Βιογραφικό...

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Tης  ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Κρατούσα το βιογραφικό της στα χέρια μου, 23 χρονών κορίτσι! Σε κάθε προσόν αποκρυπτογραφούσα την έγνοια της να αναφέρει τα πάντα…Το «τα πάντα» των 23 χρόνων της. Και πίσω από κάθε λέξη ένιωθα τη φόρα της να δουλέψει…Τόσο μεγάλη η φόρα. Θαρρείς μπορεί να σπάσει σε ταχύτητα το φράγμα του ήχου. Ιερή η ορμή του νέου ανθρώπου κι άλλο τόσο ιερή του ενήλικα που έχει υποχρεώσεις στην πλάτη… Ακόμα πιο ιερή γιατί έχει και σταγόνες απελπισίας. Και μάλιστα στις μέρες μας!

Πάντα νιώθω τεράστια αμηχανία μπροστά σ΄ένα βιογραφικό. Σε μια λευκή σελίδα που πρέπει να καταγράψεις. Τι να καταγράψεις; Mελαγχολώ για το ανυποψίαστο του πράγματος. Για τα όνειρα που ζητάνε δικαίωση. Για την αναμονή της απάντησης. Το πρώτο βιογραφικό είναι η πιο βίαιη ενηλικίωση. Σε ξεπετάει άτσαλα στον κόσμο της πραγματικότητας…Του βασικού, του μικτά… Σε εκείνα τα μπαμπέσικα «άλλωστε είναι αρχή ακόμα» που μπορεί να κρατήσουν μια ζωή, στον κόσμο της καθαρής βαρβαρότητας όταν τις περισσότερες φορές δεν παίρνεις ούτε καν απάντηση… Αλλά είσαι νέος!

Αντέχεις… Τεράστιες οι παρακαταθήκες καυσίμων σου. Αντέχεις! Τα προσόντα σου ευανάγνωστα, ξεκάθαρα, αδιαμφισβήτητα. Σχολείο, σπουδές, ίσως κάποια ξέμπαρκη δουλειά παράλληλα…That’s it! Στα δικά μου χρόνια μπερδεύονται τα πράγματα. Γιατί τ΄ αληθινά προσόντα δεν αναγράφονται… Θαρρείς συνωμοτούμε σε μια στυγνή υπεραπλούστευση… Καθώς αποχαιρετάω την δεκαετία των 40…

Σπουδές; Πόσο ρόλο τελικά παίζουν οι σπουδές; (εκτός βέβαια από ειδικά επαγγέλματα)…Ενώ η «πρακτική»; Εκεί είναι όλα τα λεφτά φίλε. Στις τρικλοποδιές που έφαγες και πώς τις δρασκέλισες.  

Σε ποιο σημείο του βιογραφικού να γράψεις τρικλοποδιές; Πόσα ανθρωποειδή αντιμετώπισες. Πόσα μυρμηγκάκια είδες να καμώνονται τον ελέφαντα και πόσους ελέφαντες απομυθοποίησες. Πόσες αποτυχίες έφαγες στη μούρη και αν σε θέριεψαν αντί να σε ρίξουν. 

Και κάτι ακόμα…Το πιο σημαντικό για μένα…Πόση ζωή σου αναλόγισε παράλληλα με την επαγγελματική σου ενασχόληση. Πόσο αφουγκράστηκες τον άνθρωπο σε κάθε χώρο. Πόσες τζούρες αληθινής ζωής ρούφηξες… 

Τυχερό το συναπάντημά μας και η συνεργασία μας με χορτασμένους ανθρώπους! Αλίμονο σε όσους γραπώνουν την απόλυτη ύπαρξή τους από το χώρο της δουλειάς και μόνο…Αδικημένοι μη αρτιμελείς… Μίζεροι ενίοτε… 

Γι’ αυτό σας λέω. Πάντα μπροστά σε ένα βιογραφικό μελαγχολώ, νιώθω αμηχανία… Τώρα πια…Γιατί καθώς προσπαθώ να βάλω σε μια σειρά τα προσόντα, τις γνώσεις, την προϋπηρεσία… Το χέρι βιάζεται να «μαρτυρήσει» μια και μόνο αλήθεια που δεν γράφεται… Μεγάλη υπόθεση να τα έχεις βγάλει πέρα με το πιο αυστηρό αφεντικό... Το πιο απαιτητικό. Τον εαυτό σου. 

PROTAGONGR