Εις μνήμην Κορωνείας

ΜΕΓΑΛΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΣΤΑ "ΨΙΛΑ"

Του Σωκρατη Tσιχλια

Σπάνια, λίμνη αυτού του κόσμου, σπανιότατα, μια πηγή ζωής και πλούτου, έχει υποστεί όσα υπέστη η δύστυχη Κορώνεια. Δύσκολα θα συναντήσει κανείς τέτοιου είδους, έκτασης και επιμονής κακοποίηση φυσικού πόρου που οδήγησε τελικώς στον θάνατό του. Η ληξιαρχική πράξη υπεγράφη μάλιστα προχθές από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία παρέπεμψε την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καθώς αθέτησε για πολλοστή φορά τις συμφωνίες που είχε υπογράψει για την αποκατάσταση της λίμνης.Παράλληλα, η Κομισιόν ακύρωσε τη συμμετοχή της, με 20 εκατομμύρια ευρώ, στα έργα για την Κορώνεια.

Το 1970 ήταν η τέταρτη σε μέγεθος λίμνη της πατρίδας μας. Ενας υδρότοπος με δεκάδες είδη ψαριών και πουλιών, είχε έκταση 45.000 στρέμματα και βάθος πέντε μέτρα. Το 1971 συμπεριελήφθη στη συνθήκη Ramsar ως προστατευόμενος, διεθνούς σημασίας υδροβιότοπος. Με τα πουλιά, τα υδρόβια φυτά, τα ψάρια και τα νερά της, η Κορώνεια συγκροτούσε ένα οικοσύστημα από το οποίο αρδευόταν η περιοχή, ζούσαν ψαράδες, ήταν προορισμός αναψυχής για ντόπιους και επισκέπτες.

Τη δεκαετία του ’80 άρχισε η... ανάπτυξη. Εγκαταστάθηκαν πέριξ της λίμνης δεκάδες βιομηχανίες και βιοτεχνίες, εκατοντάδες κτηνοτροφικές επιχειρήσεις, ενώ πραγματοποιήθηκαν 2.300 παράνομες γεωτρήσεις. Τα βιομηχανικά λύματα κατέληγαν βεβαίως ανεπεξέργαστα στη λίμνη. Τα αστικά λύματα της πόλης του Λαγκαδά και των γύρω οικισμών κατέληγαν επίσης ανεπεξέργαστα στην Κορώνεια. Οι γεωτρήσεις την εξάντλησαν.

Aπό το 1995 έως το 2004 τα ψάρια και τα πουλιά της Κορώνειας πέθαιναν κατά χιλιάδες, ωσότου αφανίστηκαν. Από το ξεκίνημα έως τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του νέου αιώνα, όταν η παρανοϊκή μας χώρα ζούσε τη φρενίτιδα του χρηματιστηρίου και της Ολυμπιάδας, ένα δώρο της φύσης χάθηκε. Από την Κορώνεια απέμεινε μια τοξική χαβούζα.

Η λίμνη δεν συμπεριελήφθη στο Μνημόνιο. Τρόπαιο μιας άθλιας και λαθρόβιας ανάπτυξης, στην οποία πολλοί κυβερνητικοί ορκίζονται ακόμη. Μιας ανάπτυξης που, όταν δεν κλέβει δημόσιο χρήμα, κλέβει δημόσιους πόρους. Ενα ακόμη «παράσημο» μιας χώρας την οποία κυβερνούν μονίμως, και σε όλα τα πόστα, άτομα κατώτερα των περιστάσεων.