Η απεργία του Τύπου

Του Ανδρέα Πετρουλάκη

Άλλη μία απεργία εξ αδρανείας ενός κλάδου που χειμάζεται βαριά και θα έπρεπε τα λίγα όπλα που διαθέτει, σε αντικειμενικά δύσκολη περίοδο, να τα χρησιμοποιεί με περίσκεψη και φειδώ. Αντιθέτως, με αταβιστικό σχεδόν τρόπο, σπεύδει να προσθέσει, ως συνήθως, και το δικό του όνομα στον μακρύ κατάλογο των σημερινών απεργούντων, διαχέοντας τα εξειδικευμένα προβλήματα του σε ένα επίσης μακρύ κατάλογο αιτημάτων . ΄Ετσι μοιραία τα αιτήματά μας συμψηφίζονται με εκείνα των δημοσίων υπαλλήλων που έχασαν το δώρο, οδηγών που δεν θέλουν μετάταξη, υπαλλήλων ΔΕΚΟ που δεν θέλουν ιδωτικοποίηση και πάει λέγοντας, για να ενώσουμε τις φωνές μας όλοι μαζί σε έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή που οδηγεί στο ρεαλιστικό αίτημα « κάτω η κυβερνητική πολιτική».

Θα καταλάβαινα να συμμετείχαμε σε μια μαζική απεργία για το ασφαλιστικό, ας πούμε, αλλά τα τωρινά μας προβλήματα πηγάζουν από την συρρίκνωση του Τύπου λόγω μείωσης της διαφήμισης, κάτι που δεν νομίζω να αφορά τους εργοδηγούς του ΟΣΕ.

Ποιον άραγε βλάπτει και ποιόν ωφελεί η σημερινή απεργία του Τύπου;  

Οι εκδότες, εφόσον η απεργία αφορά και τους ανταγωνιστές τους, δεν ενοχλούνται καθόλου- την αντιμετωπίζουν σαν αργία γιατί γλιτώνουν χρήματα χωρίς να καταβάλουν κανένα κόστος. 

Η Κυβέρνηση δεν σκοτίζεται και πολύ αν προστεθεί ένα ακόμα κλάδος στους υπόλοιπους πενήντα που συμμετέχουν , πόσο μάλλον αν είναι ο συγκεκριμένος κλάδος που θα πρόβαλλε τις απεργιακές κινητοποιήσεις των υπολοίπων. 

Ποιοι μένουν; Οι πολίτες που δεν ενημερώνονται, και μάλιστα μία μέρα κατά την οποία η εμπειρία έχει δείξει ότι παράγονται ειδήσεις και οι δημοσιογράφοι που χάνουν μεροκάματα.

Νομίζω ότι οι μελλοντικές μας κινητοποιήσεις οφείλουν να είναι στοχευμένες και να αναδεικνύουν την ιδιαιτερότητα των δικών τους θεμάτων. Διαφορετικά καταλήγουμε σε άσφαιρες απεργίες που το μόνο αίτημα που ικανοποιούν είναι «μη χαλάμε τις ωραίες παραδόσεις».

protagongr