Βοµβαρδισµοί και δηµοκρατία

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Πρώην πρόεδρος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, ο Ρονύ Μπρωµάν µελετά εδώ και χρόνια τις συνέπειες των ανθρωπιστικών επεµβάσεων και έχει καταλήξει σε µερικά συµπεράσµατα: δεν πιστεύει ότι η δηµοκρατία µπορεί να εγκαθιδρυθεί µε βοµβαρδισµούς και εκτιµά πως οι διεθνείς ένοπλες επιχειρήσεις οδηγούν πάντα σε αδιέξοδο.

«“Προστατεύουµε τους πληθυσµούς” σηµαίνει στην πράξη διώχνουµε τον Καντάφι και τον αντικαθιστούµε µε έναν τοπικό Καρζάι ή διαιρούµε τη χώρα παγώνοντας την κατάσταση. Και στις δύο περιπτώσεις δεν θα αναλάβουµε την ευθύνη των συνεπειών. Αραγε σε ποιο σηµείο θαθεωρήσουµε ότι κερδίσαµε αυτό τον πόλεµο;», λέει στη γαλλική «Λιµπερασιόν» για την επέµβαση στη Λιβύη.

Κατά τη γνώµη του γάλλου γιατρού, αντί να εµπλακεί σε αεροπορικές επιθέσεις, η ∆ύση θα µπορούσε να αναγνωρίσει το Εθνικό Μεταβατικό Συµβούλιο των εξεγερµένων, να προσφέρει εξοπλισµό και στρατιωτικές συµβουλές στην εξέγερση για να εξισορροπήσει τη σχέση των δυνάµεων επιτόπου, καθώς και πληροφορίες για τις κινήσεις των καθεστωτικών στρατευµάτων. «Οι αεροπορικές επιθέσεις ουδέποτε επέτρεψαν να κερδηθεί ένας πόλεµος, το φάρµακο είναι χειρότερο από το κακό» εξηγεί. «Από τη στιγµή που η ισχύς δεν µας επιτρέπει πλέον να προωθούµε όπως µας εξυπηρετεί µια ιστορία, καλύτερα να αποφεύγουµε τη χρήση της και να σταµατήσουµε τα όνειρα περί “δίκαιου πολέµου”. Στο θέµα αυτό, όπως και σε άλλα, η πολιτική του συναισθήµατος είναι πολύ κακή σύµβουλος».

Μέλος στα νιάτα του της Αναρχικής Οµοσπονδίας και της Προλεταριακής Αριστεράς – έχει δηλώσει πως «την εποχή εκείνη αν ήσουν µε τη ζωή, ήσουν αριστεριστής» – ο Μπρωµάν γεννήθηκε το 1950 στο Ισραήλ, σπούδασε Ιατρική και έγινε ο πρώτος µόνιµος γιατρός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Λέει πως δεν είναι κατ’ αρχήν αντίθετος σε κάθε επέµβαση. «Οι ∆ιεθνείς Ταξιαρχίες που πήγαν να πολεµήσουν στην Ισπανία το 1936 στο πλευρό των δηµοκρατικών είναι µια µεγάλη στιγµή της διεθνιστικής αλληλεγγύης και θα χειροκροτούσα θερµά την ιδέα διεθνείς ταξιαρχίες να πήγαιναν να υποστηρίξουν τη λιβυκή εξέγερση. Οµως οι κρατικές επεµβάσεις είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση!», τονίζει επισηµαίνοντας ότι δεν υπάρχει ηθική δικαιολογία για το γεγονός ότι επεµβαίνουµε στη Λιβύη ενώ εγκαταλείπουµε στους δυνάστες τους, τους λαούς της Τσετσενίας, της Παλαιστίνης, της Ζιµπάµπουε, της Βόρειας Κορέας. 

Μεταξύ αυτών που υποστήριξαν την απαγόρευση των πτήσεωνστη Λιβύη, ρωτάει, «πόσοι θα υποστήριζαν την εξουδετέρωση των ισραηλινών αεροπορικών δυνάµεων τον Ιανουάριο του 2009 στη Γάζα ή τον Αύγουστο του 2006 στον Λίβανο;».

Και οι Λίβυοι που ζήτησαν βοήθεια; «Αυταπατώνται για την ικανότητά µας να στρέψουµε την κατάσταση υπέρ τους και θα το πληρώσουν ακριβά», λέει ο Μπρωµάν. «Θυµηθείτε πως το 2003 πάρα πολλοί Ιρακινοί ήταν υπέρ µιας ένοπλης επέµβασης. Πίστευαν πως οι Αµερικανοί θα έκοβαν το κεφάλι του τυράννου και θα έφευγαν. Οι γιατροί ξέρουν πως το να προσφέρεις την ψευδαίσθηση µιας προστασίας µπορεί να είναι χειρότερο από το να µην προσφέρεις προστασία».