Η ελπίδα που δεν ήρθε ποτέ

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Λοιπόν εσείς μπορεί να γελάτε με το «δεν πωλείται ελληνική γη» που λέει ο πρωθυπουργός, εγώ όμως οργίζομαι.  Πρώτον επειδή πια τα ψέματα εκφέρονται με περισσό θράσος και δεύτερον επειδή σαφώς και είμαι υπέρ της πώλησης γης, θάλασσας και αέρα. Απλώς δεν έχει μείνει τίποτα, τα πάντα έχουν ήδη ξεπουληθεί στους εγχώριους κοτζαμπάσηδες. 

Θα έχετε μάθει κι εσείς ότι το 40% της περιουσίας του Δημοσίου έχει καταπατηθεί από έλληνες πατριώτες που δεν είχαν κανέναν ενδοιασμό να κλέψουν την ίδια τους την πατρίδα, ενώ ταυτοχρόνως καταγγέλλουν τους επαχθείς όρους του Μνημονίου. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν πεις να καταγράψεις την προς «αξιοποίηση» περιουσία, χρειάζεσαι τουλάχιστον μία δεκαετία και έξοδα που δεν μπορείς να σηκώσεις.

Όμως ειλικρινά τι σας πειράζει; Ο κυνισμός των ξένων; Τη δουλειά τους κάνουν, λογιστές πολυτελείας είναι. Εμένα πολύ περισσότερο με πειράζει που πέρασαν επτά χρόνια από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα ποντίκια κάνουν οικογένειες μέσα στις ολυμπιακές εγκαταστάσεις. 

Σας ενοχλεί η πώληση της Ελλάδας, αλλά δεν σας ενοχλεί ο αλήτης που βάζει τα κατσίκια του να πνίξουν το δάσος που πάει να γεννηθεί. 

Ούτε το λαμόγιο που χτίζει πάνω στο κύμα, που προσθέτει το δικό του αυθαίρετο στην όμορφη πλαγιά και αδειάζει τον βόθρο του στα χωράφια.  

Ούτε ο κοιλαράς που μπαζώνει ημιυπαίθριους, ούτε ο δήμαρχος με τις παράνομες χωματερές, ούτε αυτός που ψαρεύει με δυναμίτη. 

Θέλετε να συνεχίσω; Μπορώ να το πάω έτσι ως το τέλος, μέχρι να συναντήσετε τον οργισμένο εαυτό σας. Μην το συζητάτε, φτιάξτε το σακάκι και βαδίστε με την επίφαση αξιοπρέπειας του συνταξιούχου που μπαίνει σε ενεχυροδανειστήριο. Όπως κι εσείς στη δύσκολη στιγμή θα «σκοτώσετε» το οικόπεδο, έτσι και η Ελλάς θα πρέπει να πουλήσει την περιουσία της για να επιβιώσει. Ας τα καταγράψει κι ας σπρώξει τα φιλέτα στην αγορά με έναν και μοναδικό όρο: την πραγματοποίηση επενδύσεων που θα δώσουν δουλειές στους ανθρώπους.  

Αλλιώς τι να τα κάνει; Να της τα δώσουμε προίκα ή για μια δύσκολη στιγμή; Ε, να, ήρθε η δύσκολη στιγμή. Επίσης ειλικρινώς δεν αντέχω να διαβάζω και να ακούω κάτι πατριωτικά σχετικά με τα χώματα για τα οποία πολέμησαν γενιές Ελλήνων και τώρα εκποιούνται, για τη γη που ποτίστηκε με αίμα και λοιπά. Αυτές οι γενιές πολέμησαν και για άλλα πράγματα, όχι μόνο για το τοπογραφικό νησιών, κάμπων και βουνών. Πολέμησαν για μια πατρίδα που θα σέβεται τους ανθρώπους της, για αληθινή δημοκρατία, ισονομία και κράτος δικαίου. Όλα αυτά εκποιήθηκαν πολύ πριν φτάσουμε και στα χώματα.

Καλό είναι να ξεπεράσετε τις αναστολές σας με τις αποκρατικοποιήσεις. Ξέρετε άλλον τρόπο με τον οποίο μπορούν να γίνουν επενδύσεις και να κινηθεί η οικονομία; Αν ξέρετε να μου τον πείτε και μένα σε αποκλειστική συνέντευξη πριν πάρετε το Νόμπελ. 

Εν τέλει ας το πάρουμε απόφαση. Πάει, χάθηκε μια γενιά. Ας δουλέψουμε γι' αυτούς που έρχονται, μήπως και οι κατάρες τους πέσουν ελαφρότερες πάνω στο χώμα που θα μας σκεπάζει. (Θεέ μου, τι είπα τώρα;)

Οφείλω να σας πω ότι η ωραία μπίζνα που ανατέλλει πίσω απ' όλα αυτά είναι η ανάδειξη συμβούλων διαχείρισης και «αξιοποίησης» των ακινήτων του Δημοσίου. Μιλάμε όχι απλώς για ωραία, αλλά για τεράστια μπίζνα που μάλλον θα ταΐσει καμιά γερμανική τράπεζα, άντε και κάποιους αμερικανούς συμβούλους. Ένας άνθρωπος που δουλεύει γι' αυτούς μου έλεγε πρόσφατα ότι η Ελλάδα είναι η χαρά του δικηγόρου με διεθνείς δουλειές: «Ειδικά στο ΠΕΧΩΔΕ βλέπεις να κάνουν τόσο αφελείς και τόσο άστοχες επιλογές, που παίρνεις κάποιες αποφάσεις και τις πετάς σαν μπαλάκια στο καλάθι των αχρήστων». 

Και τώρα θέλω την προσοχή σας, διότι όλα τα παραπάνω τα έγραψα για να σας σύρω μέχρι εδώ. Ακούγομαι σαν αμερικανός τηλεοπτικός πλασιέ βιβλίων, αλλά θέλω να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις ανθρώπων που εκτιμώ για την τεχνοκρατική τους κατάρτιση και την εντιμότητα των προθέσεών τους. Τείνω λοιπόν να πιστέψω ότι είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση του ΓΑΠ δεν διαθέτει ούτε σχέδιο, ούτε προσανατολισμό για να κατευθύνει τον βηματισμό της. Κυβέρνηση όπως αυτή του ΓΑΠ φτιάχνουμε εγώ κι εσείς μαζεύοντας κόσμο από κουλτουριάρικα μπαρ, πρόθυμα παιδιά να υλοποιήσουν υποδείξεις που έρχονται από τους δανειστές μας. Πριν από έναν χρόνο έγραφα ότι η αμερικανιά του Γιώργου είναι η ελπίδα του τόπου. Φοβάμαι πως σύντομα θα γράψω ότι η ελπίδα του τόπου θα είναι να πάει ο Γιώργος στην Αμερική.

Δεν διαφωνώ με το Μνημόνιο. Διαφωνώ με το περιεχόμενο του Μνημονίου. Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι χρειαζόμαστε ένα σοκ κι έναν μπούσουλα με κατεύθυνση προς έναν προοδευτικό εκσυγχρονισμό της χώρας - γαμώτο, δεν είμαι Μπίστης, έτσι μου βγαίνουν. Τελικά ήταν κούφια τα λόγια και χωρίς καρδιά τα κορμιά. Άκαρδα. Γιατί ΔΝΤ έχει και η Ιρλανδία, αλλά δεν ράγισε ολόκληρη σαν τσόφλι από αυγό. Γι' αυτό και δεν βλέπω πια ειδήσεις. Βλέπω τον ΓΑΠ και είναι χειρότερο από το να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. 

Στον εαυτό μου, που χρόνο με τον χρόνο τον σιχαίνομαι περισσότερο, βλέπω ένα σφρίγος που έφυγε. Στον ΓΑΠ βλέπω μια ελπίδα που δεν ήρθε ποτέ.