Τα αγαπηµένα µας ξέφωτα

Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΜΗΤΣΟΥ

Ο Στεφάν Εσέλ καλεί τους Γάλλους να αγανακτήσουν. Καιη Αννα Αχµάτοβα τούς ζητάει να ονειρευτούν µε την «Μπαλάντα της Πρωτοχρονιάς»: 

«Και το φεγγάρι που έπληττε στα σύννεφα

Εριξε στο δωµάτιο µια σκυθρωπή µατιά.

Εξι σερβίτσια υπάρχουν στο τραπέζι.

Και µια θέση είναι κενή.

Είµαστε ο άντρας µου, οι φίλοι µου κι εγώ

Που γιορτάζουµε την Πρωτοχρονιά.

Τι είναι αυτό το αίµα στα δάκτυλά µου

Γιατί καίει τόσο το κρασί, σαν δηλητήριο;

Κατανυκτικός, ανέκφραστος, ο οικοδεσπότης

Υψώνει το ποτήρι του:

«Πίνω στα αγαπηµένα µας ξέφωτα, στηγη

Οπου είµαστε όλοι θαµµένοι.»

Υστερα ένας απ’ τους φίλους µου, µε το βλέµµα στραµµένο στο πρόσωπό µου

Θυµάται ένας θεός ξέρει τι

Κι αναφωνεί:«Ας πιούµεστα τραγούδια της

Οπου είµαστε όλοι ζωντανοί!» Μα ένας τρίτος που τα πάντα αγνοούσε

Οταν έφυγεαπό τον κόσµο

Απαντώντας στις σκέψεις µου, µουρµούρισε:

«Ας µην ξεχάσουµε να πιούµε

Στην υγειά εκείνων που δεν βρίσκονται ακόµη µαζί µας».

Το ποίηµααυτό– σηµειώνει ο βιβλιοκριτικόςτης Μοντ Πιερ Ασουλίν στο µπλογκ του – γράφτηκε το 1923 και περιλαµβάνεται στη δίγλωσση ρωσο-γαλλική συλλογή «Τοαγριοτριαντάφυλλο ανθίζει και άλλα ποιήµατα» που κυκλοφόρησε τον περασµένο Νοέµβριο απόένα µικρό εκδοτικό οίκο της Γενεύης.  Η (νέα) µετάφραση είναι της Μαριόν Γκραφ και της Ζοζέ-Φλορ Ταπί, που εξοµολογούνται ότι αφέθηκαν να καθοδηγηθούν από το βασικό γνώρισµα της ρωσίδας ποιήτριας: την άµεση οξύτητα της σκέψης της και την ακραία περιεκτικότητα των εικόνων. 

Η συλλογή κλείνει µε τις 30 σελίδες του περίφηµου «Ρέκβιεµ», που η Αχµάτοβα έγραψε σταδιακά από το 1935 ώς το 1940. Το1961, πέντεχρόνια πριν από τον θάνατό της στην αγαπηµένη της Πετρούπολη, που λεγόταν ακόµα Λένινγκραντ, πρόσθεσε την παρακάτω Επιγραφή:

«Οχι, ούτε κάτω από ξένους ουρανούς

Ούτε κάτω από ξένα φτερά.

Με τον λαό µου έµεινα

Εκεί που ήτανο λαός µου, στη δυστυχία του».