάχρονο πιτσιρικά, του σφηνώνουν μια χειροβομβίδα στο στόμα και τραβάνε την περόνη. Το κεφάλι του πιτσιρικά κατρακυλάει στο έδαφος με τεθλασμένες κινήσεις σαν μπάλλα του μπέιζ μπωλ...

Εκείνη την ημέρα, εκείνη η διμοιρία των Αμερικανών που διαμέλισε αυτόν τον πιτσιρικά προστάτευσε όσους αμάχους δεν σκότωσε.

Αραξος. Βέλγοι πιλότοι καβάλα σε βελγικά μαχητικά απογειώνονται και πάνε να βομβαρδίσουν στη Λίβυη τα καθάρματα που υποστηρίζουν το έως προχθές συνεταιράκι τους, τον Καντάφι.

Η προσοχή (και η ικανότης) των Βέλγων να μη χτυπάνε αμάχους είναι παροιμιώδης από την εποχή -μόλις 70 χρόνια πριν- που στο Βελγικό Κονγκό έκοβαν τα χέρια απ' τη ρίζα μόνον εκείνων των ιθαγενών εργατών που δεν κατάφερναν να συλλέξουν απ' τα καουτσουκόδεντρα την ποσότητα που καθημερινώς τούς όριζαν οι αφέντες τους. Βουνό τα κομμένα χέρια και πλήθος οι αναμνηστικές φωτογραφίες των χαμογελαστών Βέλγων μπροστά στους αποτρόπαιους τύμβους με τις χατζάρες στα χέρια.

Βαγδάτη. Προσευχή της Παρασκευής. Εκρηξη! Ενα ακόμα «τανκ των φτωχών», ένας ακόμα «μάρτυρας», μία γυναίκα εσφιγμένη εκρηκτικών, άγγελος θανάτου, «τρομοκράτης» όπως έλεγαν οι ναζιστικές κομαντατούρες τούς παρτιζάνους, εξερράγη! Κουρνιαχτός, πλήθος οι νεκροί και οι τραυματίες (την επαύριον τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία θα μεταδίδουν αριθμούς)·

Ενας μισθοφόρος της «Μπλακ Γουώτερ» σαλιώνει τη σκοπευτήρα του όπλου του, όπως οι καουμπόηδες τις γουίντσεστερ στο σινεμά, φαντασιώνεται κάτι σαν Λώρενς της Αραβίας στο διεστραμμένο και ρίχνει στους τραυματίες· στο ψαχνό -έναν, δυο, τρεις- να απαλλάξει τους μπάσταρδους απ' τη μιζέρια τους. Ο κουρνιαχτός κατακάθεται, ο μισθοφόρος μαζεύει το όπλο του, χαμογελάει σαρδόνια, ακούει τις οιμωγές των αμάχων, ανάβει τσιγάρο, χρειάζεται μια μπύρα -σαν ήρωας κι αυτός του σινεμά...

Σύρτη. Νυχτώνει. Ο φονιάς -εκπαιδευμένος «στρατιώτης» από παιδί στο Τσαντ- με ένα κάρο φόνους στην καμπούρα του, παραμονεύει. Οι τσέπες του γεμάτες δολάρια του Καντάφι. Αυτή την μπάζα και τέλος! Στον δρόμο, ένα ψωραλέο ντατσούν με ένα οπλοπολυβόλο καρφωμένο στην καρότσα του και δύο Λίβυους να το επανδρώνουν, παίρνοντας ο ένας τον άλλον αναμνηστικές φωτογραφίες με τα κινητά τους.

Ο μισθοφόρος του Καντάφι σκοπεύει με το R.Ρ.G. 7 και πατάει τη σκανδάλη. Εκατό δολάρια το κεφάλι, δυο κεφάλια διακόσια δολάρια· μόλις κατακαθήσει ο κουρνιαχτός, θα κόψει δυο μύτες-αποδείξεις και θα την κάνει για να εισπράξει...

Κουρνιάζει κι ονειροπολεί: αν καταφέρει να φάει έστω κι έναν δυτικό σατανά, τα παιδιά του δεν θα ξαναπεινάσουν ποτέ...

Ανδραβίδα. Ξημερώματα. Ο σμηνίας εφοδιασμού ξαγρυπνάει στο Γραφείο Καυσίμων. Η Ελλάδα του Γιωργάκη (πρωθυπουργού) δεν συμμετέχει στις επιχειρήσεις, απλώς τις υποστηρίζει. Ακριβώς όπως έδωσε επί Γιωργάκη (υπουργού Εξωτερικών) τα λιμάνια της, τους δρόμους της και τα αεροδρόμια να περάσουν οι ΝΑΤΟϊκοί για να φθάσουν τότε στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο, έτσι δίνει και τώρα τα ίδια στους ίδιους για το ίδιο -σαν να μην πέρασε μια μέρα...

...όπως άλλωστε και για τους νεκρούς. Του 1996, του 2003, του 2006, του 2011, δεν περνάνε οι ημέρες, δεν υπάρχουν ημέρες μετά την τελευταία...