Να ’τανε το ’21

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΚΤΕΝΑ

Οταν ένα κράτος παίρνει δάνεια κι άλλα δάνεια και μετά δάνεια για να πληρώσει τα πρώτα δάνεια, πότε χάνει το δικαίωμα να μιλά για εθνική κυριαρχία;

ΑΝ ΠΑΡΟΥΜΕ τη χώρα μας ως μέτρο, το δημόσιο χρέος στο 115% του ΑΕΠ (στοιχεία 2009) που μας οδήγησε στο Μνημόνιο είναι από ό,τι φαίνεται το όριο. Με την ίδια λογική όμως, οι χώρες με χαμηλό δημόσιο χρέος πρέπει να είναι και οι πιο δυναμικές σε ό,τι αφορά την εθνική τους κυριαρχία. Δηλαδή… η Εσθονία (χρέος 7,2%), η Βουλγαρία (14,8%) και η Ρουμανία (23,7%)! Αν ψάξουμε κι άλλους δείκτες θα πέσουμε και πάλι στα ίδια λογικά παράδοξα. Και τελικά θα καταλήξουμε στο προφανές: Οτι η εθνική κυριαρχία δεν είναι μετρήσιμη μόνο με οικονομικούς δείκτες, αλλά από ένα σύνολο παραγόντων ισχύος: οικονομία, συμμαχίες, καινοτομία, παραγωγικότητα, παιδεία, κοινωνική συνοχή, υποδομές, επενδύσεις, σταθερότητα.  Με πιο απλά λόγια, ένα πακέτο που να εμπνέει εμπιστοσύνη συνολικά και όχι κομμάτι κομμάτι.  

Και εδώ είναι που αποτύχαμε πιο οικτρά από κάθε άλλο δείκτη. Οταν αφήσαμε η εικόνα της χώρας μας να είναι τόσο αποσπασματική: Μια κουρελιάρα χλαμύδα, ένα χέρι επαίτη, ένα πόδι κουτσό, μια γλώσσα υπηρέτη.

ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ως «Ελληνες» και όχι ως «Ελλάδα», δηλαδή μια επιστροφή στα παλιότερά μας, τότε που είμαστε ακόμη «Ρωμιοί» και «Γραικοί». Πριν δηλαδή το ’21, τότε που πετύχαμε από πολλοί να γίνουμε ξανά ένα…