Μια άβολη αλήθεια

Της ΑΛΙΚΗΣ ΚΟΤΖΙΑ

Οι φίλοι δεν φαίνονται στην ανάγκη, όπως αποδεικνύεται καθημερινά στην πολιτική. Eνας ένας οι ισχυροί ηγέτες που έκαναν μπίζνες με τον Μουαμάρ Καντάφι τα τελευταία χρόνια -μετά τη στροφή της Λιβύης προς τη Δύση- του γύρισαν την πλάτη. Και είναι φυσικό. Ποιος θέλει να κατηγορηθεί ότι καθόταν και συνομιλούσε στο ίδιο τραπέζι με ένα δικτάτορα που έβαψε πολλές φορές τα χέρια του με αίμα και δεν διστάζει να στραφεί εναντίον του λαού του όταν νιώθει ότι χάνει την εξουσία; 

Μόνο που οι δεύτερες ενέργειες δεν εξαγνίζουν τις πρώτες. Τα στοιχεία για τις διασυνδέσεις του καθεστώτος Καντάφι, το οποίο αποτελούσαν η οικογένεια και ημέτεροι ως επί το πλείστον, είναι αδιάσειστα. Στη Βρετανία και στην Ιταλία, έχει ξεκινήσει μεγάλη γκρίνια για την κάλυψη των ενεργειών του Καντάφι, στο όνομα των εμπορικών σχέσεων και ανταλλαγών. Οι πωλήσεις όπλων από τη Βρετανία και οι ισχυρές διασυνδέσεις της ιταλικής κυβέρνησης με το καθεστώς της Τρίπολης τίθενται τώρα στο μικροσκόπιο. Το 2008 η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι υπέγραψε σύμφωνο φιλίας με τη Λιβύη, ο Τόνι Μπλερ ήταν ο πρώτος δυτικός ηγέτης που επισκέφθηκε την Τρίπολη το 2007 -στη συνέχεια συνέχισε μόνος του τις δουλειές ως μεσολαβητής της τράπεζας επενδύσεων JP Morgan- και ο Βλαντιμίρ Πούτιν διέγραψε το χρέος 4,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων της Λιβύης με αντάλλαγμα την υπογραφή συμβολαίων για εγκατάσταση ρωσικών εταιριών στο λιβυκό έδαφος.

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ξεχνάμε την ανακοίνωση από την κυβέρνηση Παπανδρέου της νέας εποχής θερμών σχέσεων και εμπορικών ανταλλαγών με την Τρίπολη (συνεργασία στον ενεργειακό, τουριστικό τομέα και κοινές επιχειρηματικές δράσεις). 

Η πραγματικότητα είναι αυτή. Μπορεί να μην ήθελε κανείς να έχει φίλο τον Λίβυο ηγέτη, όλοι όμως φλέρταραν με τα πετρέλαια και τον πλούτο που κρύβει το υπέδαφος της χώρας αυτής με το ελληνικό όνομα. Τόσο για τον Καντάφι όσο και για τους άλλους Αραβες «πατερούληδες», όλοι σχεδόν στη Δύση έκαναν τα στραβά μάτια, γιατί τους δικτάτορες πολλοί μισούν, την εξουσία και τον πλούτο όμως κανείς.