Να γίνουµε λοιπόν Αργεντινή?

Του ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Ιδού λοιπόν: δύο διάσηµοι αριστεροί αµερικανοί οικονοµολόγοι προτείνουν για την Ελλάδα ένα «σενάριο Αργεντινής». 

 Μήπως κάπου έχει γίνει κάποια παρεξήγηση; Ας διαβάσουµε επί λέξει τι λέει ο Τζόζεφ Στίγκλιτς (φίλος και σύµβουλος, ως γνωστόν, του Γιώργου Παπανδρέου) σε συνέντευξή του στο τελευταίο τεύχος του γαλλικού περιοδικού Μαριάν: «Η Αργεντινή αποτελεί ένα καλό παράδειγµα. Αφού υποτίµησε το νόµισµά της και αναδιάρθρωσε το χρέος της, πλήρωσε ένα υψηλό τίµηµα. Γνώρισε όµως στη συνέχεια έξι χρόνια ανάπτυξης, που της επέτρεψαν να µειώσει το ποσοστό της φτώχειας από 40% σε 13%. Η ανεργία της είναι σήµερα µικρότερη από εκείνη που γνωρίζουν οι Ηνωµένες Πολιτείες. Μπορεί να µη λύθηκαν όλα τα προβλήµατά της, αλλά η κατάσταση είναι σήµερα αντικειµενικά καλύτερη από πριν. Βγαίνοντας από το ευρώ και αναδιαρθρώνοντας το χρέος τους, η Ελλάδα και η Ισπανία θα ανακτούσαν την ανταγωνιστικότητά τους. ∆εν θα είχαν βέβαια πλέον πρόσβαση στις κεφαλαιαγορές, αλλά αυτό συµβαίνει ήδη µε την Ελλάδα. Αυτό που τους συµβαίνει σήµερα είναι η χειρότερη δυνατή τιµωρία…».

Ανάλογες απόψεις υποστήριξε και ο άλλος αµερικανός νοµπελίστας, ο Πολ Κρούγκµαν, σε πρόσφατο άρθρο του στους Νιου Γιορκ Τάιµς. 

Οι δύο οικονοµολόγοι δεν µπορεί ασφαλώς να κατηγορηθούν για άγνοια. Ούτε για δόλο, ότι θα ήθελαν ας πούµε την κατάρρευση του ευρώ γιατί το είδαν από την αρχή µε κακό µάτι. Το πιο σουρεαλιστικό από όλα είναι ότι τους διαψεύδει ο άνθρωπος που τη δεκαετία του ‘90 επεξεργάστηκε και εφήρµοσε τη λεγόµενη «στρατηγική της Αργεντινής». Και προειδοποιεί την Ευρώπη ότι µια τέτοια στρατηγική θα ισοδυναµούσε µε αυτοκτονία!

Σχολιάζοντας την παρατήρηση του Κρούγκµαν ότι η διατήρηση της νοµισµατικής µετατρεψιµότητας σε χώρες όπως η Λετονία, η Εσθονίακαι η Λιθουανία οδήγησε σε µείωση των µισθών κατά 10%-15% και του ΑΕΠ σε επίπεδα ύφεσης, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και Οικονοµικών της Αργεντινής Ντοµίνγκο Καβάγιο επισηµαίνει στην Ελ Παΐς ότι η εγκατάλειψη αυτής της µετατρεψιµότητας το 2002 προκάλεσε στη χώρα του νέα πτώση του ΑΕΠ κατά 10% (ήδη είχε µειωθεί στα τέλη του 2001 κατά 15%) και νέα µείωση των µισθών κατά 30% (ήδη είχαν µειωθεί κατά 13%). 

∆εν είναι αλήθεια – γράφει – ότι η υποτίµηση του πέσο βοήθησε να σταµατήσει η ανάληψη χρηµάτων από τις τράπεζες. Το ακριβώς αντίθετο συνέβη: οι αναλήψεις πολλαπλασιάστηκαν, µε αποτέλεσµα η κυβέρνηση να αναγκαστεί να µετατρέψει τον απλό περιορισµό στο ύψος των αναλήψεων («corralito») σε πλήρη κατάσχεση κάθε τύπου τραπεζικού λογαριασµού («corraln»). Οσο για την ταχεία ανάκαµψη µετά το 2003, ήταν αποτέλεσµα της πρωτοφανούς βελτίωσης στους όρους των εξωτερικών συναλλαγών. Και παρ’ όλα αυτά, ολόκληροι τοµείς της οικονοµίας κατέρρευσαν (ενέργεια, µεταφορές, κτηνοτροφία) και ο πληθωρισµός σήµερα είναι ο υψηλότερος του κόσµου…