Η μαμμή της Ιστορίας

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Εκπλήττομαι με όσα βλέπω και ακούω τις μέρες αυτές γύρω από την Ιστορία και τα επαναστατικά σύνδρομα. Διότι όσο κι αν ακούγεται αδυσώπητο και ανελέητο, «η βία είναι μαμμή της Ιστορίας».

Από τη μια κάποιοι με υπερβάλλοντα νεοφανή ζήλο πάνε μας πείσουν πως μόνο οι Ελληνες του 21 σφαζόμενοι έσφαζαν. 

Και από την άλλη, κάποιοι άλλοι απορούν και εξίστανται πώς είναι δυνατόν οι ιστορικοί, έστω και υπερβάλλοντας τα γεγονότα, να τολμούν να μιλούν για βία των επαναστατημένων Ελλήνων. 

Ομως τι καλό ή κακό προέκυψε στην ιστορική πορεία της ανθρωπότητας αν δεν προηγήθηκε άγρια βία, δικαιολογημένη ή αδικαιολόγητη;

Να αρχίσουμε από την «Ιλιάδα». Το αρχαίο έπος είναι ένα πολεμικό μοντέλο ήθους, τακτικών και μεθόδων που αποτυπώνουν τον άνθρωπο εν πολέμω, δηλαδή τον ιστορικό άνθρωπο, γιατί οι συγκρούσεις, οι αντιπαλότητες, οι έριδες, τα μίση, οι διαχωρισμοί, οι αποκλεισμοί, δυστυχώς, αποτελούν την ιστορία των ανθρώπων. Η ειρήνη, αν υπήρξε ποτέ στο μεσοδιάστημα ως διάλειμμα μεταξύ δύο συγκρούσεων, κρίσεων, αμφισβητήσεων και ερίδων, δεν δημιούργησε καλλιτεχνικά έργα, δεν έγραψε «Ιστορία»! 

Εβλεπα τις προάλλες τον «Δαντών» του Μπίχνερ. Τι τάχα συνέβη σ΄ αυτό αξιομνημόνευτο και ανατρεπτικό για τον ρου της ιστορίας συμβάν που να μη συνοδεύτηκε από βία, σφαγές και καρατομήσεις αθώων ανθρώπων και προβεβλημένων ηγετών. Μέσα σε δέκα χρόνια ανέβηκαν στη λαιμητόμο όλα, ανεξαιρέτως όλα τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα, όλων των ιδεολογικών τάσεων, των στρατηγικών τακτικών και των ταξικών στρωμάτων. Πού να σταματήσει κανείς; Στην εξορία του Αριστείδη, στον εξοστρακισμό και τη φυγή του Θεμιστοκλή, στην προδοσία του Αλκιβιάδη, στη θανατική καταδίκη του Θουκυδίδη, στην «πολιτική» αυτοκτονία του Δημοσθένη ή στον τρόπο που κυβέρνησαν οι Τριάκοντα δημεύοντας περιουσίες και δολοφονώντας απλούς πολίτες. Αλλά μήπως πήγε πίσω η αποκατάσταση της δημοκρατίας, η αποτριακοντακοποίηση (!), με πρώτο θύμα τον Σωκράτη;

Ο Ιωάννης Τσιμισκής δεν σκότωσε στον ύπνο του τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, ερωμένος της γυναίκας του και διάδοχος αυτοκράτορας, έχοντας στο πλευρό του προσωπικό στρατό;

Ο χριστιανισμός οικοδομήθηκε πάνω στα κατασπαραγμένα από τα θηρία σώματα στα αμφιθέατρα της Ρώμης. Οι ρωμαίοι αυτοκράτορες πάλι, πέθαναν είτε δηλητηριασμένοι, είτε εξόριστοι, είτε αυτόχειρες. Να πάμε στις σφαγές των σταυροφόρων ή στις πυρές της Ιεράς Εξέτασης αλλά και στα στυγερά εγκλήματα της Μεταρρύθμισης. Στις σφαγές της νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου στον εκατονταετή πόλεμο; Στις εκστρατείες των Καρχηδονίων, του Ναπολέοντα και του Χίτλερ; Στην πορεία του Μάο, το μακελειό στο Βιετνάμ, τη βία και τις σφαγές σε Χιλή, Αργεντινή, Βολιβία, Περού, Μεξικό, στον εμφύλιο αμερικανικό πόλεμο, στις σφαγές των Αφρικανών από τους Βέλγους, το δουλεμπόριο με καραβοκυραίους τους Ολλανδούς, τη Μικρασιατική Καταστροφή, τη σφαγή των Αρμενίων και των Ποντίων;

Τα κρεματόρια του ναζισμού, του μπουντρούμια των σουλτάνων, οι μαζικές εξαφανίσεις του Πινοσέτ, ο αποδεκατισμός των αντιπάλων του Σαντάμ Χουσεΐν, οι διωγμοί των Ελλήνων από την Αίγυπτο, το πογκρόμ του 1955 στην Κωνσταντινούπολη, τα τανκς των Ισραηλιτών στην Παλαιστίνη και οι ανθρώπινες βόμβες των φανατικών μουσουλμάνων, τα ολοκαυτώματα στην κατακτημένη Ελλάδα από τον «πολιτισμένο» στρατό της Γερμανίας, οι σφαγές των Βουλγάρων στη Μακεδονία, ο Ελληνικός Εμφύλιος, η σφαγή των Δεκεμβριανών, το φίμωτρο της χούντας, το Τσερνόμπιλ, οι ανελέητες σφαγές των αφρικανικών φυλών, οι λιθοβολισμοί των μοιχών, από συγγενείς τους στην Τουρκία και στο Ιράν, μορφές βίας είναι και στοιχεία ταυτότητας της Ιστορίας της ανθρωπότητας. 

Γι΄ αυτό εκπλήττομαι που κάποιοι ανακάλυψαν και το περιφέρουν ως τεφαρίκι πως και το ΄21 έγιναν εγκλήματα, σφαγές, λεηλασίες. Καλά, ούτε τον «Υμνο εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού δεν διαβάζουν εκατέρωθεν; Αφιερώνει στροφές στην Τροπολιτζά, αλλά αναφέρεται και στις αλυσίδες και στην απελπισία και στο καρτέρι της φιλελεύθερης λαλιάς.  

Εχει γίνει έμμονη ιδέα «ο μύθος του κρυφού σχολειού». Το μόνο βέβαιο, στο κρυφό ή φανερό σχολειό, δάσκαλοι ήταν οι μόνοι τότε γνωρίζοντες τουλάχιστον ανάγνωση, οι παπάδες, οι απλοί παπάδες. Από την άλλη, το σουλτανικό καθεστώς ήταν όπως το βυζαντινό, πολυεθνικό και πολυγλωσσικό, όπως και το σοβιετικό, όπως και το ρωμαϊκό, όπως και το περσικό, όπως και του Αλεξάνδρου. 

Οι Ελληνες υπήρξαν 400 χρόνια σκλάβοι αλλά χόρευαν, τραγουδούσαν, λύναν τα ιδιωτικά τους προβλήματα, θρήσκευαν ελληνικά.  

Αλλά αυτό είναι πολιτική όλων των πολυεθνικών αυτοκρατοριών και έχει να κάνει και με τις εστίες αντιστάσεων και το βάθος προϊστορίας των υπηκόων.